Δεν ξέρω γιατί αλλά όποτε ακούω τη σύγκριση “Bad boys VS Good boys”, μου έρχεται στο μυαλό η τελευταία σκηνή της ταινίας «Bridget Jones’s Diary 1» όπου η ξανθιά Μπρίτζετ φιλάει επιτέλους σε μια ρομαντική έκρηξη την καλύτερη επιλογή της, τον Μαρκ Ντάρσυ και ακολουθεί η φοβερή στιχομυθία: “Bridget: Wait a minute… nice boys don’t kiss like that. Mark Darcy: Oh, yes, they fucking do.”
Η Μπρίτζετ επέλεξε τελικά το καλό παιδί. Ναι, τον γοητευτικό και σοβαρό άντρα και όχι τον περιπετειώδη και παιχνιδιάρη. Αυτόν που την έχει ερωτευθεί πραγματικά γι’ αυτό που είναι, αυτόν που τη βλέπει μοναδική και της το δείχνει με κάθε τρόπο. Αυτόν που δεν τη θυμάται απλά όποτε την έχει ανάγκη για να την ξεχάσει μετά από λίγο, σαν μια κούκλα που την κλείνεις στο κουτί της όταν σταματήσεις να παίζεις μαζί της.
Μα για στάσου… τα αγόρια δεν παίζουν με κούκλες. Ή αυτό τουλάχιστον ξέραμε όταν ήμασταν μικρότεροι.
Το σίγουρο είναι ότι τα κακά παιδιά είναι διασκεδαστικά, περνάς υπέροχα μαζί τους, έχουν συνήθως εξωστρεφή χαρακτήρα αλλά, ακόμα και αν δεν έχουν, ξέρουν πώς να σε κάνουν να περνάς όμορφα δίπλα τους. Τα κακά παιδιά θέλουν ειδικό χειρισμό και αν δεν ξέρεις να περπατάς σε τεντωμένο σκοινί κρατώντας ισορροπίες και χορεύοντας παράλληλα σαν τσιρλίντερ, μπορεί να γκρεμοτσακιστείς σπάζοντας διάφορα σημεία του σώματος, συμπεριλαμβανομένου του δυνατού μυ της καρδιάς.
Δεν πρέπει να αφεθείς ούτε για μία στιγμή και το συναίσθημα είναι ο πιο επικίνδυνος σύμβουλος σε αυτές τις περιπτώσεις, γιατί τα κακά παιδιά μπορούν να το ελέγχουν στο θαυμαστό ποσοστό του 100%.
Εδώ δεν παίζεις με το συναίσθημα αλλά χίλια τα εκατό με τη λογική. Το πρόβλημα είναι ότι ο έρωτας δεν έχει να κάνει με λογική.
Οπότε, αν ερωτευθείς ένα κακό παιδί, ψάξε κάπου να κρυφτείς. Ή μην του το δείξεις ποτέ. Γιατί αλλιώς το παιχνίδι είναι όλο πάνω του. Κυρίαρχος της λογικής και όχι του συναισθήματος θα σου δείξει πώς είναι να ταξιδεύεις από τη Σαχάρα στην Αλάσκα σε δευτερόλεπτα και χωρίς διακτινισμό. Και αν το αντέξει περισσότερο ο οργανισμός σου, θα υποστείς και καψόνια που θα ζήλευαν οι πιο καλοί κομάντος και πεζοναύτες.
Αυτό που κάποτε κατάλαβα είναι, ότι τα δύο άκρα πάντοτε συναντιούνται στην υπερβολή τους. Η πολλή φωτιά καίει αλλά και το πολύ κρύο σκοτώνει. Τα κακά παιδιά και τα καλά παιδιά (όπως τα έχουμε στο μυαλό μας) είναι τα δύο άκρα ενός υπέροχου άντρα που έχει χαρακτηριστικά και από τις δύο κατηγορίες.
Το καλό παιδί δεν ισοδυναμεί με θύμα, άβουλο, βαρετό και ξενέρωτο τύπο. Το καλό παιδί είναι ένας ισορροπημένος άντρας που ξέρει τι θέλει και το διεκδικεί. Που έχει συναίσθημα και δεν φοβάται να το βγάλει στην επιφάνεια γιατί δεν το θεωρεί αδυναμία.
Ξέρει να είναι ευαίσθητος χωρίς να χάνει καθόλου την αρρενωπότητα και το δυναμισμό του. Δεν παίζει με άψυχες κούκλες αλλά με πραγματικές γυναίκες και το παιχνίδι του περιορίζεται στις μπούκλες τους και όχι στην καρδιά τους.
