Σε αυτόν τον καταγάλαν’ουρανό,
κρατάμε ημερολόγιο.
Γρατζουνάμε με ζωές
τις ιστορίες,
τα πάθη, τα λάθη, τις ολιγωρίες μας,
σε σύννεφ’ασχημάτιστα ακόμα.
Και όταν βρέξει, όταν σπάσουν τα νερά,
λίγοι, πολύ λίγοι
μ’ορθάνοιχτο στόμα και καρδιά
διαβάζουμε -όσο μπορούμε-
το Ατέλειωτο Τεφτέρι τ’Ουρανού.
