Είναι απόγευμα Σαββάτου και είμαι πάλι μόνη στο σπίτι. Πολλές σκέψεις και φωνές γυρίζουν μέσα στο μυαλό μου:
«Μπράβο! Άλλη μια μέρα τα κατάφερες και έκανες την γυμναστική σου!» -«Αλλά μου λένε ότι δεν έπρεπε να κάνω τόσο…»,
«Μα είσαι χονδρή!»- «Ίσως όμως και όχι, αφού όλοι λένε ότι κινδυνεύω και πρέπει να πάρω βάρος και είμαι μόνη! Τόσο μόνη! Όλοι ετοιμάζονται να βγουν έξω, να διασκεδάσουν, να ζήσουν και εγώ, τι; Πόσο θέλω να βγω και εγώ…»
«Αλλά δεν μπορείς. Πρέπει αύριο πρωί- πρωί να πάς για περπάτημα και νιώθεις τόσο εξαντλημένη! Δεν νιώθεις; Μήπως δεν έκανες αρκετή γυμναστική; Λίγο νερό, μετά από τόσες ώρες ποδήλατο, θα σε τονώσουν. Λίγο όμως, και από το ψυγείο να μην κάνεις κατακράτηση»- «Ας φάω και μια κουταλίτσα γιαούρτι 0%. Τι είναι αυτό; Σοκολάτα;»
«Μα καλά, γιατί σε όλους αρέσει η σοκολάτα δεν καταλαβαίνω; Δεν την έχεις εσύ ανάγκη!»- «Ας δοκιμάσω μόνο ένα τετραγωνάκι, πόσες θερμίδες να έχει 5γρ. επί 570/ 100…. αφού όλοι λένε ότι πρέπει να παχύνω. Πόσο νόστιμη είναι!, Πόσο καιρό έχω να φάω ζάχαρη! Ας φάω και λίγο ακόμα, αφού όλοι λένε ότι πρέπει να φάω….»
«Τι έκανες; Την έφαγες όλη! Πόσο λαίμαργη είσαι! Θα γίνεις παχιά, πολύ παχιά! Δες την κοιλία σου, φούσκωσε! Πιες γρήγορα λίγο πράσινο τσάι να αυξήσεις τον μεταβολισμό σου και πήγαινε για τρέξιμο να τα κάψεις!»- «Τι είναι αυτό; Πατατάκια; Πόσο καιρό έχω να φάω! Ας πάρω ένα μικρό, να μου φύγει η γλυκιά γεύση. Το δικαιούμαι! Όλοι μου λένε ότι πρέπει να γίνω καλά και όλοι με έχουν αφήσει μόνη και βγαίνουν να ζήσουν….»
Και το ένα πατατάκι, έγινε δύο, και το σακουλάκι εξαφανίστηκε! Και το λίγο τσάι, έγινε γάλα και αναψυκτικό λάιτ και… έξτρα τρέξιμο, έξτρα τύψεις,
«Είσαι χοντρή και λαίμαργη και απείθαρχη. Σε σιχαίνομαι!»- «Αλλά, όλοι μου λένε ότι πρέπει να παχύνω! Και εγώ θα ήθελα λίγο να ξεκουραστώ, να χαλαρώσω, να διασκεδάσω, να ζήσω λίγο, όπως όλοι οι άλλοι! Δεν σε αντέχω άλλο ανορεξία, αλλά τι είναι αυτό τώρα; Τι μου συμβαίνει; Θεέ μου! Είμαι μια χοντρή βουλιμική!
«Όχι, δεν το θέλω. Δεν θέλω να σε χάσω! Εσύ θέλεις και πρέπει να έχεις ανορεξία!…» … αλλά μια σπίθα μόλις άναψε!
Πολύ συχνά, κατά την πρώιμη φάση θεραπείας από την νευρική ανορεξία, οι ασθενείς μπορεί να νιώσουν ότι χάνουν τον έλεγχο και τρώνε περισσότερο και πιο ακατάστατα. Μπορεί μάλιστα να αρχίσουν να κάνουν και υπερφαγικά επεισόδια, που μπορεί να είναι πραγματικά μεγάλα σε όγκο τροφής, αλλά μπορεί και να πρόκειται για μια φυσιολογική για τους περισσότερους ανθρώπους ποσότητα τροφής ή ακόμα και για μια μικρή ή μεγαλύτερη ποσότητα μιας «απαγορευμένης» τροφής.
