Μη μου λέτε εμένα για την ταινία και τον Σαλαμαλέκουμ Φρέντι Μέρκιουρι ή όπως σκατά είναι της μόδας να τον λέτε όλοι τώρα που ξαφνικά έγινε της μόδας. Όταν ζητούσα εγώ σε βινύλιο το “Mr Bad Guy” με λοξοκοιτούσαν όλοι στα δισκάδικα. Τελικά μου το έφεραν στο Happening αλλά πάλι με στραβοκοίταζε στο ταμείο. Όπως κορόιδευα την αδελφή μου που έφερε εκείνο τον καιρό σπίτι τους Tears for Fears και προσπαθούσα να καταλάβω το Rain Dogs του Tom Waits που αγόρασε ο μεγάλος μου αδελφός. Ήταν ένα άλμπουμ γνήσιος Mercury. Υπερβολικό, κουτό, γελοίο, camp και στα τέτοια του.
Μη μου λέτε τώρα λοιπόν. Που μου ανακαλύψατε τους “κλασσικούς” Queen που δεν ακούγατε ποτέ και μάλλον ούτε τώρα ακούτε. Γιατί; Γιατί είναι και ήταν μάπα με εξαιρέσεις και εξάρσεις. Και στο Mr Bad Guy ήταν ανέλπιστα και προχωρημένα απενοχοποιημένα γκέι στα μούτρα μας. Και σε όποιον αρέσει. Και μου αρέσει, μου αρέσει πολύ ο ψυχικός καρνάβαλος της μουστακοφόρας γελοιότητάς του, είναι ένα Gay Pride από μόνος του με τον πιο αυθόρμητο και γνήσιο τρόπο.
Την ίδια εποχή που άλλοι ανακάλυπταν τους Dire Straits (επιτέλους) πάνω που ξεψυχούσαν με το Brothers in Arms και οι πιο κουλτουριάρες ψαχνόμασταν με την Kate Bush στο Hounds of Love, κατά κάποιον τρόπο κι αυτηνής αρχή του τέλους, εγώ άκουγα ξανά και ξανά το Mr Bad Guy, ένα άλμπουμ που δεν το ξέρετε καν γιατί ήταν χαλαρά και απαίσια συνθ η παραγωγή, κάτι Foolin Around και Your Kind of lover φούσκες. Και όσο εσείς κάνετε τούμπες για τα “κλασσικά” των Queen, εγώ απορούσα με το Mr Bad Guy πως το σκέφτηκε και έκλαιγα με το Love me like there’s no tomorrow, τόσο γελοία ρετρό, τόσο προβλέψιμο, τόσο Freddie Mercury.
Farrokh Bulsara να πείτε τον πρώτο σας γιο καραγκιόζηδες που θα μου πείτε για Queen εμένα.