Στις 12 Ιανουαρίου 1934, γεννήθηκε η γυναίκα με τα πιο εκφραστικά μάτια και μια από τις πιο αγαπημένες ηθοποιούς του κινηματογράφου και του θεάτρου: η Τζένη Καρέζη
Το 1968 κάνει το δεύτερο της γάμο με τον Κώστα Καζάκο.
Η ίδια σε συνέντευξη της που παραχώρησε στον Ταχυδρόμο τον Αύγουστο του 1968 είπε :
«Ο άντρας και η γυναίκα είναι παιδιά όταν είναι ερωτευμένοι. Αυτή είναι η θεία ομορφιά του έρωτα. Να σε κάνει παιδί. Να γιατί τώρα νομίζω ότι αρχίζω να ζω. Να γιατί φοβάμαι για πρώτη φορά, τόσο πολύ τον θάνατο. Είμαι ερωτευμένη και ευτυχισμένη και θέλω αυτή η ευτυχία να κρατήσει όσο το δυνατό περισσότερα χρόνια» .
Τον Απρίλιο του 1969 φέρνει στον κόσμο τον καρπό του έρωτα τους. Τον Κωνσταντίνο Καζάκο.
Ο πρώτος της ρόλος στο θεατρικό σανίδι ήταν , στο έργο Ωραία Ελένη τον Οκτώβριο του 1954 στο Θέατρο Κοτοπούλη.δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο.
Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο το κάνει το 1955 με τη “Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο” του Αλέκου Σακελάριου.
Το 1959 στην ταινία “Το Νησί των Γενναίων¨ ερμηνεύει “Μην τον ρωτάς τον ουρανό” ένα τραγούδι που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις και μας καθηλώνει.
https://www.youtube.com/watch?v=gOkjY7Ddlm8
Ενώ το 1960, με συμπρωταγωνιστή τον Ντίνο Ηλιόπουλο, στο “Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος” του Γιάννη Διαλανίδη, τραγουδάει με νάζι ” Ένα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα.
Μέσα σε άλλα το 1963 παίζει στα “Τα κόκκινα φανάρια” η οποία και υπήρξε υποψήφια για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας στην 36η απονομή των βραβείων το 1964.
Ποιός δε θυμάται το τηλεφώνημα στον Αλέκο Αλεξανδράκη στο “Δεσποινίς Διευθυντής” το 1964!
Μαζί με τη Μαίρη Αρώνη τον Αλέκο Αλεξανδράκη το Διονύση Παπαγιαννόπουλο και την Κατερίνα Γώγου μας χαρίζουν άφθονο γέλιο στο “Μια τρελή τρελή οικογένεια” (1965).
Το 1968 παίζει στο “Ένας Ιππότης για τη Βασούλα” δίπλα στον Φαίδωνα Γεωργίτση και Διονύση Παπαγιαννόπουλο.
Ενώ το 1972 πρωταγωνιστεί στη ταινία “Ερωτική Συμφωνία” με σκηνοθέτη τον Κώστα Καζάκο και σεναριογράφο την ίδια.
Το ταλέντο, η τσαχπινιά, το μαγνητικό βλέμμα της έχουν μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μας.
Η Τζένη Καρέζη πέθανε στις 27 Ιουλίου του 1992, νικημένη από την επάρατο νόσο.
Μεγαλώσαμε πια! Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους από τους όποιους δεν έχεις τίποτα να πάρεις, να δώσεις, να μοιραστείς. Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους που να μου αρέσει να τους ακούω να συζητάνε, να συζητάνε με πάθος, για ποίηση, πολιτική, λογοτεχνία, για κινηματογράφο, για θέατρο. Να γεμίζει το σπίτι φωνές, γνώση, πάθος και απόψεις. Ανθρώπους, που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια, ακριβώς γιατί δεν έχουνε κανένα λόγο να μου πούν ψέματα. Κι εγώ την αλήθεια τη λατρεύω. Όποιος απομακρύνεται από την αλήθεια οδεύει προς το θάνατο. Τον όποιο θάνατο…
Κοίτα, τα ασπρόμαυρα κορίτσια δε μεγαλώνουν ποτέ, δεν πεθαίνουν, δε μελαγχολούν, αναπολούν μόνο, φωτογραφίζονται προφίλ, λένε σ’ αγαπώ με την υπέροχη βραχνή φωνή τους, τραγουδάνε Χατζιδάκι, σκίζουν την κωμωδία σε χιλιάδες κομμάτια και παίζουν Άλμπυ και Τσέχωφ στα πέντε δάχτυλα.
Τζένη Καρέζη.