Τα χρόνια της έξαλλης νιότης μου (οκ όχι τόσο νιότης μου γιατί άργησα να μπω στο κλίμα αλλά έξαλλης σίγουρα ) είχα καθιερώσει, για να μην χάνω χρόνο αλλά κυρίως για να φρεσκάρομαι μεταξύ του bar hopping (και όχι μόνο), να κουβαλώ μέσα στο αμάξι μου (κάτω από τη θέση του συνοδηγού, για άμεση πρόσβαση και χρήση ) ένα θαυματουργό νεσεσέρ.
Το λέω θαυματουργό γιατί τις δύσκολες πρωινές ώρες, έκανε μικρά θαύματα (παντός τύπου ) και το λέω νεσεσέρ γιατί τέτοιο ήταν (ήμαρτον παναγία μου, όλα λέξη πρέπει να στα εξηγώ; Τς, τς, τς!). Ήταν μπλε με αστεράκια και μέσα είχε πραγματικά ένα μικρό θησαυρό: από καλλυντικά μέχρι τσίχλες και καραμέλες δροσερής αναπνοής και από άκρως γυναικεία αξεσουάρ μέχρι μεικτής χρήσης αξεσουάρ. Το είχα κάτω από το κάθισμα του συνοδηγού και δεν άφηνα φανάρι για φανάρι που να μην το χρησιμοποιούσα για να βαφτώ, χτενιστώ, αρωματιστώ μέχρι να κορνάρει ο πρώτος ανυπόμονος από πίσω που ντε και σώνει θέλει να φύγει σε ΑΥΤΟ το φανάρι και δεν αφήνει έναν άνθρωπο να πουδράρει τη μύτη του.
Επίσης και παράλληλα με το θαυματουργό νεσεσέρ, την παρέα πλαισίωνε και μια μικρή βαλίτσα στο πορτ παγκάζ με ρούχα και αλλαξιές . Ήταν μόνιμη πλακίτσα της παρέας πως όποιος θέλει να αλλάξει, ακόμα και γκρουπ από το καρναβάλι της Πάτρας βρε αδελφέ, στη βαλίτσα του πορτ παγκάζ μου θα γινόταν δουλίτσα. Κανείς δεν είχε σκεφτεί πως η βαλίτσα μου ήταν απολύτως απαραίτητη ( όπως και σε κάθε γυναίκα) γιατί ποτέ δεν ξέρεις που θα καταλήξει η νύχτα, που θα γυρίσεις και αν και τι φοράς αύριο στη δουλειά αφού ειλικρινά δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, τον καιρό θα ξέρεις; Ναι ήταν ζόρικα και απαιτητικά κείνα τα έξαλλα χρόνια όμως τόσο πολύτιμα και όταν τα σκέφτομαι, να τώρα που τα γράφω, νιώθω κομματάκι όπως εκείνη την πρώτη σκηνή του Μπραντ Πιτ στους Θρύλους του πάθους, θυμασαι; Ξερεις πως πέρασαν χρόνια και ξέρεις πως ούτε να σε φτύσει αλλά ένα φτερούγισμα η καρδιά σου το κάνει, κάθε φορά μα κάθε φορά.
