Ίσως ο θεός, θέλει να γνωρίσεις πολλούς λάθος ανθρώπους, μέχρι να γνωρίσεις τον σωστό, έτσι όταν συμβεί αυτό θα είσαι πραγματικά ευγνώμων.
G.G. MÁRQUEZ
No need to run and hide
it’s a wonderful, wonderful life
No need to laugh and cry
it’s a wonderful, wonderful life
Το δωμάτιο ήταν γεμάτο από τους ήχους του τραγουδιού του Zucchero . Καθισμένη αναπαυτικά στον καναπέ έπαιζε με τον καπνό από το τσιγάρο. Κάποια στιγμή της φάνηκε ότι και αυτός είχε αφεθεί στο ρυθμό και τους στίχους του κομματιού. Άλλοτε έπαιρνε μορφή ή εξαπλωνόταν στο δωμάτιο γυρεύοντας έξοδο διαφυγής από το μισάνοιχτο παράθυρο. Ελεύθερος ,πια, να γίνει ένα με τον αέρα παίρνοντας μαζί του ο,τι την πόνεσε. Μακρυά.Και τότε. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που το μυαλό της πήρε 180 μοίρες στροφή….χαμογέλασε!
Και έπειτα σκέψεις, μουσική και αναμνήσεις ανακατεύτηκαν, ενώθηκαν και ξεκίνησαν ένα ατέρμονο χορό μέσα στο δωμάτιο.
Κάθε -χαζορομαντική- ταινία που βλέπουμε, κάθε προσωπική ιστορία που μας λένε, μας παρακαλάει να περιμένουμε. Γιατί αυτό είναι θεωρητικά το καλύτερο. Να προσδοκούμε και να μένουμε κολλημένοι μήπως και….
Η απροσδόκητη δήλωση αγάπης αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα .Ωστόσο μερικές φορές είμαστε τόσο συγκεντρωμένοι στην αναζήτηση του ευτυχισμένου τέλους που εθελοτυφλούμε και δεν μπορούμε να διαβάσουμε τα σημάδια. Βλέπουμε το δέντρο και όχι το πανέμορφο δάσος που εξαπλώνεται πίσω και γύρω από αυτό.
Πώς να καταλάβουμε ποιοί μας θέλουν και ποιοί όχι, αυτούς που θα μείνουν από αυτούς που θα φύγουν.
Το ευτυχισμένο τέλος σε μια ιστορία δεν είναι μια επιτυχημένη σχέση αλλά ο ίδιος ο εαυτός μας. Τι είναι αυτό που τελικά μας προκαλεί να αισθανθούμε πλήρεις.
Να μαζεύουμε τα κομμάτια μας και να αρχίζουμε από την αρχή.
Να κρατάμε τον εαυτό μας για κάτι καλύτερο στο μέλλον.
Ίσως το ευτυχισμένο τέλος να σημαίνει ότι απλά συνεχίζουμε. Με το κεφάλι ψηλά.
Γι αυτό παρά τις χαμένες κλήσεις, τις ραγισμένες καρδιές και τα λάθος σήματα, παρά τον πόνο και την αμηχανία που έχουμε βρεθεί κάποιες φορές,δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπουμε την ελπίδα.
Εκεί πιο κάτω μας περιμένει αυτό που είναι το καλύτερο για εμάς και που αξίζουμε.
Αν επιτρέπουμε σε κάθε αναποδιά να μας βάζει τρικλοποδιά να πέφτουμε και να μη σηκωνόμαστε αποτελεί αδιαμφισβήτητα τροχοπέδη στην πορεία μας. Χάνουμε χρόνο. Μένουμε πίσω. Δεν εξελισσόμαστε. Γινόμαστε δυστυχισμένοι.
Κάθε άνθρωπος που φεύγει από τη ζωή μας, έτσι απλά, ήταν για να φύγει. Έμεινε για λίγο ή πολύ…who knows…γιατί εξυπηρετούσε ένα σκοπό. Τη συγκεκριμένη στιγμή υποσυνείδητα μας έδωσε αυτό που είχαμε ανάγκη. Έμεινε τόσο όσο χρειαζόταν. Να μας μάθει. Να μας βάλει να αντιμετωπίσουμε κρυμμένες φοβίες μας. Να κατανοήσουμε τα όρια μας. Μάθημα και (επί)γνώση.
