Μάλλον γιούχου ήταν η στιγμή που είπα στην συν -αγωνίστρια «μήπως» να γράψω και εγώ κανένα αρθράκι.
Σε φάση ανίας με τάσεις αυτοδικίας και περίσσια όρεξη που σκανδαλίζει τον ουρανίσκο μου ο οποίος καθώς ικανοποιείται συμπιέζει τον καβάλο στο παντελόνι, βάζω μπροστά μου κίμπορντ και τσιγάρο και το λαλάω.
Καταρχάς, τούτο το σάιτ περιστοιχίζεται από προβατίνες οι οποίες περιέργως έχουν αποτελέσει τη γαστρονομική (όχι γαστρονόμος και αστρονόμος ΔΕΝ είναι το ίδιο) πρόταση της τελευταίας χρονιάς προσωπικά, καθώς ουκ ο λίγες φορές βρέθηκα σε παραδοσιακή χασαποταβέρνα (μόνο με τον όρο χορταίνεις) για το ταπεινό βραδινό δείπνο.
Περί φαγητού ο λόγος λοιπόν – τιμής ένεκεν στην ιστοσελίδα- και οφείλω να ομολογήσω δίχως να περιαυτολογήσω ότι η καλή προβατίνα χρειάζεται έμπειρα χέρια.
Οι επιλογές πολλές στην Αθηναϊκή σκηνή, παίζω μόνο εντός έδρας για ευνόητους λόγους και πλέον έγκειται σε εσένα να διαλέξεις.
Κάτι που μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι ενώ οι τιμές πέφτουν, η ποιότητα παραμένει σταθερή, ίσως να έχουν πέσει τα στάνταρ μας στο φαγητό αλλά και γενικότερα στη ζωή (κοινωνικό σχόλιο με προβληματισμό).
Οι ταβέρνες όπου με 12,13,15 γιουρόπουλα το άτομο μπορείς να φας όσο θες και μερικές φορές να πιεις μέχρι σκασμού, είναι παντού.
Θες κέντρο; Πετράλωνα, Θησείο, Μοναστηράκι ή μήπως να κάνεις χάζι σορτσάκια σε Γλυφάδα, Βούλα. Μένεις στο Βορρά; Κηφισιά, Βριλήσσια, Λυκόβρυση. Είναι ντροπή να μην μιλήσεις για περιοχές όπως Παιανία, Καλύβια και τις γύρω βουνοκορφές που παίρνουν όλοι το αμάξι και τραβάνε κυριακάτικα.
Εδώ βέβαια δεν θα προτείνουμε ταβέρνες αλλά θα αναφερθούμε στο φαινόμενο κρεατοφαγία, κρασοκανάτες και γενικότερα τρώω, μέχρι να ακουστεί το μπαμ του κουμπιού στο παντελόνι.
Εξετάζοντας το θέμα (επιδερμικά πάντα), θα έλεγα ότι για κάποιο άγνωστο προς εμένα λόγο όταν βγαίνω έξω για φαγητό με τους φίλους μου (άνδρες/γυναίκες), η λέξη λάιτ είναι κάτι λιγότερο από γραφική.
Ενθυμούμαι ότι διάβαζα τις προάλλες σε ένα άρθρο για το πόσο «μάτσο» είναι κάποιος εάν τρώει τα περισσότερα κοψίδια, πίνει όλους τους αμπελώνες της Κρήτης και έχει βάλει το κεφάλι μέσα στο μπόλ με τη μελιτζανοσαλάτα.
Ορεκτικά τύπου κολοκυθάκια, γαρδούμπες, λουκάνικα, πατάτες, σαλάτες είναι ανάξια λόγου, καθώς εξαφανίζονται (πιατέλες ολόκληρες) εν ριπή οφθαλμού.
Άλλο πάλι που συναντάς συχνά είναι η προσπάθεια απόδειξης της αντοχής στο καυτερό φαγητό. Για κάποιον που βάζει με τις χούφτες το πιπέρι (σαν εμένα δηλαδή), αυτό θα ήταν ευχάριστο θέαμα, αλλά επ’ ουδενί δεν είναι δείγμα δύναμης.
Είναι μάλλον χαζομάρας αφού, εάν δεν έχεις καταστρέψει τους γευστικούς σου αισθητήρες στη στοματική κοιλότητα, είσαι κοντά στο να το κάνεις πράξη πιέζοντας συνεχώς τα όρια σου για να νιώσεις την απόλυτη λάβα.
Χειρότερο όλων βέβαια είναι το κρασί. Οίνος ευφραίνει τη καρδίαν αλλά το «όσο θέλετε παιδιά με 15 ευρώ» συνήθως αναγκάζει τους αγρότες να βάζουν διπλές σοδειές σταφύλι για να καλύψουν τις ανάγκες τις πρωτεύουσας.
Το κακό της υπόθεσης είναι ότι ακούς φράσεις από 20χρονά παιδιά όπως «το φαγητό είναι υγεία», «πιείτε τώρα που είστε νέοι» και άλλα ωραία τσιτάτα αλλά πραγματικά είναι να απορεί κανείς με τη τάση νέοι άνθρωποι να τρώνε δίχως να υπάρχει αύριο (και άλλο κοινωνικό σχόλιο), μόνο και μόνο γιατί είναι της μόδας.
Θυμάμαι, αμυδρά οφείλω να ομολογήσω, ότι πριν 10 χρόνια η μαγεία της ταβέρνας ήτο κάτι αξεπέραστο. Το μενού λιτό και κλασικό με λίγα ορεκτικά, μπριζόλα, πατάτες, χωριάτικη, τζατζίκι και ψωμί.
Συνήθως αργούσε και εμείς χαζεύαμε τη μία μπύρα μας, μέχρι να έρθει το φαΐ. Επίσης το κρέας σου το σέρβιραν πάντα καλοψημένο διότι τα μίντιουμ ρέαρ δεν υπήρχαν ούτε σε λεξικό.
Τρώγαμε σιγά, σιγά, αυτός με το μπιφτέκι τέλειωνε πάντα πρώτος, και στη καλύτερη παίρναμε άλλη μια μπυρίτσα για το τσιγάρο.
Για μια γενιά γιούχου,, που μεγαλώνει με τα σπιτικά τραπέζια ασφυκτικά γεμάτα από λογιών, λογιών μεζεκλίκια δεν μου κάνει εντύπωση η πιστή αντιγραφή της οικογενειακής κυριακάτικης κατάνυξης (λάστ σόσιαλ κόμμεντ) αλλά «απ΄ το να πεινάς καλύτερα φάε τον αγλέορα» προτιμώ «να μασουλάμε και λίγο γρασίδι που και που» έτσι για τη χώνεψη.
Στο Kις Mάι Γκρας τουλάχιστον εγώ βρήκα μπόλικο…