Αρχίζει καλά. Για ένα δυο λεπτά δηλαδή γιατί μετά μπαίνει η φωνή σε στυλ “τώρα θα σας πω εξυπνάδες και θα εξιστορήσω την ιστορία”. Γιατί; Επειδή ο σκηνοθέτης είναι άσχετος. Και φαφλατάς. Είναι από τα έργα που πρέπει να πάτε στο σινεμά να τα δείτε αλλιώς θα κάνε fast forward ή θα παίζετε με τα κινητά σας και θα χάσετε τις ελάχιστες σκηνές στο τέλος που αξίζουν λίγο.
Ο άνθρωπος δεν κάνει για σκηνοθέτης. Το φλας μπακ με αφήγηση ουσιαστικά είναι όλη η ταινία. Για τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ θα το έλεγα συμπαθητικό ως επίπεδο. Για ταινία σίγουρα όχι. Ειδικά όταν κάνει κάθε τόσο εκλάμψεις όταν παρουσιάζεται ο πατέρας ή ο δικηγόρος της επίπεδης και ατάλαντης πρωταγωνίστριας για να κάνουν κάπως πιο ενδιαφέρουσα όποια σκηνή δεν την αφήνουν μόνη της να αυτοθαυμάζεται στους καθρέφτες. Δηλαδή πάνω που λες “α, ωραία, θα γίνει δικαστικό δράμα”, ε, τζάμπα χάρηκες, δεν έχει υπόθεση, δεν έχει ζουμί, το αφήνει. Ξαναγυρνάει στην αφήγηση. Μετά λες “α, θα ασχοληθεί με τα Φρουδικά της” αλλά τζίφος, ούτε αυτά τα πιάνει στα σοβαρά.
Η ταινία είναι για ανθρώπους που χαζεύουν στο facebook ή το instagram. Μια πατάει εδώ, μια εκεί, δεν έχει βάθος και δεν λέει τίποτα. Στο τέλος νιώθεις ότι έκανε μια τρύπα στο νερό. Ως προς αυτόν τον άχρηστο ναρκισσισμό ενδεικτική είναι η σκηνή εκεί που έχει φάει το ξύλο από τον μπράβο και περιμένει για λίγο στημένη δραματικά, με τελείως διαφορετικό μακιγιάζ, φωτισμό και μαλλί από την προηγούμενη σκηνή. Έτσι, χωρίς λόγο, μόνο για όσους την γουστάρουν ως γκόμενα και ίσως και για μια φωτογραφία για τα promotion.
Υπάρχει ένα πολύ μεγαλύτερο δομικό πρόβλημα με την ταινία όμως πέρα από το γεγονός ότι προσπαθεί να γεμίσει μιάμιση ώρα με ανύπαρκτη υπόθεση που μπορείς να πεις σε ένα λεπτό. Ο Σόρκιν ειδικεύεται σε αυτές τις εσωτερικές μάχες όπου ψάχνουμε να βρούμε την αξία του ατόμου, να μετρηθούμε. Σε κάποια θέματα δουλεύει καλά αυτό. Αλλά η τύπισσα δεν είναι η καλή της υπόθεσης! Έστησε τζόγο και ίσως από τυπικής άποψης να μην παρανόμησε πολύ. Αλλά παρανόμησε, πλούτισε, έκανε ναρκωτικά και σίγουρα και άλλα άσχημα που δεν μας έδειξε. Συνειδητά και εν ψυχρώ. Δεν είναι Zuckerberg εδώ, αν και ακολουθεί το ίδιο μοτίβο. Νομίζει ότι αν την παρουσιάσει ως παιδί-θαύμα θα την συγχωρέσουμε. Δεν πάει έτσι. Ο Μαρκ συνέχισε και συνεχίζει. Αυτή έκανε μια αρπαχτή. Μια παράνομη αρπαχτή. Δεν θα μας την βγάλει τώρα και σωτήρα του κόσμου ή αδικημένη!
To έργο είναι μια μπλόφα. Πολύ αποτυχημένη, σαν αυτές που μισοεξήγησε.