Χρόνια πολλά προβατάκια μου, να χαίρεστε την επέτειο του ΟΧΙ!
Ένα ΟΧΙ ακριβό, που οι πρόγονοι των περισσοτέρων από σας το πλήρωσαν με αίμα και στερήσεις, και που εσείς, τα τέκνα τους το τιμάτε μια φορά το χρόνο, βάζοντας τα καλά σας, κάνοντας μερικές πρόβες, χάνοντας μερικά μαθήματα, ακούγοντας πολύωρες φανφάρες, έμμετρες ή και όχι , και τέλος, παρελαύνοντας καμαρωτοί/τες μπροστά σε αρχές, πολιτικούς, στρατιωτικούς και αστυνομικούς , αλλά κυρίως τους συγκινημένους σας γονείς, που βλέπουν τα βλαστάρια τους ότι μπορούν να βάλουν το ένα ποδαράκι πίσω από το άλλο και να περπατήσουν συγχρονισμένα, προς τέρψην του κοινού.
Και δώστου τα εμβατήρια, και δώστου οι χαιρετισμοί στους επισήμους, και δώστου τα πλαστικά σημαιάκια και τα στολισμένα με τη γαλανόλευκη μπαλκόνια.
Μια μεταπολεμική Ελλάδα που μετάτρεψε τη μνήμη της πιο μελανής σελίδας στην ιστορία της ανθρωπότητας του περασμένου αιώνα σε ένα κατανυκτικό πανηγύρι, μια γιορτή κανονική, μια αργία.
Θυμάστε προβατάκια μου πριν μερικά χρονάκια αυτές τις “αθώες” παρελάσεις ; Αυτές που “έπρεπε” τα καλά παιδιά να κάνουν, αυτές που είχαν τους “άριστους” μαθητές να πλαισιώνουν τους ιστούς των σημαιών, τους παραστάτες, τις αντιδικίες για το αν έπρεπε ο Αλβανός να κρατήσει το λάβαρο-κι ας ήτανε γεννημένος εδώ και ο καλύτερος μαθητής – και τις συνεντεύξεις για το αν ξέρουμε τί είναι η 28η Οκτωβρίου, στις οποίες οι μισοί μαθητές έλεγαν ότι ήτανε για το 1821 , κάποιοι άλλοι για τους Ιταλούς, κάποιοι άλλοι για τους Γερμανούς και μερικοί ακόμα κι ότι δεν ήτανε σίγουροι ;
Πάω στοίχημα ότι τώρα που με διαβάζεις προβατάκι, κάπου χαμογελάς γιατί θυμάσαι ότι, πρωτίστως, αυτά τότε σου φαίνονταν λίγο αστεία. Βέβαια πάντα υπήρχαν οι “Εθνικόφρονες” που ανησυχούσαν “που βαδίζει η νεολαία;” και τα “κουμμούνια” που ήτανε κατά των παρελάσεων, όλες θλιβερές και μίζερες μειοψηφίες.
Ο νεοέλληνας δεν ήθελε να θυμάται άσχημα πράγματα, είχε Ολυμπιάδες, ήτανε στο Ευρώ, είχε “ανάπτυξη” και “εκσυγχρονισμό”. Είχε φράγκα στην τσέπη...
Τώρα;
Τώρα, μετά από τρία χρόνια αλλεπάλληλα μνημόνια και τέσσερα κρίση, μετά από δύο χρονιές παρελάσεων με ταραχές και διαμαρτυρίες, τώρα που υποτίθεται ότι κάνεις την αυτοκριτική σου για όσα σε φτάσανε μέχρι εδώ, ίσως πρέπει να σκεφτείς και λίγο τις παρελάσεις παρδαλό μου – όχι πλέον παχύ – προβατάκι.
