Παρατηρώ τους φανς της Λαίδης Γκάγκα και τις ψυχωτικές δηλώσεις τους και ξεπερνώντας το αρχικό σοκ, (κλικ εδώ για να τις δεις αναλυτικά) μου δημιουργούνται κάποιες απορίες.
Αρχικά, δεν θα κρίνω τις ηλικίες, το φύλο και τις σεξουαλικές προτιμήσεις του καθενός, άλλωστε δεν νομίζω πως έχει και κάποια σημασία.
Αν και θα ήθελα να μάθω με ποια λογική η δημοσιογράφος (?) του Αντ1, επέλεξε τα συγκεκριμένα παιδιά να μιλήσουν.
Εκτός αν όλοι όσοι πήγαν ήταν στο ίδιο κλίμα.
Δεν το γνωρίζω, άρα δεν θα το σχολιάσω.
Η απορία μου η μεγάλη και σε αυτό που θέλω να σταθώ, είναι πως είναι δυνατόν να ισχυριζόμαστε πως υπάρχει οικονομική κρίση σε αυτή τη χώρα;
Είναι δυνατόν να πιστέψω πως το ΟΑΚΑ το γέμισαν πιτσιρίκια από τα Βόρεια Προάστια μόνο;
Με φτηνότερο εισιτήριο 40€, δηλαδή κάτι παραπάνω από ένα μεροκάματο και εξαντλημένα τα «ακριβά» των 110€, αν παρατηρούσατε από το εξωτερικό τις πωλήσεις, θεωρείτε πως θα λέγατε «αυτή η χώρα βασανίζεται από την Τρόικα και περνάει κρίση;»
Και για να μην παρεξηγηθώ-και βρεθώ στραγγαλισμένος στην μπανιέρα μου με κανένα τσαντάκι YSL και καρφωμένα στα μάτια μου κόκκινα rayban mayfair, η λαίδη είναι ένα απλό παράδειγμα.
Εξίσου την ίδια απορία μου προκαλούν και τα μπουζούκια που γίνεται λουλουδοπόλεμος μέχρι πρωίας.
Πού βρίσκεται αυτή η κρίση ακριβώς;
Μήπως η κρίση βρίσκεται στην τέχνη που δεν έχει εμπορευματοποιηθεί;
Στους διαλόγους του στυλ:
-Πάμε κανένα θέατρο;
-Μπα, ρε φίλε… Δεν παίζει σάλιο. Είχα πάει και Γκάγκα και είμαι ρέστος.
Βασικά δεν πιστεύω πως το κοινό που βρέθηκε στο ΟΑΚΑ προχτές, θα το πετύχαινες στο θέατρο να βλέπει «Ο Κάφκα συνομιλεί με την Γκούντρουν Ένσλιν», αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Η κρίση βρίσκεται στην κουλτούρα και την παιδεία μας.
Αν κάτι μας έκοψαν αυτό είναι η δυνατότητα να βάζουμε προτεραιότητες και να σκεφτόμαστε λίγο πιο καθαρά.
Ναι, κ εγώ θα πάω στα μπουζούκια άμα κάτσει.
Επίσης έχω να πάω θέατρο από τότε που η Κορίνθου-Πατρών ήταν υπό κατασκευή (oh, wait…)
Αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα κυνηγάω την κάμερα του κάθε κωλοκάναλου, με σπαστή φωνή και τσακισμένο καρπό να λέω πως «περίμενα την lady gaga, 6 χρόνια γιατί αυτή με ξεκλείδωσε» ή «είμαι μαζί της γιατί έχει ταχθεί κατά του κοινωνικού ρατσισμού και εγώ τον έχω βιώσει».
Κατά του κοινωνικού ρατσισμού έχει ταχθεί το 90% της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας .
Είναι κριτήριο μουσικής επιλογής αυτό;
Και, άντε, είσαι 16 και θες να δικαιολογήσεις πως είσαι μια ρουβίτσα της εποχής με τα ολόχαζα επιχειρήματά σου.
Το δέχομαι.
Μην προσπαθείς να το παίξεις Εμιλιάνο Ζαπάτα.
Κάνεις κέφι αυτό το είδος μουσικής;
Κομπλέ. Μείνε σε αυτό όμως.
Έτσι ίσως να έχεις ένα ελαφρυντικό στα μάτια μου.
Αυτοί που έκαναν τον κερατά παντοφλαδόρο, νούμερο 1 όνομα της νύχτας, μέσα σε χρόνο dt, τι θέμα έχουν;
Σε περιόδους κρίσης-πολιτικής και οικονομικής- οι τέχνες άνθιζαν.
Τώρα τι σκατά έχει γίνει;
Το 70-80-90 έβγαζε Σιδηρόπουλο, Φαραντούρη, Μητροπάνο, Αγγελάκα, Ξαρχάκο, Λοίζο, Αλέξίου και τώρα σαν απάντηση προόδου έχουμε Πάολα, Παντελίδη, Μπεζαντάκου και την Σωσώ από τα εγκλήματα, με λίγο πιο μπάσα φωνή;
Η μουσική πέρα από το κούνημα του κώλου, είναι για να κουνάει και μυαλά.
Ωραίο και το πρώτο. Καμία αντίρρηση.
Αλλά όση επιείκεια και να θέλω να δείξω σε αυτές τις μουσικές επιλογές, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, ακούγοντας τον στίχο «σκούπισε τα πόδια σου και πέρασε…».
Καλή φάση για διασκέδαση, αν είναι το στυλ σου αλλά είναι δυνατόν να ακούς ΜΟΝΟ αυτά;
Νιώθω τα τελευταία εγκεφαλικά μου κύτταρα να παίζουν ξύλο με μαδέρια, σαν οπαδοί της Boca Juniors με αυτούς της River Plate.
Ακολουθεί βίντεο με μια εναλλακτική μουσική προσέγγιση για το πώς να αντιμετωπίσεις τον κοινωνικό ρατσισμό…
Society, you’re a crazy breed…
