Μαρκέλλα Καζαμία
Το όστρακο άνοιξε διάπλατα και η μικρή γοργόνα τεντώθηκε για να ξεπιαστεί από τον ύπνο που την κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του για αιώνες.
Έτριψε τα μάτια της και ατένισε το κενό.
Και τότε, η λάμψη της ζωής την τύφλωσε.
Περιπλανήθηκε σε άγνωστα μέρη, βυθίστηκε στο όνειρο της πλάσης που την έκρυψε μέσα του.
Γνώρισε παράξενα όντα, μίλησε τη γλώσσα τους, έμαθε αλήθειες και τράφηκε με ψέματα.
Ήθελε να χαρίσει την αγάπη αλλά της την έκλεψαν.
Έψαξε να τη βρει αλλά εκείνη είχε χαθεί.
Συναντήθηκε με τη μοναξιά και νοστάλγησε το όστρακο που της έδωσε τη ζωή, μέσα σ’ αυτό ήταν προστατευμένη.
Γύρισε να το βρει μα στη θέση του είχε ανθίσει ένα λουλούδι.
Ήταν το λουλούδι της ζωής της.
Το λουλούδι της μίλησε στη γλώσσα που υφαίνεται με τα κεντίδια τ’ ουρανού, την παρηγόρησε και της έδειξε έναν αστερισμό που είχε το όνομα της Ελπίδας.
