Πριν πολλά χρόνια κατάντησα στην τηλεόραση. Δηλαδή καθόμουν ένα απόγευμα στο γραφείο όταν έσκασε συνεργείο.
“Ήρθαμε για την συνέντευξη.”
Τι συνέντευξη ρε παιδιά; Έλειπαν όλοι αλλά εγώ δεν ήθελα να χαθεί η ευκαιρία. Ρωτάω τι προϊόν ήταν να δείξει ο συνάδελφος, κοιτάω δυο λεπτά το κουτί, τους λέω να το γυρίσουμε.
“Τι έτσι με τη μια;”
And the rest is history. Τους τα είπα τέλεια με τη μια. Τόσο τέλεια που με ρωτάνε αν μπορώ να μιλήσω για 70 δευτερόλεπτα για ένα άλλο θέμα γιατί ακριβώς τόσο είχαν κενό στο μονταρισμένο επεισόδιό τους. ΟΚ λέω εγώ.
“Δεν θα κάτσεις να το γράψεις; Έναν σκελετό τι θα πεις;” με κοιτούσαν περίεργα.
Το πήγαμε με τη μια, έριξα και μια ατάκα έξυπνη στο τέλος, κοιτάνε τα ρολόγια τους, 70 δευτερόλεπτα ακριβώς.
“Μήπως θες να έρθεις καλεσμένος στην εκπομπή κάνα Σάββατο;”
Ε, πήγα. Υποτίθεται θα μιλούσαμε δέκα λεπτά με τις δυο παρουσιάστριες, τελικά έμεινα σχεδόν μια ώρα. Live. Έσπασε το τηλεφωνικό τους κέντρο που συνήθως σκότωνε μύγες. Όταν σταματήσαμε για διαφημίσεις, βγήκε ο παραγωγός και μπροστά σε όλους μου ζήτησε να αναλάβω την εκπομπή. Του είπα όχι βέβαια. Συνέχισε για μήνες να με καταδιώκει, στο τέλος ενέδωσα.
Λεγόταν 5online, μετά online σκέτο. Έμοιαζε κάπως έτσι:
Πολύ κάπως γιατί κάθε εκπομπή ήταν ότι κάτσει εκείνες τις εποχές. Συνδυαζόταν με ταξίδια επαγγελματικά και προσωπικά, όπως εδώ:
Αλλά η τηλεθέαση ανέβαινε, μας έκαναν από Σάββατο μόνο και Κυριακή το ίδιο δίωρο. Μετά πήγαινε ακόμα καλύτερα, έγινε καθημερινή εκπομπή και μάλιστα αμέσως μετά το χρηματιστήριο. Με έμαθε όλη η Ελλάδα που έλπιζε να τα κονομήσει με τις μετοχές της. Πήγαινα σε χωριά στους διαόλου τη μάνα και με ήξεραν. Ως φυσιολογικός άνθρωπος κατάλαβα ότι κάτι έπρεπε να αλλάξω άμεσα.
Συν τοις άλλοις με φώναζαν και σε δελτία ειδήσεων ως ειδικό τεχνολογίας διαρκώς και σε πάνελ. Κάπου εκεί ανάμεσα στον Τράγκα και άλλους βαρέων βαρών γελοίους της εποχής αποφάσισα να φύγω και να μην ξαναπατήσω. Έκανα άλλον έναν χρόνο την εκπομπή μόνος μου, έστελνα απλά τις Beta κασέτες στο κανάλι. Από μακριά καλύτερα. Ή μάλλον με την βοήθεια άλλων στο γραφείο (Άρης Δρες – “το χέρι” φορέβα!) με αυτοσχέδιο στούντιο βασικά στο γραφείο μου. Kαι όπου ταξίδευα. Και ταξίδευα πολύ, Ελλάδα και εξωτερικό, με ένα τρίποδο και μια κάμερα εκτός από όλα τα άλλα που είχα πάει να κάνω κανονικά. Las Vegas δυο φορές τον χρόνο, Amsterdam άλλες τόσες, Βέλγιο, Δανία, Παρίσι, Βερολίνο, Puerto Rico, Νέα Υόρκη, Λονδίνο, δεν είχα αφήσει έκθεση ή εκπαίδευση χωρίς να βρω και κάτι να δείξω στο κοινό μου ταυτόχρονα. Βρήκα και τον μπελά μου δείχνοντας πράγματα τα οποία δεν έπρεπε μερικές φορές γιατί δεν είχαν παρουσιαστεί ακόμα επίσημα. Το έπαιζα εναλλάξ δημοσιογράφος ή insider ανάλογα και καμεραμάν στα μουλωχτά, εξαντλώντας με φαντασία κάθε τρόπο να κρύψω την κάμερα και το μικρόφωνό μου σε διάφορες καταστάσεις.
Η τηλεόραση σπάνια έχει ζουμί, ερχόταν το YouTube, εγώ δεν ήθελα να χάνω χρόνο με αυτά. Οπότε newsletter, το TechTV update έφευγε με email και fax (ναι, fax) σε χιλιάδες ανθρώπους κάθε εβδομάδα τα νέα από τον χώρο. Όπου “χώρος” ότι ασχολιόμουν εκείνο τον καιρό. Όταν ήμουν με θέματα βίντεο, ήταν παραγωγή και τηλεόραση πχ:
Η τηλεόραση στην Ελλάδα είναι σάπια υπόθεση, χρηματοδότηση αυστηρά κομματική έμμεσα ή άμεσα. Δεν είχε νόημα, αλλά μου λείπει, είχε την πλάκα του, μια αμεσότητα εντυπωσιακή τότε παλιά που ο κόσμος έβλεπε TV.