Μόνο ηλίθιος προσπαθεί να τακτοποιήσει το σπίτι του όσο είναι ακόμα μέσα παιδιά. Είναι σα να πλένεις τα δόντια σου τρώγοντας ταυτόχρονα τούρτα σοκολάτα. Ειρωνεία αν είσαι τούρτα, ο ίδιος που σε έσωσε από την φωτιά με τα κεράκια φυσώντας τα τόσο δυναμικά μετά να σε τρώει.
“Θα κάνω ότι κοιμάμαι!” φώναξα. Το καλύτερο παιχνίδι. Τα αφήνω να με σπρώξουν στην κρεβατοκάμαρα και κάνω ότι πέφτω στο κρεβάτι και δεν θέλω. Μετά αυτά τρέχουν και κάνουν ότι κλείδωσα την πόρτα κι εγώ ότι δεν μπορώ να βγω. Χαλαρά έναν μισάωρο υπνάκο έτσι, απλά κάθε τόσο φωνάζω “ωχ, αφήστε με, δεν μπορώ άλλο!” περιμένω να ακούσω ότι γελάνε και δεν έχουν πεθάνει διαλύοντας το σπίτι και την ξαναπέφτω ήσυχα ήσυχα. Εκτός από μια φορά που άκουγα φωνές. Κλέφτες δεν ήταν, φάντασμα δεν ήταν, το κωλοbluetooth ηχείο γκρίνιαζε ότι ξέμενε από μπαταρία.
Που θα πάει; Κάποτε θα μεγαλώσουν κι αυτά; Θα καταλάβουν τον τρόμο που νιώθουμε όταν μπαίνουμε σε κάποια σημαντική ιστοσελίδα και ζητάει κωδικό που δεν θυμάσαι και φοβάσαι μην κολλήσεις για πάντα σε μια λούπα ζητώντας νέο κωδικό που έρχεται με email ή SMS ή Viber και δεν προλαβαίνεις και βάζεις τον προηγούμενο και τελοσπάντων σε βρίσκουν νεκρό πολλές μέρες αργότερα. Δεν είμαι αγχώδης τύπος, απλά όταν σε μια κατάσταση υπάρχουν περιορισμένες επιλογές πιθανών αποτελεσμάτων εγώ σκέφτομαι μερικές ακόμα χειρότερες πάντα. Το λέω “Ιουδαϊσμό” προς τιμή του ιδιαίτερα βιτσιόζου μαθητή του Χριστού.
(Ιούδας) “Λοιπόν Ρωμαίοι, όταν πετύχω τον Χριστό, για να καταλάβετε ποιος είναι, θα τον φιλήσω. Τριάντα αργύρια, deal;”
(Ρωμαίοι) – Γιατί δεν μας τον δείχνεις απλώς;
(Ιούδας βάζει γόβα στιλέτο και κραγιόν) “Ωχού! Γιατί έτσι, αμάν πια, δεν θα μας πείτε και πως να προδώσουμε!”
Το χειρότερο μίσος είναι αυτό στα μάτια παιδιού που βλέπει τον κολλητό του με το ίδιο αγαπημένο παιχνίδι που είχε κι αυτός αλλά έσπασε πριν λίγο καιρό. Ήρθε ένα από τα παιδιά, με έκανε αγκαλιά και είπε “δεν είσαι και ο χειρότερος μπαμπάς στον κόσμο τελικά”. Συγκινήθηκα, λέω να το βάλω στην κούπα του καφέ για σπάσιμο στους άλλους γονείς όταν πάω σε συναντήσεις του συλλόγου γονέων. Έτσι κι αλλιώς σπάνια γαμάω από εκεί. Γυναίκα δεν έχω εδώ και καιρό. Είχαμε βγει για ψώνια σε μεγάλο εμπορικό κέντρο , κάπου χάθηκε ένα παιδί μας, της λέω “να χωρίσουμε για να καλύψουμε πιο γρήγορα τον χώρο” και είχε έτοιμα τα χαρτιά από τον δικηγόρο η άτιμη. Πριν όλο γκρίνιαζε ότι “δεν είσαι συναισθηματικά διαθέσιμος Αλέκο”. Δεν ισχύει. Απλά προσπαθούσα να ανοίξω ένα παιχνίδι με αυτές τις δύσκολες πλαστικές συσκευασίες. Και χώρισα τελικά και κόπηκα άσχημα με το πλαστικό και το ψαλίδι. Δυο άνθρωποι έτυχε να κάνουμε σεξ στο τέλος της προηγούμενης χιλιετίας και τώρα πρέπει να πληρώνω λογαριασμούς, να προσπαθώ να ενυδατώνομαι και να μισώ τον εαυτό μου για πάντα;
Η καλύτερη εκδίκηση λέει είναι να ζεις καλά. Εκτός αν έχεις αυτόματο όπλο ή μπαλτά.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι δι άσημος ΜεξικανοΠόντιος συγγραφέας, ποιητής και στοχαστής που αρέσκεται να γράφει ιστορίες με παιδιά αν και δεν έχει παιδιά, έτσι για να θυμίζει στον εαυτό του γιατί δεν έκανε.