Α ν δ ρ έ α ς Τ σ ι ά κ ο ς
(Αυτή η μελαγχολία
δεν ταιριάζει σε κανένα!)
Ενοχλητικές φοβίες.
Ο θάνατος που σε κάνει να μετανοείς.
–Πότε θα φύγεις για πάντα πατέρα;–
Οι δυστυχισμένοι,
οι κοπιαστικές δουλειές,
οι αναχωρήσεις που σου ξεσκίζουν τη καρδιά.
Τα κουρασμένα λόγια
τραμπαλίζουν στο κρεβάτι μου,
προσθέτουν το απέραντο
τεμαχίζοντας τις απαγορευμένες αγάπες.
Κι αυτός εκεί ο διαβάτης των νεκρών πεζοδρομίων,
γιατί εξακολουθεί να παίζει κρυφτό
στην εύθραυστη από καιρό,
εθνική οδό της μνήνης μου;
.
.