Είναι αθόρυβη αυτή, είναι τριγύρω μας αλλά δεν την παίρνουμε εύκολα μυρωδιά.
Τριγυρνάει κοντά σου, ξέρεις πως υπάρχει αλλά δεν την έχεις προσέξει ποτέ. Περιμένει την ευκαιρία της, την ευκαιρία σου, περιμένει την στιγμή και τη συνθήκη που θα συνειδητοποιήσεις (αν είσαι τυχερός) ότι είναι «εκείνη», αυτή που στη γυναικεία λογοτεχνία, στα Αρλεκιν και στη Σούπερ Κατερίνα θα τη συναντήσεις με το βαρύγδουπο όρο «η γυναίκα της ζωής σου».
Αρχικά θα πρέπει να αναφέρω πως η βασικότερη προϋπόθεση για να την συναντήσεις, είναι να έχεις ξεπεράσει την περίοδο άρνησης που αναπόφευκτα σε συναντά 2 φορές (τουλάχιστον) στη ζωή σου ως άντρα: η πρώτη είναι στο Δημοτικό όπου όλα τα κοριτσάκια είναι «φτου κακά» για σένα και η ζωή θα φάνταζε ιδανική αν εξέλειπαν όλες αυτές οι τύπισσες με τις κοτσίδες κι αντί αυτών ο πλανήτης θα γέμιζε ποδοσφαιριστές, πυροσβέστες και Τρανσφόρμερς.
Η δεύτερη έρχεται εκεί γύρω στα 35-40 όπου συνήθως έχεις εμπλακεί σε διάφορες σχέσεις στη ζωή σου, τα έχεις κάνει σκατά σε πολλαπλά επίπεδα. Υπάρχουν τουλάχιστον 3 γυναίκες στον πλανήτη που έχουν ορκιστεί ότι θα σε σκοτώσουν (η μία το έχει επιχειρήσει κιόλας).
Υπάρχουν τουλάχιστον άλλες 3 που έχεις ορκιστεί ότι θα σκοτώσεις (όταν αλλάξει ο Ποινικός Κώδικας και πέσουν λίγο οι ποινές για «δολοφονία με αργό και βασανιστικό θάνατο με πλαστικό μαχαιράκι απ’ τα Goodys” ), έχεις αποφασίσει ότι εσύ και το playstation κάνετε ιδανικό ζευγάρι και ένα βράδυ, (μετά από 8-10 συνεχόμενες συναντήσεις με τον κύριο Tanqueray), ανταλλάξατε όρκους αιώνιας πίστης και αφοσίωσης τη στιγμή που κάρφωνες το τρίτο μπαλάκι στη μισητή Ρεάλ.
Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να την ξεχωρίσεις. Να πεις, «ρε παιδί μου, αυτή είναι» με την πρώτη ματιά, την πρώτη φορά που θα τη δεις ή που θα της μιλήσεις.
Σίγουρα στο παρελθόν το έχεις κάνει, έχεις πει πολλές φορές «ΑΥΤΗ ΘΕΛΩ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ» όμως θα σου θυμίσω ότι κοινός παρονομαστής όλων αυτών των περιπτώσεων είναι ένα ζευγάρι σφριγηλά οπίσθια και το γεγονός ότι αν κάποιος σου έκανε αλκοτέστ εκείνη τη στιγμή, η οθόνη του μηχανήματος θα έδειχνε «Συγχαρητήρια Αλκίνοε, επιτέλους ήπιες τον Βόσπορο».
Τις περισσότερες φορές θέλει χρόνο και κόπο για να το καταλάβεις. Ξεκινάς με κάποιες αποχρώσες ενδείξεις, όπως με τη φράση: «Και βέβαια να πας στο γήπεδο αγάπη μου, κανονίζουμε το τραπέζι με τις –φλύαρες- φίλες μου κάποια άλλη στιγμή».
Στη συνέχεια, οι υποψίες σου θα πρέπει να ενισχυθούν όταν ακούσεις το μαγικό «Εννοείται μωρό μου ότι είναι φυσικό να πας στο γήπεδο Κυριακή απόγευμα και να γυρίσεις Τρίτη ξημερώματα, γήπεδο είναι αυτό, όλο και καμία παράταση θα είχε, κανένα πέναλτι θα έριξαν, συμβαίνουν αυτά, έλα να σου φτιάξω καφέ και πρωινό που είσαι ταλαιπωρημένος».
ΠΡΟΣΟΧΗ: αυτή η φράση είναι καθοριστική γιατί μπορεί να είναι παγίδα. Αν το πρωινό δεν περιλαμβάνει φορμόλη, εντομοκτόνο και μια χούφτα βαρβιτουρικά στον καφέ σου, τότε είσαι σε πολύ καλό δρόμο.
Αλλιώς προφανώς και δεν διαβάζεις αυτό το κείμενο αυτή τη στιγμή και πιθανώς να παρουσιάζεις μικρές αλλοιώσεις στις φυσιολογικές σωματικές λειτουργίες σου όπως π.χ. δεν αναπνέεις και τριγύρω σου πετάνε τύποι με φτερά και περίεργα ονόματα όπως Μιχαήλ, Γαβριήλ κλπ.
