Άργησαν λίγο αλλά το κατάλαβαν οι Αμερικανοί: δεν είναι τυχαίες αυτές οι επιθέσεις κατά πρεσβειών. Όπως δεν ήταν τυχαίες οι επιθέσεις, φαινομενικά εσωτερικά στο στράτευμα. (Green on blue.) Αφού έχαναν περιοχές την μια μετά την άλλη, οι Αφγανοί μαχητές άλλαξαν στρατηγική. Πάνε για τους στόχους που φαίνονται. Αυτούς που μπαίνουν στις ειδήσεις.
Κάτι παρόμοιο κάνει εδώ και χρόνια η BSA στο κυνήγι της πειρατείας. Έχω ασχοληθεί εκτενώς με αυτή την ιδιωτική εταιρεία που τρομοκρατεί τους Έλληνες σχετικά με το πειρατικό λογισμικό, μέχρι και με την Ιερά Εξέταση την έχω συγκρίνει. Η περίληψη είναι ίδια: δεν είναι οικονομικό να καταδιώξει τον κάθε χρήστη, οπότε επικεντρώνεται σε πιο τρανταχτά ονόματα τους οποίους κάνει βούκινο. Κάτι σαν τους Αφγανούς.
Τρίτο κομμάτι του παζλ μου οι λεγόμενοι “Αγανακτισμένοι”. Με όλη την ασάφεια στον ορισμό τους σαν ομάδα, προσπαθούν να κάνουν το ανάποδο: ένα μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας. Είναι χαμένοι από χέρι επικοινωνιακά. Καλύτερα να το γυρίσουν στα γιαουρτώματα πολιτικών. Ή κάτι πιο έξυπνο καλύτερα. Κάτι που θα κινήσει το ενδιαφέρον των διεθνών ΜΜΕ. Ακόμα και το ΚΚΕ που έχει τις πορείες…ψωμοτύρι, τελικά είχε σουξέ μόνο όταν σκέφτηκε να βάλει πανό στην Ακρόπολη.
Και πως να τα κρίνω όλα αυτά; Καλά έκανε το ΚΚΕ; Ορθώς πράττει η BSA; Ή γινόμαστε όλοι… Ταλιμπάν με αυτόν τον τρόπο; Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψει ο μέσος Έλληνας. Σε μια εποχή που γίνεται ακόμα πιο σαφές ότι “πλούσιος” είναι αυτός που έχει περισσότερα από τον μέσο όρο, πρέπει να οριστεί και να διαφημιστεί ο μέσος όρος.
Πόσα αυτοκίνητα έχει ο μέσος Έλληνας; Πόσα χρωστάει στις τράπεζες; Πόσα εξοχικά, πόσα διαμερίσματα; Πόσα κιλά κρέας τρώει τον χρόνο κατά μέσο όρο; Πόσα καταθέτει στην τράπεζα; Δεν είναι η ιδέα του μέσου Έλληνα το πρόβλημα αυτή καθαυτή. Στα νομικά ο μέσος άνθρωπος αποτελεί σημείο αναφοράς ακριβώς επειδή ακριβώς αλλιώς δεν βγαίνει άκρη. Το πρόβλημα είναι το είδος των ερωτήσεων. Πόσους εραστές έχει η μέση Ελληνίδα; Λάθος ερώτηση, να μην σε νοιάζει! Τι γνώμη έχει για τους μετανάστες; Επίσης λάθος ερώτηση, το σωστό στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν πάει με μέσο όρο. Είναι τα θρησκευτικά ο τρόπος να βγούμε από την κρίση; (κατά Πολύδωρα) Κάτω τα χέρια από την ανεξιθρησκεία και τις προσωπικές αντιλήψεις μας!
Η επιστροφή του μέσου Έλληνα είναι βέβαια παραδοχή ήττας. Σε μια κοινωνία που πάει καλά, δεν χρειάζονται τέτοιες χοντροκομμένες γενικεύσεις. Κρύβουν κάτω από έναν μέσο όρο χιλιάδες ανθρώπινες ιστορίες και αδικίες. Αλλά σε μια χώρα χωρίς κοινωνικό ιστό, ο μέσος Έλληνας θα αποτελέσει χρησιμότατο μπούσουλα για να σχεδιάσουμε μια πορεία εξόδου από την κρίση. Αλλιώς να αρχίσουμε τακτικές των Ταλιμπάν…