Στην ποπ μουσική υπάρχουν δεκάδες συγκροτήματα που έκαναν μια μεγάλη επιτυχία και μετά εξαφανίστηκαν. Στο χαρντ ροκ ισχύει το ίδιο φαινόμενο; Για να βγάλω άκρη με τον Καψάσκη, μετά την αναζήτηση του καλύτερου κιθαρίστα, το πάω έτσι τώρα μπας και καταλάβω. Παράδειγμά μου σήμερα οι Florence και οι μηχανικοί της. Ένα συγκρότημα το οποίο απλά δεν μπορώ να ακούσω υπό κανονικές συνθήκες. Ξενέρωτο, ξεγάνωτο και …απλά συμπαθητικό σε βαθμό κακουργήματος. Και πως διάολο τότε έφτιαξαν αυτό;
Προφανώς σε αυτά τα κυκλώματα τα γνωστά ονόματα όπως η Adele, απλά ψωνίζουν κομμάτια από άλλους συνθέτες. Όσο πιο μεγάλο όνομα, τόσο πιο καλά κομμάτια σου πλασάρουν να τραγουδήσεις σαν να είναι δικά σου. Αλλά αυτή εδώ ή ασχημούλα κοπελίτσα τι; Πως; Η φωνή της αλλού μου φαίνεται από ουδέτερη ως ψιλοευχάριστη ποπ μπουρδίτσα. Και ξαφνικά ανοίγει το στόμα της και πετάει εκτός πίστας εκατοντάκιλη μαύρη από την Λουιζιάνα μέσα στην εκκλησία της σε γκόσπελ ρυθμούς.
Όταν μένουν τα ακόρντα στο συνθ, ναι ρε, τα ξέρουμε αυτά, χιλιοπαιγμένα. Και σκάει ο ρυθμός, κι αυτός αναμενόμενος. Αλλά κάπως τα κούμπωσε διαφορετικά. Αν και τρέχει ρολόι, δεν είναι ρολόι από drum machine, αναπνέει σαν live. Είναι σχεδόν αδύνατον να μην ψάξεις από που δυναμώνει η ένταση για να το ευχαριστηθείς καλύτερα.
Αύριο μπορεί η Florence να κάνει ντουέτο με την Taylor Swift. Δεν θα το πάρω καν πρέφα νομίζω. Μου αρκεί ένα Delilah.
Έτσι τα έγραψα εγώ. Στέλνω μήνυμα στον Καψάσκη, μου λέει “οκ, μια στιγμή” και με καρφώνει στον τοίχο λίγα λεπτά αργότερα ως εξής:
Ένα από τα ταλέντα διαλεκτικής του Χαλκίδη, είναι η μοναδική του ικανότητα να σε κάνει να συμφωνείς σφόδρα και να διαφωνείς παθιασμένα μαζί του, για το ίδιο θέμα, την ίδια στιγμή. Το ίδιο και εδώ. Μπορώ να συμφωνήσω 100% ότι το “Delilah” είναι καταπλητικό κομμάτι, και να θέλω να του φέρω το λαπτοπ στο κεφάλι που αδυνατεί να κατανοήσει την αυταπόδεικτη για μένα καλλιτεχνική αξία της Florence.
Μα, δεν είναι προφανές ότι μιλάμε για μια ξεχωριστή φωνή; Ότι είμαστε χιλιόμετρα μακριά από τις πεταμένες ποπ τσιχλόφουσκες που μόνο να εκνευρίζουν μπορούν; Δε μπορεί να μυριστεί από την ίδια του την επισήμανση ότι πρόκειται για μια άχαρη και καθόλου ομορφούλα κοπελίτσα, ότι εφόσον η επιτυχία είναι δεδομένη, κάτι περισσότερο συμβαίνει εδώ;
Η μοντέρνα ποπ έχει αλλάξει. Ναι, πάντα θα υπάρχει appeal για τις υπερτέλειες γυναικάρες που θα μαζεύουν εκατομμύρια views όταν εμφανίζονται σε βιντεοκλιπ με μαγιό. Τα τελευταία χρόνια όμως, το ρεύμα είναι αλλιώτικο. Η ποπ είναι σοβαρότερη, σκοτεινότερη, πιο αρτίστικη και μωβ. Μπορεί να σε χορεύει, αλλά δεν είναι όλη ξεπάρδαλη.
Lorde, London Grammar, Laura Marling, Bruno Mars, Ellie Goulding, Janelle Monae, Lilly Allen, Bastille, Lana Del Rey, Imagine Dragons, Calvin Harris, Adele. Το βάθρο της καθόλου γελοίας ποπ είναι πλατύ και αποκλείεται να με πείσει κανένας ότι δεν υπάρχει χώρος και για τη Florence εκεί πάνω. Μα είναι ποτέ δυνατόν να μην μπαίνει σε 30 χρόνια από σήμερα στις συλλογές “Oldies But Goldies” το “You’ve Got The Love”;
