Δυστυχώς (και δεν φταίνε βέβαιοι οι άνθρωποι), οι ψυχολόγοι καλούνται συχνά από το ζευγάρι στα διαζύγια να κάνουν τον δικαστή. Ή λόγω τρόπου σκέψης μας, δίνουμε υπερβολική βαρύτητα σε ότι νομίζουμε ότι μας πρότειναν, σαν να είναι η απόλυτη αλήθεια/διαταγή/οδηγία.
“Ο ψυχολόγος είπε ποτέ να μην….” ή “πρέπει πάντα να…” Μέσα στην πολύπλοκη κινούμενη άμμο ενός διαζυγίου, ψάχνουμε απελπισμένοι κάτι συγκεκριμένο να πιαστούμε. Αλλά προφανώς δεν ξέρει κανείς όλες τις λεπτομέρειες, κανείς δεν μπορεί να σταθμίσει “τέλεια” δυο ενήλικες και κάποια ανήλικα έτσι εύκολα. Ούτε να υποκαταστήσει την δουλειά που κάνει ο καθένας στον εαυτό του.
Άλλη καλή πιπίλα αυτή. “Ναι, ΟΚ, είμαι χάλια, αλλά το δουλεύω με τον/την ψυχολόγο.” Αυτοκίνητο είσαι; Μια φορά την εβδομάδα δίνεις 40-70 ευρώ και αγοράζεις άλλοθι; “Μα, είχε εξαιρετικές συστάσεις!” Μήπως δεν είναι θέμα του ψυχολόγου; Αυτά τα άρθρα τύπου “πέντε πράγματα να προσέξετε για να γίνει όμορφα και παστρικά το διαζυγιάκι σας” μήπως είναι τελείως εκτός πραγματικότητας;
Έχεις να συνεννοηθείς με τον εαυτό σου, τον/την πρώην και τα παιδιά. Μην κρύβεσαι πίσω από έτοιμα φιρμάνια.