Πώς φτάνουμε να είμαστε αυτοί που τελικά είμαστε και όχι κάτι άλλο; Ποιοι είναι οι πραγματικοί μέντορες μας; Oι εμπειρίες που μας καθορίζουν; Ποιοι είναι αυτοί που προσθέτουν κάποια λιθαράκια στο ψηφιδωτό της ψυχοσύνθεσης μας και ποιοι είναι αυτοί που περνάνε μα δεν μας ακουμπάνε;
Αυτοί που μας διαμορφώνουν, είναι οι γονείς μας, οι καθηγητές, οι φίλοι μας και οι έρωτες μας, όπως συνήθως πιστεύουμε; Ή μπορεί να είναι ακόμη και κάποιοι κομπάρσοι στην ταινία της ζωής μας οι οποίοι συμμετείχαν σε μια μόνο σκηνή που μπορεί όμως να προβάλλεται συχνά στο μυαλό, να γίνει ανάμνηση που αντέχει στο χρόνο με αντίκτυπο πολύ μεγαλύτερο των προσδοκιών και να επηρεάζει καρέ-καρέ, την εξέλιξη της πλοκής μας;
Υπάρχουν άνθρωποι που όσες καλές προθέσεις και αν είχαν, έρχονται και παρέρχονται στη ζωή σου και όσο μεγαλώνεις, η επιρροή τους φθίνει σαν μια φωτογραφία που ξεθωριάζει με τη πάροδο του χρόνου. Αντίθετα, υπάρχουν άτομα που μπορεί να ήλπιζες να μη συναντήσεις ποτέ σου ή ακόμα και να είχατε αμοιβαία αντιπάθεια, που όμως, σου έμειναν αξέχαστα, εξαιτίας μιας βαριάς κουβέντας που είπαν ή μιας σκληρής στάσης τους απέναντί σου, που σε πλήγωσαν και σου έγιναν μάθημα ζωής. ; Ίσως να έζησες κάποιες μεγάλες σχέσεις, που χρόνια μετά τη λήξη τους, θα παλεύεις μάταια να θυμηθείς έστω μια ωραία γεμάτη στιγμή και αντίθετα, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μπορεί σε «επισκέπτεται» κάποια μοναχικά βράδια για χρόνια ή και για μια ζωή.
Αν λοιπόν σε επηρεάζουν όλα αυτά που συνήθως λέγεται ότι σου καθορίζουν χαρακτήρα, πώς καταλήγεις να θυμάσαι περισσότερο τη συμβουλή που σου είχε δώσει κάπου, κάποτε, ένας άγνωστος που συνάντησες τυχαία και σου είπε μια ιστορία που κάτι σε δίδαξε, αντίθετα από κάποια απ’ τις συμβουλές και τις ιστορίες που σου έλεγε επί σειρά ετών ο κηδεμόνας σου;
Μία κουβέντα απο τις απειρες που παράγονται καθημερινά, σε οποιοδήποτε σημείο της γης, καλή ή κακή, μπορεί κάποιον να τον πληγώσει, να τον ενθουσιάσει, να τον στιγματίσει και να την υιοθετήσει, να την εφαρμόσει, να τη θυμάται μέχρι να πεθάνει, να την ξεχάσει αύριο, να καταλήξει να γίνει καποια στιγμη γνωμικο ζωής κάποιου ή και να πεθάνει στον αέρα;
Εμείς διαμορφώνουμε τις προσωπικότητες των άλλων κι αυτοί τις δικές μας. Όλα έχουν μερίδιο ευθύνης στην κατασκευή και στην εξέλιξή μας. Από τα πολύ μεγάλα έως τα μηδαμινά. Ακόμα κι αυτά που ποτέ δεν είδες και ποτέ δεν θα δεις. Από το μεγαλύτερο «είδωλό» σου που πιθανότατα δεν γνώρισες ποτέ από κοντά, μέχρι το διπλανό σου, που ακόμα δεν έχεις μάθει τ’ όνομά του. Από το αγαπημένο σου τραγούδι, αλλά κι αυτό που δεν του έδωσες σημασία αλλά έχει καρφωθεί στο υποσυνείδητό σου, από το ονειρεμένο ταξίδι που έκανες, μέχρι αυτό που ποτέ δεν πραγματοποίησες και σου χει μείνει τεράστιο απωθημένα. Όλα μετράνε. Δεν είμαστε μόνο αυτά που έχουμε και ζήσαμε αλλά και αυτά που δεν έχουμε και δεν ζήσαμε.
Δεν υπάρχουν όρια και ορισμοί. Είμαστε μόνο ένα ψηφιδωτό. Ένα συνονθύλευμα από κουβέντες, πράξεις και παραστάσεις άλλων. Γι’ αυτό και όλοι τόσο μυστηριωδώς διαφορετικοί. Κουβαλάμε το παρελθόν μας αλλά και παρελθόντα άλλων, καθορίζουμε το μέλλον, το δικό μας αλλά και των άλλων.
Θα κλείσω με ένα απόφθεγμα από μια ταινία που μάλλον μου άφησε της ψηφίδα της:
«Our lives are not our own. From womb to tomb we are bound to others – past and present. And by each crime and every kindness, we birth our future».
