Το καλοκαίρι είναι ωραίο, ας μη μιζεριάζουμε!
Για να σας πω, μη με κοιτάτε σαν τους Γιαχωβάδες που σας χτυπούν τα κουδούνια, να με πιστεύετε εμένα που το έχω δει σε φωτογραφίες. Ακτές και περιγιάλια σε όλους τους πιθανούς χρωματικούς συνδυασμούς, στα πιο πιθανά και απίθανα τοπία, πλάι με ανθρώπους που oι περισσότεροι έφυγαν και στη θέση τους που έμειναν κενά. Μια απουσία τους που έχει ανοίξει τον ορίζοντα στην θέα. Ίσως πάλι να συμπληρώθηκε η θέση τους με άλλους που εύχεσαι να αξίζουν τον έρωτα στα χρόνια της φοβέρας.
Summer time and the living κοστίζει.
Άντε να το ξαναγράψω ότι ζούμε στην πιο όμορφη γωνιά του κόσμου. Να φέρω και στο μυαλό τους βόρειους μπατίρηδες να πλατσουρίζουν στον θολό γκριζοκαφέ Ατλαντικό η το βούρκο της Βαλτικής. Σαν να βολτάρουν στα νερά που πέταξε η νοικοκυρά, από τον απάνω μαχαλά της Καλκούτας μετά το σφουγγάρισμα και δροσίζονται σαν αμέριμνα τα μοσχάρια. Να αντιπαραβάλλονται με τα τόσο γαλάζια να τα πιεις στο ποτήρι της Μεσογείου, δίπλα σου τα έχεις, μόνο που τα ναύλα δεν σου βγαίνουν.
Αναρωτιέσαι: “Πόσο ζώον μπορείς να είσαι και δεν έχεις καταφέρει να κλείσεις διακοπές σε ξενοδοχείο με πισίνα μέσα στο πεύκο”, όπως τόσοι φίλοι σου που δεν μπορείς να τους αρνηθείς το δικαίωμα να ξεσκάσουν με ανέμελες βόλτες για ποτάκια και καυτές νύχτες που στις διατυμπανίζουν. Να κι οι αγορές για ενθύμια και κάτσε και δες κι αυτές τις φωτογραφίες. Δικαίωμα τους οι διακοπές κι η διακοπή της ΔΕΗ, που τους υποδέχεται στην επιστροφή.
Παρηγοριά δεν είναι και δεν υπάρχει νόημα να εκπληρωθεί το κατά τας Γραφάς “Στα έλεγα εγώ”. Το κοινό μυαλό, η απλή λογική, σε προσγείωσε άδικα και νωρίτερα στην πραγματικότητα, ενώ με λίγα ευρώ οι άλλοι γίνονταν λιώμα στα τσίπουρα και αργούσαν να προσγειωθούν -ο τρόπος λίγη σημασία έχει- στο στεγνό από ευρώ παρόν.
Έχουν αποκτήσει, έστω και σε μυριοστή επανάληψη, την εμπειρία του summer holiday, ενώ εσύ απολάμβανες τη ζέστη, που σε αυτή τη χώρα την ευλογημένη την κατατάσσεις στους φούρνους. Που έτσι κι ο Θεός, που τάχα τόσο την αγαπάει, 10 βαθμούς από τον Κέλσιο να έστελνε στον Δεκέμβριο ως και τον Μάρτιο, δεν θα ακουγόταν γκρίνια.
Στο ίδιο γεωγραφικό μήκος και φάρδος μας, κατοικοεδρεύουν και κάθε λογής μπαμπούρια που βάλθηκαν κάθε τέτοια εποχή να κάνουν το κορμί σου διάδρομο προσγείωσης, που δεν ξεκατσικώνονται από πάνω σου αν δεν πιάσεις σπασμούς 9 Ρίχτερ.
Παραλίες. Ααα, ναι! Παραλίες με όλες τις τελευταίες επιτυχίες του νέου αποτριχωτικού-χλοοκοπτικού. Κι ύστερα, μπορεί και πριν, ακόμη και κατά τη διάρκεια τα ιλουστρασιόν ανελομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα, τα εθισμένα στα selfies σούργελα, μεταμορφώνονται σε φωτοβολταϊκά πάνελ σε πλήρη φόρτιση να παίζουν με τους αδένες τους. Ξεχασμένοι χίπηδες, χιπστεράδες, χαΐστες να διαστέλλονται από τους φραπέδες και τις μπύρες και να αναλύουν φιλοσοφικά τα μοναδικά σοβαρά προβλήματα τους: τα βυζιά και τους κώλους.
Κλείνοντας να προσθέσω και να τοποθετηθώ ότι σε κλίμακα πόνου 1-10 τα πολιτικά έλαβον 10, τα ρομαντικά ένα ολοστρόγγυλο 0 και επίσης να ρωτήσω συνειρμικά, πανσέληνο πότε έχει να δώσουμε ραντεβού στα βενζινάδικα;
και Εγώ πότε θα τα δω όλα ωραία;