Έπειτα βάζουμε σε ένα βαλιτσάκι τις όμορφες αναμνήσεις και τις ψαχουλεύουμε κάποιες στιγμές μοναξιάς. Ισα-ίσα για να χαμογελάσουμε οτι το ζήσαμε.
Εξάλλου πώς θα μάθουμε τι είναι σωστό αν δεν κάνουμε λάθος;
Και πώς θα μάθουμε αν κάποιος αξίζει τον καλύτερο εαυτό μας αν δεν τον δούμε πώς το αντιμετωπίζει; Crash test.
Το κατανοεί ή απλά γυρίζει την πλάτη και φεύγει;
Αν ήταν αυτός…θα έμενε. Όποιος ενδιαφέρεται για εμάς, μας βάζει στη θέση μας αν χρειαστεί,προσπερνάει, κατανοεί, μας επισημαίνει, μας ταρακουνάει.
Σε αντίθετη περίπτωση δεν ήταν για να μείνει και με την πρώτη ευκαιρία έφυγε.
Τελικά, ίσως ,με την αποχώρηση του μας δίνει μια ελαφριά σπρωξιά προκειμένου να πλησιάσουμε εκείνον που είναι για εμάς. Σε διαφορετική περίπτωση θα μας κρατούσε και θα διεκδικούσε αυτό το χώρο, δεν θα τον παραχωρούσε.
Ψυχρή λογική.Όσο και να πονάει.Κρατάει τα πόδια μας κολλημένα στο έδαφος και ας πετάει στα συννεφάκια το μυαλό μας. Επιστρέφει πάντα στη βάση του. Εκεί που είναι το κορμί μας.
Φανταστείτε δύο ανθρώπους που περπατάνε απέναντι αλλά η απόσταση που τους χωρίζει είναι τέτοια που δεν τους επιτρέπει να δουν ο ένας τον άλλον. Και από τις δύο πλευρές. Κινούνται, όμως, προς την ίδια κατεύθυνση, στο σημείο συνάντησης. άλλοτε αργά και άλλοτε γρήγορα.
Από τον καθένα περνάνε αντίστοιχα άνθρωποι, οι οποίοι τους δίνουν φεύγοντας .μια ελαφριά σπρωξιά που ουσιαστικά τους φέρνει πιο κοντά.
Από εκεί και πέρα είναι η επιλογή που θα καθορίσει τη συνάντηση. Εκεί κρύβεται όλη η ουσία. Αν κάποιος επιλέξει να μεμψιμοιρεί ή να ακολουθήσει αυτή την υπέροχη ροή που ονομάζεται ζωή. Να την εμπιστευτεί και να την αφήσει να τον οδηγήσει στο δώρο που θέλει να του δώσει.
Ονειρευόμαστε, προσδοκούμε, απογοητευόμαστε, κάνουμε λάθος, παρανοούμε, πατάμε τα όρια μας, πιστεύουμε, ανεχόμαστε.
Είμαστε άνθρωποι.
Και είμαστε σαν κομμάτια παζλ, δεν ταιριάζουμε με όλα τα κομμάτια αλλά όταν βρεθεί εκείνο που οι διαφορές θα συμπληρώνονται τότε η εικόνα γίνεται ενιαία.
Το τηλέφωνο χτύπησε και την έβγαλε από τις σκέψεις της. Πέταξε το τελευταίο πακέτο τσιγάρα που μόλις τέλειωσε. Δε χρειαζόταν να καπνίσει άλλο. Πήρε μια βαθιά ανάσα και σηκώθηκε. Έπρεπε να φύγει.
Το τελευταίο που ακούστηκε ήταν η πόρτα που έκλεινε πίσω της.
Monday you can fall apart
Tuesday, Wednesday break my heart
Thursday doesn’t even start
It’s Friday I’m in love
Saturday wait
And sunday always comes too late
But Friday never hesitate…
