“Είμαστε αδέλφια”. Δυο λέξεις είναι. Αν τις έλεγε από τη αρχή ο πρωταγωνιστής, δεν θα υπήρχε ταινία. Γιος ενός σχεδόν διάσημου μουσικού παραγωγού, γυρνάει στο πατρικό του όταν αυτός πεθαίνει και ανακαλύπτει ότι έχει αδελφή από άλλη μητέρα. Δεν της το λέει, χωρίς λόγο και χωρίς να μας πείθει.
Παρόλα αυτά το έργο στέκει κυρίως λόγω των ερμηνειών και της σκηνοθεσίας. Ζωντανοί χαρακτήρες. Αν εξαιρέσεις ότι είναι όλοι θεογκόμενοι/ες, άνθρωποι σαν κι εμάς σχεδόν. Και είναι ιδιαίτερα δύσκολη κατηγορία ταινίας αυτή. Δραματική, χωρίς δράση και κυνηγητά, χωρίς βίντεο κλιπ μουσικά διαλείμματα ή εύκολο χιούμορ. Στο Χόλυγουντ μάλλον το τρέμουν το είδος, οπότε έριξαν το βαρύ πυροβολικό από ονόματα. Η Μισέλ Φάιφερ πρώτη και καλύτερη ως γηρασμένο milf περιωπής λάμπει πάραυτα. Ενώ στο Dark Shadows ήταν ουσιαστικά άχρηστη σαν παρουσία, εδώ δίνει βάρος, πάθος και βάθος κομβικό στην υπόθεση.
Οπτικά καταφέρνει να αποφύγει τις παγίδες. Ούτε με τηλεοπτική σειρά μοιάζει, ούτε τα κλισέ των “ρομαντικών” ταινιών. Αξιοπρόσεκτη δουλειά επειδή ακριβώς δεν αποσπά την προσοχή από την υπόθεση αλλά είναι αρκετά φροντισμένη για να έχει ενδιαφέρον αισθητικά.