Η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι η μέρα που η δικτατορία του Μεταξά αναγκάστηκε – παρότι είχε αντίστοιχες πεποιθήσεις με το Φασιστικό Κόμμα του Μουσολίνι – υπό την πίεση του λαού και όπως φαίνεται και μεγάλου μέρους του στρατού – να αρνηθεί στα ιταλικά στρατεύματα την ελεύθερη διέλευση από τα σύνορα της.
Τι είναι λοιπόν αυτή η γιορτή; Είναι μια πατριωτική επέτειος όπως αυτή της 25ης Μαρτίου 1821 ή μήπως είναι κάτι άλλο;
Η αλήθεια είναι προβατάκι μου ότι η 28η Οκτωβρίου είναι η μέρα που είπαν οι πρόγονοι μας ΟΧΙ στο Φασισμό του Μουσολίνι και στο Ναζισμό του Χίτλερ, μια απόφαση που μας οδήγησε σε έναν άνισο πόλεμο με δεκάδες χιλιάδες απώλειες , με ανεπανόρθωτες καταστροφές, με μια μακρά περίοδο ανθρωπιστικής κρίσης, αλλά και κέρδισε το σεβασμό των Συμμάχων και το δέος των Δυνάμεων του Άξονα, που αναγκάστηκε να φέρει γερμανικά τεθωρακισμένα και καταδρομικά για μια χώρα που υπολόγιζαν να είχαν κάμψει την αντίσταση της μόνο με τις ιταλικές δυνάμεις μέσα σε λίγες μέρες και ενώ μάλιστα ο λιγοστός, χειρότερα οπλισμένος και χτυπημένος αλύπητα από τις κακουχίες και τις στερήσεις ελληνικός στρατός, δεν αντιστεκόταν απλώς, αλλά κατακτούσε πλέον εδάφη που πριν ήτανε στα χέρια των Ιταλών!
Αντί λοιπόν να μιλάμε και να υπενθυμίζουμε στις νέες γενιές αυτά που πέρασαν οι πρόγονοι μας στα χέρια των Γερμανών και των Ιταλών , τις εκτελέσεις, την αντίσταση και επίσης τις δεκάδες χιλιάδες των Ελλήνων και Ελληνοεβραίων, που οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (60000 χιλιάδες μόνο από την Αττική) για να μπουν στο μακρύ κατάλογο των αγνοούμενων που δε βρέθηκαν ποτέ, θαμμένων πιθανόν σε ομαδικούς τάφους ή στάχτη στους κλιβάνους του Άουσβιτς και του Νταχάου και άλλων κολαστηρίων, τι κάνουμε σαν καλά προβατάκια ; Παρελάσεις, μαθητικές και στρατιωτικές.
Οι μαθητικές παρελάσεις είναι ένα ενδιαφέρον έθιμο που ξεκίνησε το 1936 επί Μεταξά, δικτάτορα με Φασιστικές απόψεις και καταβολές, κολλητό του Βασιλέα Γλίξμπουργκ, που μάλιστα συνήθιζε να προωθεί τον φασιστικό χαιρετισμό στις εν λόγο εκδηλώσεις και όχι τον κλασσικό χαιρετισμό ή αυτόν του στρατού.
Ήτανε λοιπόν τότε, πριν το 1940 και πολύ μετά το 1821 που οι Έλληνες ξεκίνησαν να κάνουν μαθητικές παρελάσεις συμπληρωματικά των στρατιωτικών .
Όσο για τις μεγαλειώδης στρατιωτικές παρελάσεις, αυτές ήτανε ένα πανάρχαιο έθιμο που έχει τις ρίζες του πίσω στους Ρωμαϊκούς θριάμβους που έκαναν οι θριαμβευτές στρατηγοί όταν έμπαιναν στη Ρώμη παρελαύνοντας τις Λεγεώνες τους και επίσης τους αιχμαλώτους τους μπροστά από τους Αυτοκράτορες, το λαό και τους Συγκλητικούς. Είναι επίδειξη δύναμης και σήμα κατατεθέν όλων των στρατοκρατούμενων καθεστώτων και των απολυταρχικών ηγετών ανά την ιστορία της ανθρωπότητας, που σκοπό είχαν να δείξουν στον λαό τους ότι είναι ισχυροί και ασφαλείς, αλλά κυρίως στους αντιφρονούντες ότι έχουν στρατιωτική ισχύ, οπότε θα ήτανε σοφότερο να μην τους αψηφήσουν και να μην τους αντιστέκονται.