Για να γυρίσουμε στο νεσεσέρ (χάνομαι γιατί ρεμβάζω έχω καταντήσει αλλά μην το κάνεις θέμα, όποτε αναφέρεται ο Πιτ, τα χάνω κομματάκι ), το θαυματουργό αυτό αντικείμενο έκτοτε (εδώ και 15 χρόνια σχεδόν) είναι στο αμάξι μου κάτω από το κάθισμα του συνοδηγού. Απλά με το πέρασμα των χρόνων, έχει αλλάξει πολλάκις περιεχόμενο. Από σύμβολο ανεξαρτησίας μιας ελεύθερης γυναικάς (μια από όλα στο 8 δηλαδή ), έγινε σύμβολο «είμαι καψούρα και δεν με νοιάζει, θα πάω και άβαφτη» μέχρι «είμαι μανούλα, ποιος χέστηκε να με δει εμένα βαμμένη, δεν βγάζω ούτε φρύδια για σπάσιμο». Έχει γεμίσει και αδειάσει κατά καιρούς με άπειρα και φορές ετερόκλητα αντικείμενα και το μόνο που μένει σταθερό είναι κάποια υποτυπώδη βαφτικά και 2-3 δειγματάκια αρώματος. Στην παρούσα του φάση, έχει μια ξεραμένη μάσκαρα, ένα λιπ κλος ουδέτερο χρώμα, ένα τσιμπιδάκι μαλλιών του Λυδονιού, ένα πακέτο τσίχλες λιωμένες και κολλημένες παντού, ένα ξεφούσκωτο μπαλόνι και ένα παπούτσι Barbie. Ναι καλά το κατάλαβες (μωρέ τι σαΐτα που είσαι μοναδικέ μου αναγνώστη !) έχει καιρό να χρησιμοποιηθεί, μόνο για το ονόρε μένει.
Όσο για τη βαλίτσα στο Πορτ παγκάζ; Αυτή παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια της έξαλλης νιότης μου μέχρι και να συζήσουμε με το αγόρι και μετά αντικαταστήθηκε από πάνες, Πορτ μπεμπέ, γκιογκιό, πατίνι, ποδήλατο, κουβαδάκια, κούκλες, οτιδήποτε χωρεί και εξυπηρετεί ένα μικρό κορίτσι ανάλογα με την ηλικία της και την εποχή. Ναι τη βαλίτσα την αποχαιρέτησα για πάντα γιατί είχα καταλάβει και παραδεχτεί στον εαυτό μου πως πλέον μου ήταν απολύτως άχρηστη.
Και όλα αυτά δεν θα στα είχα αναφέρει ποτέ μοναδικέ μου αναγνώστη (και τι καλά που θα έκανα και δεν θα είχα γίνει ρεζίλι!) αν προχθές δεν με ρωτούσε με νόημα η κόρη μου: «μαμά βλέπω εδώ και καιρό κάτω από το κάθισμα ένα χρωματιστό τσαντάκι, τι είναι; Γιατί ποτέ δεν σε εχω δει να το ανοίγεις;». Και είχε δίκιο, τα τελευταία 2 χρόνια δεν το έχω ανοίξει καν, ίσως μόνο για να αντικαταστήσω/ανανεώσω κάποια πράγματα μα σίγουρα όχι για να το χρησιμοποιήσω. Της εξήγησα πως έχει δίκιο αλλά κυρίως της εξήγησα πόσο χρήσιμο μου ήταν κάποια στιγμή στη ζωή μου (όχι, δεν είπα λεπτομέρειες!) και θεωρώ πως κρατώντας το ακόμα μέσα στο αμάξι, θα μου θυμίζει εκείνη την εποχή. Της άρεσε τόσο πολύ σαν σκέψη, όλο αυτό που υπάρχει ένα πολύτιμο και ίσως και θαυματουργό τσαντάκι και βρίσκεται κάτω από το κάθισμα του αυτοκίνητου. Και χαρούμενη μου ζήτησε αφού δεν το χρησιμοποιώ, να το χρησιμοποιεί εκείνη στο αμάξι και να βάζει διάφορα που θεωρεί απαραίτητα για τη ζωή της. “Όπως;” Tην ρώτησα. Παιχνίδια, μικρές κούκλες, καραμέλες και διάφορα άλλα πολύτιμα. Της είπα ναι, αρκεί να μην κουβαλήσει και βαλίτσα στο Πορτ παγκάζ, γιατί τότε δεν νομίζω πως θα την παλέψω.
Ίσως τελικά να μην είναι the end of an era για αυτό το νεσεσέρ. Να είναι κάτι σαν στάση για να ακολουθήσει η επόμενη ιδιοκτήτρια του.
😉
Υ.Γ. Γράφτηκε ακούγοντας αυτό, ναι άσχετο, αλλά αυτό ήταν.
