Νικητής στα Πανελλήνια Μαθητικά ΒΡΑΒΕΊΑ
, ο μαθητής της Α’ τάξης του 1ου Λυκείου Καισαριανής, Απόστολος Βαμβούνης. Πρώτος, με ομόφωνη απόφαση από την επιτροπή επιλογής.
Η επιλογή έγινε υπό την εποπτεία του πρώην υπουργού Παιδείας και Πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών Γ. Μπαμπινιώτη και του προέδρου της ΟΛΜΕ κ. Νίκου Τσούλια.
Ο Απόστολος αγαπάει ιδιαίτερα τον αθλητισμό και γυμνάζεται συστηματικά, ενώ όταν τα οικονομικά της οικογένειας ήταν καλύτερα, ήταν αθλητής της κολύμβησης.
Επίσης για 3 χρόνια ήταν αθλητής του μπάσκετ στην ομάδα της ΝΗΑΡ ΗΣΤ. Αγαπάει τα μαθηματικά, και θα ήθελε μεγαλώνοντας να ασχοληθεί με τα οικονομικά.
ΘΕΜΑ ΕΚΘΕΣΗΣ
”Τι έμαθα και τι κατάλαβα μέσα στο σχολείο για την Ελλάδα της κρίσης”
Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 7.15 π.μ. ακριβώς. Ο χειμώνας βαρύς, όχι μόνο γιατί φέτος το κρύο είναι τσουχτερό, αλλά και γιατί τα γκρίζα σύννεφα που σκεπάζουν το γαλανόλευκο ουρανό της Ελλάδας ”σκεπάζουν” και τις ελληνικές καρδιές μεγάλων και μικρών. Κοιτάζω το ρολόι. Οι σκέψεις με συνεπήραν, η ώρα πήρε 7.30 π.μ. και θα πρέπει να φύγω για να προλάβω το κουδούνι του σχολείου. Αγαπώ πολύ το σχολείο μου, τους συμμαθητές μου, τους καθηγητές μου και ειδικά τον μοναδικό, ιδιαίτερο, ιδιόρρυθμο καθηγητή των θρησκευτικών μου. Δεν ξέρω φέτος τι μου έχει συμβεί. Μάλλον μεγάλωσα ξαφνικά και πιάνω το εαυτό μου να αναλύει ή και να συνειδητοποιεί καταστάσεις άγνωστες ως τώρα. Εξάλλου είμαι πια 16 χρονών.
Φτάνω στο σχολείο. Στην μεγάλη καγκελωτή πόρτα συναντώ τον κ. ”Π” τον αγαπημένο μου καθηγητή*. Φαντάζει σαν μία φιγούρα από αλλοτινές εποχές. Μεγαλόσωμος, με γκρίζα γένια, γαλανά μάτια, και πρόσωπο που μοιάζει σαν να χαμογελάει πάντα. Είναι πάνω στο ποδήλατό του. Πάντα με αυτό έρχεται. Το ντύσιμό του θυμίζει κάποιον που ζει στη δεκαετία του ’80. Τον καλημερίζω και όλο χαμόγελο μου λέει: ”Καλημέρα καλό μου παιδί. Πρώτη ώρα θρησκευτικά, θα το αντέξεις;” Το γέλιο του αντηχεί, μπλέκεται με τις φωνές των παιδιών και τον ήχο του κουδουνιού, που φυσικά δεν μας αφήνει να ξεχάσουμε που είμαστε.
Μπαίνουμε στην τάξη. Ο κ. ”Π” ακολουθεί. Τον κοιτάζω και δεν ξέρω γιατί, αλλά σκέφτομαι τις ελληνικές οικογένειες της οικονομικής κρίσης. Θυμάμαι μια μέρα που μας είχε αναφέρει ότι είναι πατέρας 7 παιδιών. Αλήθεια, οι γονείς μου –ο ένας δουλεύει γιατί ο άλλος είναι άνεργος- δεν τα καταφέρνουν μ’ ένα μόνο παιδί. Ο άνθρωπος αυτός πως αντιμετωπίζει τα έξοδα των επτά; Τα φροντιστήρια μόνο, γιατί ως γνωστόν η ΔΩΡΕΆΝπαιδεία, δεν καλύπτει την μόρφωσή μου, αναλογούν στο ¼ του ενός μισθού που μπαίνει στην οικογένειά μας. Που αλλού να αναφερθώ, στην ένδυσή μου ή στα καθημερινά μου χαρτζηλίκια; Πραγματικά, δεν θέλω να σκεφτώ πως αυτός ο άνθρωπος μπορεί και μεγαλώνει όχι ένα, ούτε δύο, αλλά εφτά παιδιά. Καταλαβαίνω λοιπόν, γιατί κάθε μέρα καταφθάνει στο σχολείο με το πανάρχαιο ποδήλατό του. Μήπως τελικά το εισόδημά του δεν του επιτρέπει έναν ποιο πολυτελή τρόπο μεταφοράς; Είναι παρόλα αυτά χαμογελαστός και χαμογελαστός παραμένει όταν ξαφνικά με ρωτάει: ”Αποστόλη παιδί μου, σου είπα ότι δεν θα αντέξεις την πρώτη ώρα, που πλανάται το μυαλουδάκι σου πρωί πρωί;”.
