Ο μεγάλος συνθέτης ήταν πιο πριν μεγάλος μαέστρος. Με ιδιαίτερη ικανότητα στις όπερες. Περιέργως δεν έγραψε ο ίδιος ποτέ όπερα. Νομίζω ότι δεν του ταίριαζε σαν χαρακτήρα η υπερβολή της όπερας, η ανάγκη να γίνουν οι χαρακτήρες αρχέτυπα. Έτσι είναι αυτό το μέσο. Αλλά έγραψε κομμάτια για φωνή. Και μάλιστα τα βάσισε σε δικά του ποιήματα. Μέτριας έμπνευσης τα ποιήματα, από αυτά τα εφηβικά καμώματα που κάνουμε αρκετοί. Ακούγοντας σήμερα ένα από αυτά ένιωσα μια περίεργη σύνδεση με την Ελλάδα του 2012.
Στο δεύτερο από τα τραγούδια “Lieder eines fahrenden Gesellen” έχει ένα ενδιαφέρον πρόβλημα. Στα 3/4 των στίχων απλά υμνεί την φύση. Τι ωραία τα πουλάκια! Τι όμορφα τα λουλουδάκια! Τι τέλειος ο ήλιος! Και ξαφνικά μας ρίχνει στο τέλος την ανατροπή:
Δεν είναι υπέροχος ο κόσμος; Ε, δεν είναι; Δίκαιος κόσμος;
Τώρα θα αρχίσει η ευτυχία μου;
Όχι, όχι…η ευτυχία δεν μπορεί ποτέ να ανθίσει.
Δεν βρήκα κάπου το κομμάτι χωρίς εικόνα (πάντα καλύτερα) αλλά ο κατήφορος συναισθηματικά αρχίζει στο 3ο λεπτό το “όχι, όχι” αν δεν το νιώσετε στο στομάχι, θα το δείτε ότι είναι στο 3′ 20″. Ο ποιητής μετά σχεδόν καταρρέει συναισθηματικά και η ορχήστρα ξεφυσάει στεναχωρημένη:
Θα μου πείτε “τι σχέση έχει αυτό με τον Σαμαρά;” Σκεφτείτε τον Μάλερ να προσπαθεί να λύσει τον γρίφο. Όμορφη μέρα, χαρούμενη φύση αλλά και μελαγχολία. Δεν του βγήκε με την κοπελιά η φάση. Να το κάνουμε όλο το κομμάτι μελαγχολικό; Όχι, αλλά δίνουμε έναν λίγο συγκρατημένο τόνο. Να δραματοποιήσουμε τα πράγματα στο τέλος; Όχι, καλύτερα να πούμε λιγότερα και να υπονοήσουμε περισσότερα.
Ε, η μόνη κάπως λογική θεωρία που έχω ακούσει για να δικαιολογηθούν οι σημερινές επιλογές του πρωθυπουργού μας είναι ότι θέλει να κάνει όσο πιο επίπονη την κατάσταση μπορεί τώρα, ώστε πριν τις εκλογές να έχει περιθώρια ελιγμού. Να συμφωνήσει με την Τρόικα σε κάποια νούμερα και μετά να κάνει διαρθρωτικές αλλαγές (ή ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας – ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας!) οι οποίες να του επιτρέψουν να κάνει παροχές μετά. (Ή απλά να τα φάει καλύτερα με την παρέα του.)
Nein. Nein…. Ή μάθε να ρίχνεις καλύτερα το παραμύθι, ή ρίξε μια υπόκλιση και φύγε μαέστρο!