Το παιδί πλησίασε την τηλεόραση. Μόλις που περπατούσε, όλοι στο σαλόνι το κοίταζαν όπως κοιτάνε μετά το μεσημεριανό βαριεστημένοι συγγενείς το μόνο κακομαθημένο μωρό στην περιοχή. Πριν προλάβει κάποια υστερική να φωνάξει “μη” είχε βάλει το δάχτυλο στην οθόνη και προσπαθούσε να κατεβάσει το παράθυρο με τις ειδήσεις. Φυσιολογικότατη κίνηση για παιδί που μεγάλωσε με tablet. Έπεσαν τρία “μη” μαζί, γύρισαν όλοι στα κινητά τους και ένας στην εφημερίδα. Τι πιο αφύσικο από χαρτί τυπωμένο με μελάνι;
Καθώς πλησίαζα την κορυφή του βουνού αναγνώρισα την μια κορυφή απέναντι. Για εκείνη ήμουν σίγουρος, είχα πάει πρόσφατα. Μια θάλασσα από κορυφές γύρω μας όμως έμεναν άγνωστες. Σε όλο τον κόσμο να’ναι ίσως εκατό άνθρωποι που μπορούν με σιγουριά να ονοματίσουν τις δέκα. Προσπάθησα να θυμηθώ πως λεγόταν η εφαρμογή στο κινητό που σου δείχνει τα ονόματα καθώς αλλάζεις κατεύθυνση. Εκπληκτικά χρήσιμο σε πολλές περιπτώσεις, όχι μόνο σε βουνά. Καταλαβαίνει που είσαι, προς τα που κοιτάει το κινητό και σου δείχνει ανάλογα τι είναι γύρω σου.
Αν αντί για Pokemon η νέα εφαρμογή μας έδειχνε αρχαία αξιοθέατα και φιλοσόφους θα γκρινιάζατε; Εγώ πρώτος πρώτος θα κακολογούσα τα χείριστα γραφικά, τις ιστορικές ανακρίβειες, τα λάθη στο rendering. Δεκαπέντε κουλτουριάρηδες θα μας έλεγαν για τον σεξισμό στην επιλογή χαρακτήρων και τον ιμπεριαλισμό του όλου σκεπτικού. Οι χαζοεθνικιστές της ασχετίλας μας θα έβρισκαν κάτι να θιχτούν.
Αν το Pokemon Go το είχε φτιάξει Έλληνας, θα έπαιζε κι ο πρωθυπουργός τώρα. Έναν developer να είχαν από το Κωλοχώρι Ευρυτανίας και θα ήταν πρωτοσέλιδο στο Βήμα με συνέντευξη. Αν το παρουσίαζε η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών κάποια Κυριακή και πήγαιναν εξήντα παιδιά VIP να παίξουν δεν θα είχατε πρόβλημα. “Η τεχνολογία βγάζει τα παιδιά στους δρόμους” το πληρωμένο publi στο δελτίο ειδήσεων, όλο χαμόγελα και στημένα πλάνα. Αλλά όχι. Κάνετε ασκήσεις ασχετίλας και τεχνολογοφοβίας στην πλάτη μας. Δεν βλέπετε τις ζωές που σώζονται κάθε μέρα με τα ίδια εργαλεία, το περιβάλλον που προστατεύεται και την γνώση που διαχέεται.
Σήμερα αρχίζει η επανάσταση. Σαν Παλαιών Πατρών Γερμανός σηκώνω το εικονικό μου λάβαρο. Είστε υποκριτές και στρουθοκαμηλίζετε. Κάθε μέρα βασίζεστε στο Google Maps, σας χάλασε που κόβει βόλτες ένα παιδάκι στην οθόνη πάνω στους δρόμους του τώρα; Κάνετε ηλίθια check in με εφαρμογές μπας και βρείτε “φίλο” να σας πει μια κουβέντα και σας ενοχλεί που μαζεύτηκαν ντουζίνες στην πλατεία να παίξουν; Μαθαίνουμε από το Facebook ότι για χιλιοστή φορά κάνατε ρεκόρ στο Candy Crush εν ώρα εργασίας και τολμάτε να πείτε σε άλλους ότι “χασομεράνε με τα ηλεκτρονικά τους;” Tα games είναι η Φόρμουλα 1 της τεχνολογίας. Στην πλάτη των παιδιών στις πλατείες με τα Πόκεμον βελτιώνουν το Google Cloud για να δουλεύουμε μετά εμείς άλλα.
Αν είναι “χαζό” ή “ανόητο” το παιχνίδι, τότε πιστεύετε ότι και τα παιδιά είναι “χαζά” και “ανόητα”. Όπως λέγατε “εγώ δεν θα πάρω ποτέ κινητό” ή “σιγά μην ανοίξω δικό μου Facebook, είναι χασομέρι απλά”. Αλλά τα παιδιά δεν είναι χαζά. Τα παιδιά μεγαλώνουν με μια εικονική πραγματικότητα αγκαζέ και με αυτή θα πάνε στον Άρη, όπως πήγαμε εμείς με την τηλεόραση στη Σελήνη. Οι ίδιοι που θεωρούν κουτό το Pokemon Go, δεν έχουν την υπομονή να κάτσουν να μάθουν οποιαδήποτε νέα τεχνολογία. Ζητάνε από τον ανιψιό να τους δείξει πως να κάνουν κάτι λίγο πιο δύσκολο στο Word. Χρησιμοποιούν τα νέα εργαλεία με τον πιο χαζό τρόπο. Κλασσική αντίρρηση όσων δεν ξέρουν το Twitter είναι ότι “μου φαίνεται ηλίθιο. Δεν καταλαβαίνω πως λειτουργεί.”
Ελευθερία ή θάνατος. Μην ανησυχείτε, virtual θάνατος θα είναι, πατάτε ένα κουμπί και ξαναρχίζετε. Αλλά θα είμαστε πάντα δυο πίστες μπροστά σας εμείς.
