Το παραδέχομαι. Μεγάλωσα με Spitfire και Hurricane. Έχω κάνει άπειρες βόλτες στον ουρανού του δωματίου μου μικρός με επιθέσεις σε Γερμανικά καταδιωκτικά. Βέβαια έχαναν πάντα. Δεν υπήρχε περίπτωση να απογοητευτώ.
H εποχή σήμερα ενθαρρύνει τις ταινίες προπαγάνδας αυτή εδώ είναι πολύ παλιό βίτσιο του Τζωρτζ Λούκας. Η αληθινή ιστορία της δραματικής εισόδου των Νέγρων πιλότων στον Δεύτερο Π.Π. Αλλά η ταινία είναι το ακριβώς αντίθετο από τις παιδικές μου αερομαχίες. Όλο απογοήτευση. Μετά το “War Horse” του Σπίλμπεργκ έγιναν δυο οι πατάτες του είδους πρόσφατα.
Αν περιμένετε φοβερές σκηνές αερομαχιών, χάσατε. Είναι εντυπωσιακές αλλά υπεβολικά ψεύτικα τα εφέ. Εκτός κι αν είχαν κάποιο είδους…εκρηκτικών πυρομαχικών που δεν ξέραμε ότι υπήρχαν. Όλα ανατινάζονται και παίρνουν φωτιά ακαριαία. Δεν πείθουν. Ακόμα χειρότερες οι ερμηνείες. Στημένες και ψεύτικες. Ενώ υπάρχει άπειρο ιστορικό υλικό να γοητευτούμε από τους αληθινούς αυτούς ανθρώπους, καταντούν καρικατούρες. Σαν να βγήκαν από διαφημιστικό. Χειρότερος δε ο Γερμανός “κακός” ο οποίος χαραμίζεται σε γκριμάτσες και σφιξίματα των δοντιών. Χωρίς λόγο μας πετάνε και ένα ρομάντζο με Ιταλίδα…ότι να’ναι!
Τελικά όμως άντεξα και τα 120 λεπτά της ταινίας. Γιατί όσο ανόητες κι αν είναι οι σκηνές αερομαχιών ξυπνάνε μέσα μου το παιδί με τα συναρμολογούμενα Spitfire…