Τον τελευταίο καιρό η ζωή μου έχει καταναλωθεί σε πολλά flashback.
Κριτική πάνω στην κριτική για το τι έκανα, τι δεν έκανα, αν θα έπρεπε να ξαναπροσπαθήσω, τι αξίζει, τι με γεμίζει.
Διαβάζω, γράφω, σκέφτομαι, αναλύω, κουράζομαι, χαλαρώνω, γελάω, προσπαθώ να προκαλέσω χαμόγελο και φροντίζω να πέσω στο κρεβάτι με αυτό το τελευταίο. Το χαμόγελο.
Δεν ξέρω αν με τα χρόνια, αφού κάνεις τις επαναστάσεις σου, τα extreme sports σου, καταλήγεις στην απλότητα.
Το μόνο στο οποίο έχω καταλήξει, είναι ότι δεν επαναλαμβάνεται μόνο η γενική ιστορία, αλλά και η προσωπική ιστορία του καθενός.
Ξεκινάς με απλά βασικά πράγματα που σου φέρνουν ευτυχία, στη συνέχεια οι απαιτήσεις μεγαλώνουν και τελικά μετά από σφαλιάρες που πονάνε άλλες λίγο, άλλες πολύ, ξεδιαλέγεις την ουσία μέσα από τα πολλά, τα περιττά και την ηρεμία, μέσα από τη βουή.
Πώς είναι το καλάθι του σούπερ μάρκετ στην εποχή της κρίσης;
Καταρχήν, είναι πια καλάθι, αντί για καρότσι. Άρα, σου πιάνει λιγότερο χώρο και τα προϊόντα που βάζεις μέσα είναι τα απολύτως απαραίτητα, γι αυτό ίσως και τα εκτιμάς περισσότερο.
Καταλαβαίνεις επιτέλους ότι για το σφουγγάρισμα χρειάζεσαι μια χλωρίνη για απολύμανση και ένα καθαριστικό για τη φρεσκάδα, δεν θα παρεξηγηθεί το πλακάκι αν δεν του φοράς άλλο άρωμα κάθε τρεις μέρες.
Κάπως έτσι γίνεται και η ζωή σου.
Αδειάζεις το καρότσι σου, παίρνεις καλαθάκι, βάζεις τα απολύτως απαραίτητα, ό,τι αγαπάς και σε αγαπάει τσεκαρισμένα, μέσα στα χρόνια του έντονου socializing.
Ό,τι και όποιον εκτιμάς και σε εκτιμάει από τον κύκλο των γνωστών, μα όχι κολλητών.
Και έτσι ωραία επιστρέφεις στην άνετη απλότητα, στο πιο χύμα μαλλί, στο χαμόγελο που πάντα σου πήγαινε, αλλά το είχες καταχωνιάσει κάπου χαμηλά, κάτω από τη σοβαροφάνεια, τη δηθενία και το στήσιμο.
Μαθαίνεις να μετράς πια την επιτυχία σου από τις θυσίες που έχεις κάνει, την αξιοπρέπεια από τους ανθρώπους που έχεις αδικήσει, την περηφάνια από τις άρρωστες καταστάσεις που έχεις αποχωρήσει, την ισορροπία από τα τεντωμένα σκοινιά που έχεις περπατήσει, τη φιλία από τις ώρες που έχεις ξενυχτήσει και τον έρωτα, αυτόν τον έρωτα που έχει τα πάντα απ΄ το είναι σου καθορίσει, από τα χείλη που έχεις φιλήσει.
Τελικά, το μόνο καλό που μας φέρνει σταδιακά η κρίση, είναι η αυτοκριτική, το προσωπικό σου customized μαστίγιο που πονάει όσες υπεκφυγές και να σκαρώσεις.
Αυτό, τελευταία, το ακούω από διάφορες πλευρές, από ανθρώπους που δεν περίμενα ποτέ ότι θα παράταγαν τη wege επιφάνεια του μίνιμαλ τραπεζιού τους, για να σκύψουν να δουν τι έχει από κάτω. Σκορπισμένα περιοδικά μόδας, μαζί με γράμματα, λογαριασμούς απλήρωτους και πληρωμένους, ημερολόγια κιτρινισμένα, τη Σούπερ Κατερίνα να περιγράφει το τέλειο αγόρι, δίσκους των Police, χαμόγελα που δεν ξεχνάς ποτέ, τη μυρωδιά μέσα από την αγκαλιά του, μια βιντεοκασέτα με το Footloose, τακούνια, ολσταράκια σε όλα τα χρώματα, λακ, κραγιόν μπαγιατισμένα και μια ζωή γεμάτη αναμνήσεις, που σου φωνάζει πως ουσιαστικό είναι μόνο ό,τι ήδη έχεις.
Ό,τι είναι ζωντανό, ό,τι είναι εκεί όταν πονάς και κυρίως όταν γελάς, αληθινό, μοναδικό, αυθεντικό, το οξυγόνο στα ρουθούνια σου να αναπνέεις.
Όλα εκείνα τα κομματάκια του παζλ, που είσαι εσύ και ο χαρακτήρας σου… το μόνο βαρίδι που θα κουβαλάς παντού μαζί σου.
