Ένα από τα συχνά θέματα που με απασχολούν σε αυτή τη ζωή, είναι το κεφάλαιο «υποκατάστατο».
Όπου υποκατάστατο, βλέπε υποκατάστατο ζάχαρης, ονείρου, επιθυμίας, επαγγέλματος, γκόμενου, χαράς, Κυριακής κοντής γιορτής και λοιπών δαιμονίων.
Μην ανάψετε τσιγάρο όσοι προσπαθείτε να το κόψετε, δε θα σας προβληματίσω πολύ, περνάω ευθύς αμέσως στα παραδείγματα.
Η Γκέλη ονειρευόταν μια καριέρα στα media. Κυκλοφορούσε χρόνια ως μια Μενεγάκη σε απόγνωση. Το blonde extension της αρκούδας κυμάτιζε ένα χιλιόμετρο πριν σκάσει μύτη το υπόλοιπο Barbie σετ σε συσκευασία ντόρου.
Η τηλεόραση δεν την ανακάλυψε ποτέ, ούτε το ραδιόφωνο, ούτε καν ο εξωραϊστικός σύλλογος Άνω Καρδιτσομαγούλας για την παρουσίαση των πολιτιστικών εκδηλώσεων Φθινόπωρο 2012.
Η Γκέλη όμως, αγόρασε iphone να τραβάει βιντεάκια και φωτογραφίες τον εαυτό της.
Τα ανεβάζει επιμελώς στο δικό της κανάλι στο you tube και αποτελεί πλέον το όνειρο του κάθε δεκαπεντάχρονου, του κάθε πεινασμένου και στερημένου ή τουλάχιστον, έτσι θέλει να φαντάζεται.
Ο Μάριος ήθελε να γίνει Κούγιας. Να περνάει για δικηγόρος, να οδηγεί κάμπριο αυτοκίνητα και να πηδάει κάμπριο μοντέλα. Στις πανελλήνιες δεν κατάφερε να γράψει σωστά ούτε το επώνυμό του κι έχασε η Νομική γαλόνι.
Ύστερα από γλείψιμο διδακτορικού επιπέδου, κατάφερε να πάρει τίτλο στην εταιρία εισαγωγής υαλικών για την κατασκευή αμπαζούρ με άποψη κι έτσι αποφάσισε να τους πηδήξει επιτέλους όλους κι ας μην είναι μοντέλα, ούτε καν κάμπριο.
Έγινε αφεντικότερος του αφεντικού, ο προσωπικός τύραννος δύο υφιστάμενων που έχει συνολικά στο τμήμα του και επιτέλους απέκτησε την εξουσία, που νόμισε πως του έταξε η μοίρα πάνω στο πρώτο στρίγκλισμα της γέννας του.
Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να είναι αναρίθμητα. Θα μπορούσα να σας μιλήσω για την Κατερίνα που επειδή την κεράτωσε ο Στέλιος, κερατώνει ασυστόλως αυτή τώρα τον Μπάμπη.
Για τον Μάκη, που έχει κολλήσει το άλογο της Φεράρι παντού επάνω στο λιοντάρι του Πεζώ. Τη Σούζι, τον Γιάννη, τον Λάκη, τον Τάκη, τη Σούλα.
Κομπλεξάκια μου γλυκά, επιτέλους πάρτε απόφαση να πίνετε τον καφέ της ζωής με όλη του την καφεΐνη.
Το ντεκαφεϊνέ, είναι υποκατάστατο και δε σε σκοτώνει αμέσως, αλλά αργά και βασανιστικά, γιατί σε τρώει από μέσα προς τα έξω.
Ξεκινάει με τα ζωτικά όργανα, στα σιγοκαίει και σύντομα δεν είσαι τίποτα άλλο από μια κινητή πέτσα, που περιφέρει το διάφανο την ύπαρξής της παντού. Το μυαλό κολλάει σε καταστάσεις περίεργες σαν την Ούχου στικ κι εκεί χρειάζεται σκληρή αυτοκριτική και εσωτερική βουτιά για να το ξεκολλήσουμε δυναμικά μια και έξω, πρώτον από τη μανία του και δεύτερον από το υποκατάστατο που θα αντικαταστήσει τη μανία αποτυχώς, γιατί ποτέ δε θα είναι το αυθεντικό που ονειρευόμαστε.
Αυτά από εμένα.
Σας χαιρετώ και σας φιλώ γλυκά στη μούρη, με μια τελευταία υπενθύμιση… Ό,τι κάνετε να το κάνετε με πάθος, αλλιώς τα πάντα γίνονται μια σούπα φλατ, χωρίς χυμούς, χωρίς γεύση, ένα ανύπαρκτο τίποτα που ούτε ως υποκατάστατο δε μπορεί να σταθεί. Όλα τα απωθημένα μας δημιουργούνται από υποκατάστατα που απλά δεν υπήρξαν αρκετά και με τη σειρά τους μας έριξαν στα σκληρά… γιατί όταν υπάρχει πάθος, δεν υπάρχει μπάφος…. Natassa says 😉
Αλόχες.
ΥΓ. Δε θα έβαζα μουσικές αυτή τη φορά, αλλά είστε και εσείς που μου λέτε πως πρώτα πάτε στη μουσική και μετά διαβάζετε ;)… ξέρετε ποιοι είστε και μας αφιερώνω αυτό, ελπίζοντας να μην παρεξηγιέστε όταν… βγάζω γλώσσα!
