«Τους φίλους θα τους βρεις, θα τους χάσεις και ίσως θα τους ξαναβρείς».
ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ, βλέπω μια κίτρινη απλώστρα, από εκείνες που μπορούν να ανεχτούν στην ακτινωτή ράχη τους παλτό και παλτό και μια κίτρινη παιδική τσουλήθρα. Δίπλα ακριβώς, ένα δέντρο με κίτρινα φύλλα σε μια γλάστρα μικρή, σαν να μη χωρούν οι ρίζες. Τα φύλλα θα πέσουν, οι ρίζες θα σπάσουν το κεραμικό κέλυφος που τις μετατρέπει σε πολίτες της μητροπολιτικής Αθήνας, ενώ η κίτρινη πλαστική απλώστρα θα μείνει εκεί και θα κρατά, στην ακτινωτή της ράχη, παλτό που θα έπρεπε να έχουν πεταχτεί καιρό κι ενδεχομένως σε καιρό κακό θα σου ζεστάνουν το απλωμένο σου συναίσθημα… Εσύ τι επιλέγεις; Τη γλάστρα, την τσουλήθρα, την απλώστρα;
ΟΙ ΦΙΛΟΙ. ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥΣ, ΤΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΤΟΥΣ, τα κρυμμένα μυστικά και τα λάθη τους. Η γοητεία, η απογοήτευση, η ισορροπία και η ασφάλεια. Από το θρανίο που θα μοιραστείς, την γκόμενα που θα διεκδικήσετε κι οι δυο, στην αποδοχή και την ομερτά. Οι φίλοι αποτελούν την οικογένεια που επιλέγουμε να επιβραβεύουμε και να πιλατεύουμε. Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους συμπορευόμαστε, ονειρευόμαστε, αγαπιόμαστε.
ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΣΤΑ ΤΥΡΟΓΑΡΙΔΑΚΙΑ. Ούτε στο Dixan. Δεν έχουν μπλε και πράσινους κόκκους, όσο κι αν κάποια βράδια ενδεχομένως να τους έχετε δει μαζί. Οι φίλοι δεν είναι το Friends, δεν είναι Παπακαλιάτης, δεν είναι μόνο καζούρα και αναμνήσεις. Οι φίλοι προχωράνε πάντα ένα βήμα παραπέρα. Παρακινεί ο ένας τον άλλο, δίνει ώθηση, δεν υποτιμά, δεν επιβουλεύεται. Ο φίλος είναι ήθος, βράχος, κατανόηση, δικαιοσύνη και αλήθεια. Είναι σεβασμός και μέτρο.
ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΣΟΥ, είναι ένα σύστημα που απαιτεί να δώσει ρόλους: ο αστείος, ο ξινός, ο θαρραλέος. Νομοτελειακά, θα αναζητήσεις τον καθρέφτη. Δεν θα τον βρεις αλλά σίγουρα δεν χρειάζεσαι παραμορφωτικά φίλτρα. Όσο απελευθερωτική κι αν είναι η φιλία, άλλο τόσο μπορεί να αποτελέσει έναν δεσμό που ενδεχομένως σε κρατά πίσω. Σου υπογραμμίζει τα στερεότυπα πάνω στα οποία έχει δομηθεί η μεταξύ σας σχέση, υπερτονίζει τα μειονεκτήματα πάνω στα οποία χτίζεται, μοιραία, η καζούρα της παρέας.
ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ Η ΣΤΙΓΜΗ για αναπροσαρμογή, για ρήξη, για επαναδιαπραγμάτευση. Από το σχολείο στις σπουδές, στους νέους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή σου, στις νέες αξίες που επιλέγεις να τιμάς, στις νέες συνήθειες και την καθημερινότητα που η ζωή, η εργασία ή η ανεργία επιβάλλουν, η ζωή είναι γεμάτη πάλη για να μείνει στον αφρό ο εαυτός σου, τα όνειρά σου, οι αξίες σου. Αλλάζεις, αλλάζουν τα πάντα γύρω σου, παρασύρεσαι, άγεσαι και φέρεσαι, δεν χαίρεσαι. Ζεις. Τα νεανικά όνειρα κάποιοι τα επιτυγχάνουν, άλλοι όχι. Κάποιοι αναζητούν νέα. Κάποιοι επαναπαύονται κι άλλοι άγρυπνοι επιζητούν το καλύτερο. Παλεύουν με καθαρότητα, εντιμότητα, σεβασμό στα όνειρά τους.
ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΡΕΙΣ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΧΑΣΕΙΣ, θα τους ξαναβρείς στο σταυροδρόμι που το ήθος σας συναντιέται με την καθημερινότητά σας. Αλλιώς, θα «παίξεις» τα μεγάλα φώτα και θα δεις τη μορφή να γίνεται ανάμνηση. Το κίτρινο φύλλο θα κρυφτεί στο φυτολόγιο της ζωής σου, απόδειξη της ζωής που επέλεξες.
γράφει ο Δημήτρης Παπαδόπουλος
Πηγή: www.doctv.gr