Ιδιαίτερη σημασία έχει να πούμε ότι ένας από τους μεγαλύτερους λάτρεις αυτών των παρελάσεων δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ, αλλά και τον “Ντούτσε” Μουσολίνι, που δεν έχαναν ευκαιρία να τις κάνουν σε κάθε μεγάλη συγκέντρωση του κόμματος τους αρχικά και μετά στις εθνικές εορτές των κρατών τους, ως ηγέτες Γερμανίας και Ιταλίας αντίστοιχα.
Δηλαδή προβατάκια μου, για να γιορτάσουμε την αντίσταση μας σε αυτούς τους “περίφημους” Ναζί, Φασίστες και στρατόκαυλους, και το γεγονός ότι τους εμποδίσαμε από το να μας μετατρέψουν σε επαρχία τους και ότι τους καθυστερήσαμε αρκετά ούτως ώστε Αμερικάνοι, Άγγλοι και λοιποί να μπορέσουν να ανασυνταχθούν και με τη βοήθεια των Ρώσων του Στάλιν (έτσι για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) τελικά να τους νικήσουν, επιδιδόμαστε στα αγαπημένα τους έθιμα!
Αν αυτό δεν είναι ειρωνεία, τότε προβατάκι μου είναι σκοπιμότητα.
Σκοπιμότητα γιατί ο φασισμός σε κάποιους είναι χρήσιμος, δεν έπρεπε να τσακιστεί, δεν έπρεπε να πληγωθεί ανεπανόρθωτα, γιατί κάποια στιγμή θα τον χρειαζόντουσαν.
Γιατί ; Μα για τον ίδιο λόγο που χρειάζονταν όλοι οι δικτάτορες τις παρελάσεις και αυτού του τύπου τις γιορτές προβατάκι μου.
Γιατί σε θέλουν πειθήνιο προβατάκι, να ξέρεις μόνο ότι οι πρόγονοι σου νίκησαν κάποιον εχθρό, όχι τί ήταν αυτός ο εχθρός.
Να ξέρεις μόνο ότι ο στρατός είναι “της Ελλάδος φρουρός”, όχι ότι χρησιμοποιήθηκε ουκ ολίγες φορές από φιλόδοξους αξιωματικούς για να τους δώσει τον έλεγχο του κράτους χωρίς εκλογές.
Να χαρακτηρίσουν όσους έχουν αντίθετη άποψη, ανθέλληνες και μη πατριώτες, να χτυπήσουν νωρίς τους αντιρρησίες, αυτούς που δε γουστάρουν να παρελάσουν μπροστά από κανένα λαμόγιο και που δεν νοιώθουν καλά να βλέπουν παιδάκια του δημοτικού, που δεν ξέρουν καλά-καλά ποιος ήταν ο Χίτλερ, να τα σέρνουν σαν τα γαλόπουλα στη σειρά και να τους φωνάζουν να μη χάνουν το βήμα, στους ήχους εμβατηρίων. Όπου εμβατήρια βλέπε τα σουξέ, που έβαζε ο Μεταξάς και οι Παπαδόπουλος – Παττακός και το σινάφι τους την επταετία της νεώτερης Δικτατορίας.
Ένα – δύο, έν-δυο προβατάκι μου και μη τολμήσεις να σκεφτείς, να ορθώσεις ανάστημα, θα χάσεις το βήμα σου…
