Φανταστείτε σαν ενήλικας ξαφνικά να χάσετε όλες σας τις μνήμες. Αυτό ακριβώς έπαθε ένας καλοστεκούμενος νεαρός. Ήταν στο τραίνο και δεν θυμόταν τίποτα άλλο. Τελικά ξαναβρήκε τους δικούς του αλλά εκεί αρχίζει το πραγματικά ενδιαφέρον. “Πατέρα γιατί να ξαναγίνω ο γιος που ήξερες;” λέει στα ίσα όταν τον ξαναβλέπει. “Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάσαι τίποτα από όσα σου μάθαμε με την μητέρα σου” ομολογεί απέναντί του ο φιλοσοφημένος γονιός.
Φανταστείτε πως νιώθεις όταν μπαίνεις πρώτη φορά στην θάλασσα. Αλλά να το κρίνεις σαν ενήλικας. Θυμάσαι να κολυμπάς (ευτυχώς) αλλά η αίσθηση του νερού σε κάνει να κλαις από συγκίνηση. Πρώτη φορά στην όπερα, τα πρώτα βεγγαλικά…”ανακάλυψε” τους Rolling Stones! “Τι είναι η Τσέλσι;” ρωτάει ειλικρινά τον κολλητό του. Βλέπει παλιά βίντεο με φίλους του και δεν νιώθει καμία σύνδεση με αυτούς που βλέπει ή τον άνθρωπο που του μοιάζει στα πλάνα και τι κάνει σε διακοπές και ψηλά βουνά. Τους συναντάει και σε πολλούς λέει μετά από δυο ώρες κουβέντα “συγνώμη αλλά δεν νιώθω καμία σχέση μαζί σου πια, μην ξαναέρθεις”… Μετά από λίγο καιρό δεν τον νοιάζει πια αν θα του ξαναέρθει η παλιά του μνήμη…
Δεν είναι φοβερό ντοκιμαντέρ, τα κλασσικά πλάνα ενός φίλου κινηματογραφιστή σε συνδυασμό με την βιντεοκάμερα που χρησιμοποιούσε ο ίδιος για να βγάλει άκρη τι γίνεται. Μάλιστα αν δεν είσαι σίγουρος ότι είναι πραγματική υπόθεση, ειδικά με το σπικάζ μπορεί να πιστέψεις ότι είναι από αυτά τα σατυρικά ντοκιμαντέρ που είναι της μόδας.
Αλλά παραμένει συγκλονιστικό σαν σκέψεις, σαν μια αντανάκλαση ενός κόσμου που έχουμε όλοι μέσα μας. Κάτι σαν να βλέπεις μια καλή ομιλία στο ted.com σε εμπνέει να προσπαθήσεις να αλλάξεις και να δεις αύριο τον κόσμο με νέα, φρέσκα μάτια.