Και γιατί να θέλει κάποιος να δει αυτή την ταινία; Πρωταρχικό ερώτημα. Ίσως έχετε πήξει στην κουλτούρα, τα ντοκιμαντέρ και τα “δύσκολα” έργα. Ίσως θέλετε να δείτε κάτι καλοφτιαγμένο, πραγματικά καλοφτιαγμένο. Με εφέ από αυτά που δεν τα σκέφτεσαι καν γιατί είναι τόσο αληθοφανή. Φτιαγμένα από ανθρώπους που τα παίζουν στα δάχτυλα. Και έχουν χιούμορ.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι καν η προσοχή στην λεπτομέρεια. (Βλ αποτυχία του Τιμ Μπάρτον στο Black Shadows πχ) Οι ηθοποιοί έχουν μαγνητισμό, η κάμερα τους αγαπάει. Σαν να βλέπεις τον Τζωρτζ Κλούνεϊ. Τόσο μαγνητισμό. Ο Γουϊλ Φερέλ θα γινόταν πρόεδρος αν δεν τον είχε προλάβει ο Ομπάμα! Η φωτογραφία είναι προσεγμένη, μερακλίδικη. Και οι κοιλιές στο έργο πολύ λιγότερες από ότι συνήθως σε τέτοια έργα.
To ταξίδι στον χρόνο είναι πολυπαιγμένο αλλά εδώ καταφέρνουν να μην μας κουράσουν με αυτό. Πολλές έξυπνες ατάκες, ειδικά στο 1969. Όλες οι λεπτομέρειες είναι προσεγμένες σαν να είναι ταινία κινουμένων σχεδίων. Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά.
Τελικά μερικοί σκηνοθέτες είναι δουλευταράδες ότι κι αν πιάσουν.