Με τη γυναίκα της ζωής σου ταιριάζεις αβίαστα στο σεξ. Αβίαστα. Αβάδιστα. Το σεξ μαζί της είναι φυσικό, είναι αυτονόητο. Δεν θα χρειαστεί ποτέ να ακουστούν στο κρεβάτι λεξούλες που μόνο ένας δάσκαλος οδήγησης πρέπει να λέει : «Λοιπόν. Πάρ’ το οοοοοολο δεξιά τώρα, στρίψε κι έλα προς τα πίσω σιγααααααα σιγά μέχρι να βρεις».
Δεν θα χρειαστεί ποτέ να κάνεις τον οδοντίατρο και να πεις «προσέχουμε τα δοντάκια μας λίγο, ε μωρό μου; ΠΟΝΑΕΙ». Πολύ βασικό στοιχείο επίσης είναι το γεγονός ότι με τη γυναίκα της ζωής σου, όλα τα άσχετα αντικείμενα σου θυμίζουν το σεξ μαζί της ή σε προκαλούν να το κάνεις.
Εκεί που οι άλλοι βλέπουν ένα κομπρεσέρ, εσύ βλέπεις μια σκηνή που διαδραματίστηκε στο σπίτι της πριν μια εβδομάδα και «το Μαράκι είχε τα πόδια της λίγο πάνω από τα αυτιά μου ενώ τα χέρια της ήταν ανάμεσα στη μέση της και τη μέση μου, με τα πόδια μου να βρίσκονται λίγο κάτω από το στέρνο της και ο αριστερός μου αγκώνας έγερνε απαλά απαλά στον 5ο οσφυϊκό της σπόνδυλο και τι ωραία που είχαμε περάσει τότε».
Κάθε μέρος, κάθε περίσταση είναι και μια εν δυνάμει ευκαιρία για σεξ. Ναι, ακόμα και το μνημόσυνο του θείου Χαρίλαου.
Πορτοφόλι-κινητό τελευταίο και μόνιμα κλειδωμένο συρτάρι του γραφείου σου. Τα τρία τελευταία προπύργια του άνδρα.
Σε περίπτωση που αδιαφορείς πλήρως, αν η εν λόγω κυρία έχει πλήρη και ανεμπόδιστη πρόσβαση στα ιερά αρχεία σου, στο θησαυροφυλάκιο που στα μάτια σου είναι πιο απροσπέλαστο κι απ’ τη βιβλιοθήκη του Βατικανού, τότε έχεις σοβαρές πιθανότητες να καταλήξεις δια βίου μαζί της.
Σ’ αυτό, συμπεριλαμβάνεται και το συρτάρι με τα σώβρακα. Γιατί πάντα, μα ΠΑΝΤΑ, εκεί κάπου είναι καταχωνιασμένο εκείνο το μποξεράκι με τον Ντόναλντ που φορούσες. Ίσως και η τιμημένη στρατιωτική σωβρακοφανέλα.
Τη γυναίκα της ζωής σου την έχεις μόνιμα στο μυαλό σου, ακόμα και σε στιγμές φαινομενικά άσχετες μαζί της, αντιερωτικές και καθημερινής ρουτίνας. Αγοράζεις βιβλία και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι αν θα το διάβαζε.
Αναρωτιέσαι «τι θα έλεγε το Μαράκι γι αυτό ή για ‘κεινο» τη στιγμή που βρίσκεσαι στο χειρουργείο μέσα στα αίματα και προσπαθείς να ανατάξεις ένα οστό-συντρίμμια, επικαλούμενος Χριστό, Παναγία και όλους τους αγίους που θυμάσαι απ το ημερολόγιο τοίχου.
Για τη γυναίκα της ζωής σου έχεις μιλήσει στον πατέρα σου πριν από τον κολλητό σου. Έχεις διαλέξει από τώρα τι μάρκα τσάι θα της φτιάχνεις στα γεράματα και ποια γεύση θα προτιμά εκείνη την εποχή. Έχεις διαλέξει τα ονόματα των παιδιών σου μαζί της, πριν καν αναφερθεί το θέμα «παιδιά» μαζί της.
Για τη γυναίκα της ζωής σου θα άλλαζες αυτοκίνητο. Κι αυτό είναι μεγάλη θυσία κυρία μου, μη γελάς. Συμπληρώνεις τη φράση που λέει πριν καν την τελειώσει. Ξέρεις, χωρίς καμία προσπάθεια, τι σκέφτεται εκείνη την ώρα.
Στη γυναίκα της ζωής σου θα πεις «δεν πειράζει, έλα να δούμε πως θα το φτιάξουμε» όταν σου πει το μεγαλύτερό της λάθος. Στη γυναίκα της ζωής σου δεν κρατάς χρωστούμενα. Και λες τα λάθη σου. Μηδενίζεις το κοντέρ κάθε στιγμή.
Για τη γυναίκα της ζωής σου, νιώθεις μόνιμα καρφωμένο μέσα στη σκέψη σου ένα «Μην σε νοιάζει για τίποτα, εγώ είμαι εδώ για σένα». Κι ας μην της το λες τόσο συχνά.
(του Αχιλλέα Ιορδανίδη)