Μερικές φορές διαβάζω ότι βιβλίο βρω μπροστά μου. Έτσι για να ξεκουνηθώ. Το ίδιο με τις ταινίες. “Monsters” έλεγε. Την αρχίζω και είναι στο μέλλον. Δεν τρελαίνομαι για τέτοια. Κάτι εξωγήινα τέρατα έχουν καταλάβει μέρος των ΗΠΑ σαν την πανούκλα. Ακόμα χειρότερα. Ένας φωτογράφος αναλαμβάνει αγγαρεία να συνοδεύσει την κόρη του αφεντικού του για να επιστρέψουν στην Αμερική. Για άσχημο ψευτοσαπουνόπερα το κόβω. Low budget κατάσταση γυρισμένη για κάποιο αμερικάνικο συνδρομητικό κανάλι. Έχει βέβαια αισθητική και ποιότητα στην φωτογραφία της… Και ο σκηνοθέτης Gareth Edwards δίνει πραγματικά τα ρέστα.
Γιατί πως να κάνεις μια τέτοια ταινία χωρίς:
1. Να είναι διαρκώς μπαμ μπουμ και δράση;
2. Να μας κουράσεις με ειδικά εφέ; (Όσα έχει τα έκανε μόνος του ο σκηνοθέτης!)
3. Να μας κρατήσει το ενδιαφέρον μιάμιση ώρα χωρίς κοιλιές;
4. Το ερωτικό ενδιαφέρον να μην “καβαλήσει” την ταινία;
5. Να μην πέσεις σε αισθητικές παγίδες τύπου Mad Max ή άλλα που έχουμε χιλιοδεί;
Κι όμως λύνει τον γρίφο άνετα!
Τέρας από κοντά βλέπουμε στα 2/3 της ταινίας αλλά και πάλι δεν στέκεται εκεί η κάμερα ιδιαίτερα. Η κοπέλα είναι μεν ευάλωτη αλλά δεν περνάει όλη την ταινία σε υστερία, κάνοντας βλακείες όπως σε άλλες του είδους. Ο φωτογράφος είναι λίγο μποέμ και λούμπεν τύπος αλλά δεν το παρακάνει και αυτός. Κάθε σκηνή την έβλεπα και έλεγα “ω,ωχ, τώρα θα πέσει σε κάποιο κλισέ”…αλλά κάθε φορά μου ξέφευγε έντεχνα. Ενίοτε και με κάτι έξυπνο, συχνά με ξαναέβαζε στην υπόθεση. Οι δυο άγνωστοι πρωταγωνιστές στα χέρια του είναι απλά εξαιρετικοί. Χτίζει την ένταση μεταξύ τους ώστε στο φινάλε (και αυτό μετρημένο και έξυπνο) να νιώσω την ανάγκη να βροντοφωνάξω στους φίλους μου:
Gareth Edwards. Σημειώστε το όνομα. Θα τον ακούσουμε πολύ στο μέλλον. Με ή χωρίς τέρατα.