Είναι κοινό πρόβλημα νομίζω. Συναντάς κάποιον. “Έλα! Πως πάει;”
Τι να απαντήσεις; “Χάλια, έχω κατάθλιψη, δεν βρίσκω ελπίδα, όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο”;
Ευτυχώς που κρυβόμαστε πίσω από κινητά και πληκτρολόγια. Και εκεί βρίσκουμε τρόπους έκφρασης από αυτούς που δεν εγκρίνουν οι παλιομοδίτες ακαδημαϊκοί, αυτούς που κάνουν τους πουριτανούς της γλώσσας να βγάζουν μπιμπίκια. Εμοτζι μαύρη καρδιά. Να, έτσι νιώθω:
Θέλω να κρυφτώ κάτω από μια μαύρη ομπρέλα κι ας μην βρέχει, αλλά να φαίνεται σαν κραυγή αγωνίας στο σχήμα της ότι ακόμα θυμάμαι ν’αγαπώ. Να ελπίζω ότι κάποιος δεν θα περάσει τρέχοντας κάτω από την δικιά του ομπρέλα, δεν θα περάσει όλη μου η ζωή στη σκιά.
Θέλω να κάνω κωλοδάχτυλο σε σχήμα καρδιάς στο Σύμπαν και ν’αγκαλιάσω όλους όσους φοβούνται πιο πολύ από εμένα, σαν εμένα ή κι αυτούς που φοβούνται εμένα όταν μιλάω ειλικρινά.
Θέλω πολλά και δεν θέλω να τα γράφω, να τ’αναλύω. Δεν θέλω καν να το συζητήσω. Η χαρά της ζωής είναι εύθραυστο πράγμα, θέλω να σου στείλω ένα emoji και να καταλάβεις.
