Αν δεν ξέρετε τον Wes Anderson χάνετε. Χάνετε κάτι ανάμεσα στους αδελφούς Κοέν, τον Τιμ Μπάρτον και…όχι τελικά δεν επιδέχεται εύτκολα μαντρώματος το σκηνοθετικό αυτό στυλ. Είναι κάτι ανάμεα σε σκηοθετικό στυλ από Aardman animation και μια αφελή Pulp Fiction λογική στο σενάριο.
I love you but you don’t know what you’re talking about.
I love you too.
Είναι πλέον ώριμη αυτή η ιδιαίτερη ματιά του. Δηλαδή χαρακτηριστική. Με άνεση λέει την ιστορία του. Σε αυτή την περίπτωση δεν είναι κάτι βαδύ και πολύπλοκο. Αλλά η εξωφρενική προσοχή στην λεπτομέρεια σε συνδυασμό με αυτή την αισθητική είναι απλά απολαυστική.
Είναι τρυφερή ερωτική ιστορία κατά βάση. Απλά αντί να βλέπει όλη την αρρώστια στην Αμερικανική ιστορία, ο Άντερσεν βλέπει και όλη την αφέλει και την ομορφιά της. Άρρωστες σχέσεις ενηλίκων μέσα από τις απλά εκπληκτικές ερμηνείες ηθοποιών που καιρό είχα να συμπαθήσω.
Νόρτον, Μάρεϊ, Ουίλις…απλά υπέροχοι στα χέρια τυ σκηνοθέτη αυτού. Όσο μας απογοήτευσε το Darjeeling Express ή μας προβλημάτισαν οι περιπέτειες κάτω από την θάλασσα, τόσο μας αποζημίωσε αυτή εδώ. Είναι δυστοπία αν το πάρεις σαν ματιά στο μέλλον ή ελπιδοφόρα ματιά στο παρελθόν.