Είναι πλέον πάνω από τριάντα χρόνια που πηγαίνω. Παλιά νόμιζα ότι είμαστε ρομαντικοί, τώρα μια απλή φωτογραφία συνοψίζει πως ένα ράλι μας περιγράφει:
1. Υπάρχει πάντα ένας ηλίθιος μέσα στον δρόμο ο οποίος “ενθαρρύνει” τα πληρώματα με χειρονομίες. Σήμερα μου φάνηκε ότι ακούμπησε το καπώ του Λεμπ!
2. Πολλοί στην εξωτερική της στροφής. Είχε πλάκα η συζήτηση σήμερα το πρωί που ήρθε ελικόπτερο, δυο
τζιπ και μπόλικοι με ντουντούκες να τους διώξουν. Όταν είδαν ότι δεν γινόταν τίποτα είπαν “ρε παιδιά, κάντε πίσω να αρχίσει ο αγώνας και μετά ξανά’ρχεστε μπροστά”!
3. Νέο φρούτο όσοι θέλουν όχι μόνο να αυτοκτονήσουν δίπλα στον δρόμο καθώς έρχεται με 120χλμ/ώρα μια πολεμική μηχανή κατά πάνω τους αλλά αφήνουν κινητά και κάμερες ακόμα πιο κοντά για το “τέλειο πλάνο”…
4. Πανώ έχω ξαναδεί. Ως συνήθως αυτό και τα άλλα περιέργως δεν φάνηκαν στα πλάνα της κρατικής τηλεόρασης ούτε του WRC τελικά όμως…
5. Η κλασσική εξέδρα, οι δικοί μου άνθρωποι. Σήμερα μου εξηγούσε ένας (θα ήταν 150 κιλά) ότι “όταν έτρεχα εγώ στους αγώνες…” και άλλες ιστορίες αντίστοιχου κύρους. Όλα τα λεφτά τα σχόλια μεταξύ περασμάτων. Οι νέοι με λεπτομέρειες επικαιρότητας και οι μεγάλοι με ανέκδοτα από τα παλιά.
6. Άπειροι χαμένοι μεταξύ ειδικών διαδρομών, με χάρτες στο χέρι, άλλοι που περιμένουν σε λάθος σημεία, αστυνόμοι που δεν ξέρουν γιατί είναι εκεί…υπάρχει κάποια μικρή βελτίωση τα τελευταία 30 χρόνια.
Αλλά πολύ μικρή!