Αρχίζει το έργο με κουλτουριάρικη σκηνοθεσία ευρωπαϊκή. Επίτηδες. Σου λέει “αν γουστάρεις, μείνε, αλλιώς τράβα στην αίθουσα 3 του multiplex να δεις αυτοκίνητα και εκρήξεις”. Από αυτές τις σκηνοθεσίες που βόσκουν λίγο παραπάνω στο άσχετο αλλά αν έχεις όρεξη να το σκεφτείς δεν είναι τόσο άσχετο. Και είναι απόλυτα σαφές εξ’αρχής ότι πρόκειται για one woman show. O φακός αν για λίγο αφήσει την Kristen Stewart θα είναι γιατί την ψάχνει κάπου. Σαν κάτι θεατρικά one woman show απλά με έξυπνες αλλαγές ντεκόρ.
Και όχι, δεν είναι θρίλερ. Η καλή μου αμέσως “μωρέ τι μας έβαλες βραδιάτικα; Θα τρομάξουμε!” Αλλά εγώ το είχα κόψει σωστά εξ αρχής. Δεν είναι τρομακτικό σχεδόν καθόλου καθότι η κοπέλα θέλει να συνεννοηθεί με τον νεκρό αδελφό της. Είναι λοιπόν κοπελιά Αμερικάνα τριαντάρα στο Παρίσι και βαριέται αφάνταστα που κάνει μια δουλειά που θα σκοτώναμε η υπόλοιπη να την έχουμε. Ψωνίζει για μια διάσημη. Βολτάρει με παπάκι ανά το Παρίσι (ενίοτε και Λονδίνο) στα πιο γνωστά λημέρια και παίρνει ρούχα πολλών χιλιάδων για την πλάκα της και το αφεντικό της. Στην πορεία κάτι ψάχνει, κάτι μεταφυσικό, κάτι στον εαυτό της. Έχει και έναν loser γκόμενο στις ΗΠΑ που ενίοτε τον θυμάται, έτσι για την πλοκή.
Το κορίτσι ψάχνεται. Πετάει τα επαρκώς μικρά για ευρωπαϊκή παραγωγή στήθια της αβέρτα, τρίβεται στα ακριβά σεντόνια και ψάχνεται γενικώς. Κάπου ανάμεσα στην μοναξιά και την απώλεια ελέγχου στην ζωή της κλιμακώνεται η ταινία. Όσοι θα πείτε ότι είναι ηθοποιάρα είστε άσχετοι. Θα μπορούσε να κάνει το ίδιο και η Αλίκη Βουγιουκλάκη (νεκρή) και οποιαδήποτε άλλη λολίτα της μοδός. Ο σκηνοθέτης ίσως επίτηδες ίσως κι αυτός από απειρία, δεν αφήνει πουθενά κάτι παραπάνω. Οριακά λέει 2-3 λέξεις κάθε τόσο. Μου θυμίζει έργα με τον Tom Cruise που οι σκηνοθέτες κάνουν ακροβατικά μην και τον αφήσουν να παίξει παραπάνω και χαλάσει το έργο. Δεν τολμάς να αφήσεις κοντινό ή μονόλογο λίγο μεγαλύτερο. Μια χαρά δουλεύει κι έτσι όμως.
Δεν θα σας πω το τέλος γιατί θα με βρίζει πάλι ο Χάρης που ακόμα δεν έχει συνέλθει από τότε που έθαψα το LaLaLand. Επίσης δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Δεν υπάρχει ζωή μετά θάνατο και δεν υπάρχουν φαντάσματα. Άνθρωποι είμαστε και ψάχνουμε και αυτό είναι το νόημα. Μιαμιση ώρα ευχάριστου ψαξίματος. Αν πάτε για το “ερωτικό” που διαφημίζουν θα απογοητευτείτε. 2-3 φορές τα προτάσσει τα κάλλη της έτσι περαστικά και κουλτουριάρικα. Αν πάτε για θρίλερ το ίδιο. Δεν πετάγεσαι από την καρέκλα σου, α λα Αμερικανιά με μπαμ και μπου και βιολιά για ένταση. Αν έχεις όρεξη να ζήσεις λίγο μοναξιά, λίγο θάνατο, λίγο ανθρώπινο φόβο και να το σκεφτείς έτσι με ανοιχτό μυαλό το θέμα για την πάρτη σου με την βοήθεια ενός συμπαθέστατου και ταλαντούχου σκηνοθέτη, εδώ είσαι, άραξε.