H βροχή πέφτει ρυθμικά πάνω στο τζάμι και τα λαμπάκια αναβοσβήνουν στο ρυθμό της καρδιάς… της καρδιάς που άρχισε να ξαναχτυπά από το πουθενά. Ενθουσιασμός, έλξη, έρωτας; Ποιος ξέρει; Θα δείξει…
Μια γουλιά κρασί. Το οινόπνευμα έρχεται να μπλεχτεί με τη σκέψη και το συναίσθημα. Θα βγάλουμε άκρη απόψε; Το είδωλό μου στον καθρέφτη με κοιτά ικανοποιημένο. Κι αν εκείνο ξέρει, εγώ γιατί προβληματίζομαι; Ποιος ξέρει; Θα δείξει…
Η λογική συμβουλεύει προς το παρόν να είμαι επιφυλακτική. ‘Έπαθες, έμαθες, πήγες παρακάτω, μην επαναλαμβάνεις τα λάθη και τις επιλογές του παρελθόντος.’ Η μία σκέψη πάνω στην άλλη. Μήπως η παρατεταμένη μοναξιά εμποδίζει το μυαλό να σκεφτεί καθαρά; Ποιος ξέρει; Θα δείξει…
Φόβος; Ε, κάτι υπάρχει κι από αυτόν. Καταφέρνεις ποτέ να απαλλαχτείς; Μπορεί. Μπορεί και όχι. Η ασφάλεια της απραξίας, όμως, με πνίγει. Έκανα βήμα μπροστά και δεν το παίρνω πίσω. Θα βγεί σε καλό; Ποιος ξέρει; Θα δείξει…
Η καρδιά τραγουδάει σε άλλο ρυθμό, λέει τα δικά της. Βουτιά στην επιθυμία, στην έλξη. Ενθουσιασμός, απόλαυση, αγκαλιά. Πέταγμα στον ουρανό. Με δικά μου φτερά ή δανεικά; Όχι, τα φτερά είναι δικά μου. Όλα κι όλα! Άλλη μια γουλιά κρασί. Όνειρο, ψευδαίσθηση ή πραγματικότητα; Ποιος ξέρει; Θα δείξει…
Να χορτάσω, να νιώσω, να περάσω καλά, να μείνω ανέπαφη; Τι απ’όλα; Ποιος ξέρει; Θα δείξει…
Τώρα ή μετά; Μήπως είναι καλύτερα αργότερα; Άλλη μια γενναία γουλιά κρασί. Την έχω ανάγκη. Όπως έχω ανάγκη να το ζήσω τώρα. Δεν θέλω αργότερα, γιατί μπορεί να έχει χαθεί. Ο χρόνος σύμμαχος ή εχθρός; Ποιος ξέρει; Θα δείξει…
Ρίσκο, έκθεση, μετεωρισμός, άνοιγμα. Αξίζει όλο αυτό; Ποιος ξέρει; Θα δείξει…
Βουτιά στο τώρα κι όπου πάει. Το είδωλο μου στον καθρέφτη εξακολουθεί να χαμογελάει ικανοποιημένο. Ξέρει…
