The Rum Diary – ψάχνοντας στην αποτυχία για το διαμάντι

Ο Τζόνι Ντεπ είναι από αυτούς τους ηθοποιούς που εκεί δίπλα στην αποτυχία παράγουν διαμάντια.    “Τι κι αν όλοι λένε αποτυχία αυτό το έργο, εγώ θα το δω έτσι κι αλλιώς” σκέφτηκα.  Έχω πάει και στο Πουέρτο Ρίκο, ευκαιρία να τα ξαναδώ τα λημέρια.    Πόσο μάλλον που αναφέρεται στον Κύριο “Fear and Loathing in Las Vegas” και με σκηνοθέτη τον “Whitnail and I”.   Συνταγή για αριστούργημα μου φαίνεται εμένα.

Είναι βέβαια και συνταγή για πατάτα.   Ατελές βιβλίο με λεπτό χιούμορ άντε να το χωρέσεις σε ταινία.   Χαρακτήρες που είναι απόλαυση στο βιβλίο δεν προλαβαίνουν να χτιστούν σε μιάμιση ώρα με τον ίδιο τρόπο στο μυαλό μας.   Μόνο ο Ντεπ και ο κολλητός του (Rispoli – εξαιρετικός) φτιάχνονται πειστικά.   Οι άλλοι κάνουν εντυπωσιακά περάσματα – σολαρίσματα μόνο.   Δεν είναι έργο για να ψάξεις το νόημα.     Αν σου αρέσουν όλα τα παραπάνω και χαλαρώσεις, είναι σαν να περνάς ένα βράδυ με κάποιον κολλητό σου.
Σαν το Whitnail and I φλερτάρει με την ψυχεδέλεια.  Φλογοβόλο με ρούμι από το στόμα για άμυνα…  Σαν το Fear and Loathing ξεφεύγει σε αυτό το Thompsonικό στυλ αφήγησης.  Οπτικά πλούσιο, σκηνοθετικά σπιρτόζικο.   Αν δεν έχει νόημα είναι επειδή δεν το βρήκες από μόνος σου.   Σκηνές όπως η μουσική μπλουζ βραδιά στο μπαρ μπορούν να σε παρασύρουν σαν ένας ριψοκίνδυνος φίλος που σε πάει κάπου που δεν θα πήγαινες αλλιώς…

I suspect we could have done the whole thing on acid… for some of the people; there were faces and bodies in that group who would have been absolutely unendurable on acid. The sight of a 344-pound police chief from Waco, Texas, necking openly with his 290-pound wife (or whatever woman he had with him) when the lights were turned off for a Dope Film was just barely tolerable on mescaline-which is mainly sensual/surface drug that exaggerates reality, instead of altering it—but with head full of acid, the sight of two fantastically obese human beings far gone in a public grope while a thousand cops all around them watched a movie about of the “dangers of marijuana” would not be emotionally acceptable. The brain would reject it: The medulla would attempt to close itself off from the signals it was getting from the frontal lobes… and the middle-brain, meanwhile, would be trying desperately to put a different interpretation on the scene, before passing it back to the medulla and the risk of physical action.

Τι λέει το Αθηνόραμα;