Σου έκανε “like” σήμερα σε μια ανάρτησή σου μια φίλη που είχες να ακούσεις από το Γυμνάσιο. Την ψιλογούσταρες, παραδέξου το. 
Απλά δεν είχες τότε τα κότσια, δεν υπήρχε καμάκι με SMS ακίνδυνο. Ίσως να ήταν αλλιώς. Χώρισαν οι δρόμοι σας, παντρεύτηκες, παντρεύτηκε, χώρισες, χώρισε. Και μια μέρα την πέτυχες στο Facebook. Σε πιάνει κάθε τόσο μανία και διαβάζεις τα πάντα που αναρτά. Φωτογραφίες από τις διακοπές της, τραγούδια. Μετά μια μέρα την μάρκαρες ως “close” για να βλέπεις οτιδήποτε ανεβάζει, γιατί δεν ανεβάζει συχνά και φοβάσαι μην τα χάσεις.
Και τώρα;
Να κάνεις like σε κάτι που θα ανεβάσει μόλις την δεις online; Δεν το έχεις κάνει τόσο καιρό, έχει 4-5 φίλες που κάνουν συνήθως. Είναι σαν να μπεις απρόσκλητος στο σαλόνι της. Να της στείλεις μήνυμα; Θα φανεί περίεργο. Είχες προσπαθήσει όταν της έκανες παλιά το αίτημα φιλίας σε στυλ “έλα, τι γίνεται; Χαθήκαμε!” αλλά δεν το συνέχισε. Έχεις κρατήσει την συνομιλία απολιθωμένη στα εισερχόμενα. Λίγο πιο πάνω είναι η άλλη συνομιλία που κράτησες, με την πρώην γυναίκα σου. Για το δικαστήριο λες, για αποδείξεις του τρόπου που σε έβριζε. Ναι, καλά… Ψίγματα κομπλεξισμού, τρόπαια παλιών μαχών, τέτοια πράγματα στα κοινωνικά δίκτυα αλλάζουν τελείως τον τρόπο που λειτουργούμε συναισθηματικά.
O κολλητός σου δεν ανεβάζει τίποτα στο Facebook. Είναι από αυτούς που έχουν φωτογραφία προφίλ μαζί με την γυναίκα τους και που μόνο κοιτάνε τι κάνουν οι άλλοι. Πολύ σπάνια να γράψουν κάτι, ίσως μόνο στα γενέθλιά τους να απαντήσουν στις ευχές. Έτσι έγιναν άλλοι κολλητοί, Facebookοκολλητοί δηλαδή. Αυτοί που συζητάνε οτιδήποτε ανεβάζεις, που σε καλημερίζουν στις αναρτήσεις σου, που κάνουν αβέρτα θετικά σχόλια. Και με τόσο χρόνο που χάνεις όταν κολλάς στο Facebook ξεχνάς να τηλεφωνήσεις τον κολλητό. Και καταλήγεις να ξέρεις καλύτερα τους καινούργιους που δεν τους έχεις και τίποτα ουσιαστικά. Ή μήπως τους έχεις τώρα;
Καμία από αυτές τις σχέσεις δεν θα υπήρχε παλιότερα. Δεν μπορούσε να υπάρχει με αυτόν τον τρόπο. Οι μικροεπαφές αυτές, τα μικρά ανοίγματα στον κόσμο του άλλου. Η μάνα σου κάνει “like” σε μια φωτογραφία που ανέβασες αν και μένει στον από κάτω όροφο.
Θυμάμαι πριν κάνα χρόνο που πήγα σε έναν γάμο μιας ξαδέλφης μου. Μαζί μου και τα αδέλφια μου και οι δυο πολύ πιο μαζεμένοι χρήστες κοινωνικών δικτύων. Δηλαδή βασικά ανύπαρκτοι. Ε, λοιπόν το συγγενολόι ήταν πλήρως ενήμερο για την δικιά μου οικογένεια από το Facebook ενώ για τις οικογένειες των αδελφών μου πολύ πολύ λιγότερο. Ευτυχώς είμαστε κολλητό σόι και καλύψαμε την απόσταση μιλώντας βέβαια κατά την διάρκεια του γλεντιού. Αλλά η διαφορά ήταν εντυπωσιακή.
Ότι και να λένε “μελέτες” και ανόητα στατιστικά, δεν έχουμε ιδέα που θα μας βγάλει αυτή η υπόθεση. Είναι πολύ νωρίς. Και πέφτει πάνω σε μεγάλες αλλαγές σε πολλά επίπεδα. Δεν “φταίει” το Facebook που οι νέοι πηδιούνται αριστερά και δεξιά. Το έκαναν και πιο πριν. Ίσως με το Facebook το κάνουν διαφορετικά αλλά συνήθως δυο πόδια και δυο χέρια είναι στο κάθε σώμα – πόσους συνδυασμούς πια να σκεφτούν παραπάνω;