Αυτό τους τρομάζει και συχνά ακολουθούν ένα πρόγραμμα εκκαθάρισης για να επανορθώσουν, είτε άσκηση, είτε εμετό κλπ. Έχουν λανθασμένα συνδέσει την «βουλιμία» με άτομα αυξημένου βάρους και αυτή η νέα κατάσταση τους τρομάζει. Η νευρική ανορεξία όμως είναι μια εγώ – συντονική διαταραχή (δηλαδή, το άτομο νιώθει καλά μέσα σε αυτήν και δεν θέλει να θεραπευτεί), σε αντίθεση με την νευρική βουλιμία, που είναι μια εγώ – διατονική διαταραχή. Επομένως, οι συγκρούσεις της φωνής του ατόμου με τη φωνή της ανορεξίας, όπως παρατηρούμε στο παραπάνω κείμενο, εντείνονται, οπότε το άτομο νιώθει ότι χάνει τον έλεγχο και τρομοκρατείται.
Είναι απολύτως λογικό οι ασθενείς με νευρική ανορεξία να νιώσουν πανικοβλημένοι και να νομίσουν ότι χάνουν τον έλεγχο, που όμως ποτέ δεν είχαν τα ίδια. Ουσιαστικά, η ανορεξία χάνει τον έλεγχο και επομένως είναι το πρώτο βήμα προς την ανάρρωση.
Ειδικά για τις περιπτώσεις χρόνιας νευρογενούς ανορεξίας, η εμφάνιση υπερφαγικών ή βουλιμικών επεισοδίων, όσο και αν θορυβούν το άτομο και την οικογένεια είναι ένα πρώτο σημάδι θετικής αλλαγής. Ενώ, μπορεί να θεωρήσουν ότι «μπαίνουνε σε νέες περιπέτειες», τα σημάδια αυτά αποτελούν το πρώτο σημάδι του ατόμου για επιθυμία αλλαγής και επανάστασης από την ανορεξία του και εμφανίζεται μια μοναδική ευκαιρία να αναζητήσει βοήθεια!
Ο ασθενής πρέπει «να ρίξει τον εγωισμό» του, γιατί αρχίζουν να του συμβαίνουν πράγματα που με την ενίσχυση της ανορεξίας έλεγε ότι «εγώ δεν θα το κάνω αυτό ποτέ! Είμαι δυνατή». Στην φάση αυτή, το άτομο με ανορεξία, αρχίζει να αμφισβητεί την ανορεξία, αλλά ταυτόχρονα αρχίζει «να σιχαίνεται τον εαυτό του», ενώ στην ανορεξία μάλλον τον θαυμάζει. Όταν φτάσει ένας ανορεξικός ασθενής στα βουλιμικά επεισόδια, σημαίνει ότι έχει λίγο «αγανακτήσει» με την ανορεξία, θέλει και μπορεί να επαναστατήσει, καθώς βλέπει ότι υπάρχει και ζωή χωρίς την ανορεξία.
Φυσικά και θα μπορούσε ένας ανορεξικός ασθενής να μεταπηδήσει από την νευρική ανορεξία στην νευρική βουλιμία και να μείνει εκεί πολλά χρόνια μέχρι την «πλήρη θεραπεία», ακόμα και να μην τα καταφέρει ποτέ να απαλλαγεί τελείως από την διατροφική διαταραχή του ή να έχει εναλλαγές περιόδων νευρικής ανορεξίας- βουλιμίας.
Η γνώση αυτής της πορείας είναι κάτι που σίγουρα δεν βοηθά τον ασθενή με νευρική ανορεξία. Η νευρική βουλιμία είναι «λιγότερο επικίνδυνη» από μια «δύσκολη» νευρική ανορεξία και θεωρητικά τουλάχιστον πιο «εύκολη» στο να χειριστεί από εξειδικευμένο θεραπευτή, αφού και το ίδιο άτομο επιθυμεί την απεξάρτηση του. Συχνά μάλιστα αυτά τα «αντικειμενικά ή υποκειμενικά» βουλιμικά επεισόδια, οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην έλλειψη πολλών θρεπτικών συστατικών, στην χαμηλή γλυκόζη, αλλά και στην ψυχολογική καταπίεση χρόνων. Το σώμα, που έχει αδειάσει ψυχικά και οργανικά, θέλει να ανακάμψει.
Ο θεραπευτής, αλλά και το περιβάλλον του ασθενούς, μπορούν και πρέπει να το ενισχύουν λέγοντάς του συνέχεια ότι αυτό που του συμβαίνει είναι «φυσιολογικό» και ότι δεν χάνει τον έλεγχο, αλλά τον αποκτά από την ανορεξία. Αλλά κυρίως θα πρέπει να τονίζεται ότι το άτομο γίνεται πιο δυνατό και έρχεται πιο κοντά στην ίαση και στα όνειρα του.
Απέργη Κυριακή Διαιτολόγος Διατροφολόγος
πηγη :www.diatrofi.gr