”Συγνώμη κύριε” του απαντώ ”απλά σκέφτομαι κάποια πράγματα σήμερα” με ρωτάει τι, αλλά κοκκινίζω και ντρέπομαι να του απαντήσω. Κάθε μέρα παρατηρώ τους συμμαθητές μου. Όταν ήμασταν στο δημοτικό, πριν από πέντε χρόνια, τα γέλια αντηχούσαν σε κάθε διάλειμμα αλλά όλα ήταν λίγο διαφορετικά τότε. Και τώρα γελάμε, αλλά πολλές φορές εκτός από την αγωνία των διαγωνισμάτων βλέπω συμμαθητές μου να κρυφοκοιτούν εκείνους που αγόρασαν ένα κουλούρι από το κυλικείο για δεκατιανό. Το πιο φθηνό κολατσιό και όμως κάποιοι φίλοι μου δεν μπορούν ούτε αυτό να αγοράσουν. Άλλοτε συνδράμω εγώ και άλλοτε συνδράμουν αυτοί εμένα, κυρίως όταν είναι το τέλος του μήνα, γιατί η μητέρα μου τότε τα φέρνει πιο δύσκολα, καθώς περιμένει τις αρχές του μήνα για να πληρωθεί.
Οι συμμαθητές μου ξεκαρδίζονται στα γέλια και ο κ. ”Π” προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη μέσα στην αταξία. ”Ελάτε παιδιά μου, μη γελάτε με το συμμαθητή σας. Σήμερα μπορεί να κατάλαβε κάτι για την πραγματική ζωή”. Τον κοιτάζω στα μάτια με απορία. Μα καλά, είναι δυνατόν να διαβάζει το μυαλό μου, αναρωτιέμαι. Το παρατηρώ που πλησιάζει μία από τις συμμαθήτριές μου και της πιάνει τον ώμο. Εκείνη κατεβάζει το κεφάλι. ”Έλα κορίτσι μου, άλλαξε θέση με τη διπλανή σου για να είσαι πιο κοντά στο καλοριφέρ”. Μόλις σήμερα παρατήρησα τη συμμαθήτριά μου. Δεν είχα προσέξει ότι όλο τον χρόνο έρχεται με το πιο λεπτό πανωφόρι από όλους μας. Στο διάλειμμα θα πω διακριτικά σε όλους να βρούμε ότι ρούχα μπορούμε και να της τα φέρουμε. Η αφορμή θα είναι τα γενέθλιά της, θα είναι το ΔΏΡΟ μας. Δεν θα ήθελα να το δει σαν ελεημοσύνη.
Με αυτά κι αυτά, πραγματικά δεν παρακολούθησα το μάθημα. Το πρώτο διάλλειμα έφθασε κι εγώ τελικά πήρα ένα μάθημα ζωής. Κατ’ αρχήν, από έναν καθηγητή –γονιό της Ελλάδας του 2015- της Ελλάδας της οικονομικής κρίσης. Οι σκέψεις μου όμως με οδήγησαν και στην κατάσταση την οποίο βρίσκονται οι συμμαθητές μου, αλλά και εγώ. Είμαστε παιδιά οικογενειών που κάποια είναι τυχερά αν ο ένας γονιός τους έχει δουλειά. Τι κι αν λοιπόν όλοι τα φέρνουμε δύσκολα; Όταν έχουμε θέληση και αγαπάμε ο ένας τον άλλον, όταν είμαστε κοντά και βοηθάμε τους συμμαθητές μας, η ελπίδα μας δίνει το χέρι της. Πρέπει να μάθουμε να πολεμάμε, να προσπαθούμε, και ας πηγαίνουμε κάθε πρωί στις δουλειές μας με τα πόδια ή με το ποδήλατο όταν δεν έχουμε ΧΡΉΜΑΤΑ να βάλουμε βενζίνη και ας φοράμε χαρισμένα πανωφόρια!
(* Ο καθηγητής στον οποίον αναφέρεται θετικά ο μαθητής, έχει τεθεί τους τελευταίους μήνες σε αυτοδίκαιη αργία)
