Le Carre διάβαζα μικρός. Είναι πάνω από είκοσι χρόνια που έχω να μπω στον κόσμο του Smiley. Πρόσφατα τον θυμήθηκα με το εξαιρετικό “Page Eight”. Αγγλικούρα, κατασκοπεία κλασσική με καμπαρντίνα και τα όλα της.
Ο ρυθμός τέτοιων έργων είναι πάντα η πρόκληση. Αυτό εδώ πέφτει λίγο στην παγίδα των μακρόσυρτων εντυπωσιακών αργών πλάνων με την μουσική και την απαλή κίνηση της κάμερας. Αν το δεις κουρασμένος και χάσεις την ενέργεια να ασχοληθείς με την υπόθεση παίρνεις χαλαρά έναν υπνάκο. Τα όμορφα πλάνα όμορφα βλέπονται, αν έχεις όρεξη να χαλαρώσεις και να τα ευχαριστηθείες αλλά και την ενέργεια να παρακολουθήσεις τι γίνεται.
Η άλλη μεγάλη πρόκληση είναι η μάχη με το παρελθόν του κόσμου του Le Carre. Δεν είναι μόνο τα βιβλία και οι έντονοι χαρακτήρες που έχουν σχηματίσει όλοι στα μυαλά τους γύρω από αυτούς. Σε αυτή την περίπτωση είναι και προηγούμενα έργα σταθμοί, κορυφαίεες ερμηνείες κορυφαίων Άγγλων ηθοποιών ακόμα και στην τηλεοπτική σειρά.
Μπαγιάτεψε όλος ο κόσμος της κατασκοπείας;
Είναι έργο που όταν βγήκε στην τηλεόραση ήταν επίκαιρο. Τώρα είναι ρετρό εβδομηντιά. Όσο πιο μακριά γίνεται από την οπτική ενός Μποντ, εδώ είναι σχεδόν μίζεροι, “underfucked” το λέει μια από τις χαρακτήρες του έργου μιλώντας στον Smiley. Στα θετικά και εντυπωσιακά της ταινίας ο τρόπος με τον οποίο υποβαθμίζει τα μεγάλα ονόματα ηθοποιών που συμμετέχουν σε δεύτερους ρόλους για να μην χάσει την ισορροπία της.
Παρομοίως εντυπωσιάζει οποιονδήποτε με γνώση του σινεμά η δουλειά που έχει γίνει σε κάθε πλάνο. Πλούσια ντεκόρ με λεπτομέρειες, αισθητική, ατμόσφαιρα και περίσκεψη ακόμα και αν είναι για λίγα δευτερόλεπτα. Μόνη ένσταση το γεγονός ότι δεν μπαίνει καθόλου στην μίζερη προσωπική ζωή του Smiley αλλά για να χωρέσει σε δυο ώρες τόση ταινία δεν γινόταν αλλιώς. Ο Oldman είναι ψυχρός εκτελεστής και κάπως πιο υπερήρωας από ότι θα έπρεπε. Και η αλήθεια είναι ότι αν δεν ξέρεις ήδη το βιβλίο ή την υπόθεση δύσκολα θα βγάλεις άκρη.
Σε κερδίζει το έργο τελικά. Είτε το δεις σαν μυστήριο της Άγκαθα Κρίστι όπου προσπαθείς να μαντέψεις ποιος το έκανε, είτε απλά το αφήσεις να σε ταξιδέψει στον καλοφτιαγμένο κόσμο του. Δεν είναι εύκολο να βρεις νέους τρόπους να πεις μια χιλιοειπωμένη ιστορία αλλά τα καταφέρνει περίφημα.
Τι έγραψε το Αθηνόραμα; Δεν κατάλαβα τίποτα!
“Aγγλική ταινία, σκηνοθεσία Τόμας Άλφρεντσον με τους: Γκάρι Όλντμαν, Κόλιν Φερθ, Τζον Χαρτ, Μαρκ Στρονγκ, Τομ Χάρντι
Στις αρχές του ’70 ο Βρετανός πράκτορας Τζορτζ Σμάιλι επιστρέφει στην ενεργό δράση για να ανακαλύψει έναν κατάσκοπο των Σοβιετικών που δουλεύει στην υπηρεσία του.
ΑΡΓΟ, ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΡΥΘΜΩΝ ΚΑΙ ΔΑΙΔΑΛΩΔΟΥΣ ΣΕΝΑΡΙΑΚΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΚΑΤΑΣΚΟΠΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ -ΑΛΑ ’60S ΚΑΙ ’70S- ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΨΙΛΟΒΕΛΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΗ ΣΟΥΗΔΟ ΤΟΜΑΣ ΑΛΦΡΕΝΤΣΟΝ (“ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ”), ΜΕ ΕΝΑΝ ΣΙΩΠΗΛΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ, ΥΠΕΡΟΧΟ ΓΚΑΡΙ ΟΛΝΤΜΑΝ. ΤΡΕΙΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΟΣΚΑΡ ΚΑΙ 11 ΓΙΑ BAFTA, ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ.”