Ξαναγίνεται θέμα η εξόρυξη στην Οίτη. Και αναρωτιέμαι; Πότε πήγε τελευταία κάποιος από όλους αυτούς στο βουνό;
Απόσπασμα της ανακοίνωσης:
“Εδώ και λίγο καιρό, τρεις αποφάσεις του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής έχουν αναστατώσει τους κατοίκους του Κουμαριτσίου, αλλά και της Παύλιανης και πολλών άλλων παραοίτιων χωριών. Πρόκειται για Εγκρίσεις Περιβαλλοντικών Όρων για νέες εξορύξεις βωξίτη στις θέσεις «Καραβάκι» και «Χάνι Παπαμίχου», δίπλα στο χωριό Κουμαρίτσι, και για συνέχιση προϋπάρχουσας εξορυκτικής δραστηριότητας στη θέση «Κοπρισιές» στα Δυο Βουνά και στη θέση «Κοκκινόβραχος», στα όρια του πυρήνα του Εθνικού Δρυμού της Οίτης, στην περιοχή των Μεξιατών.”
Να είμαι σαφής: τα έχω βάλει (με κίνδυνο της ζωής μου) με τα λατομεία πολλές φορές και συνεχίζω να το πολεμάω όπου μπορώ. Αλλά αυτοί η “αναψυχή” που αναφέρεται στο κείμενο που είναι ακριβώς; Το Πάσχα που πέρασα από Οίτη δεν μπορούσαμε να ανεβούμε στο (παρατημένο επί χρόνια) καταφύγιο επειδή δεν είχε περάσει ούτε ένα αμάξι και είχε ακόμα χιόνια! Εκτός κι αν είναι όλοι φανατικοί αλπινιστές οι κάτοικοι των γύρω περιοχών, (και πήγανε με τα πόδια από το μονοπάτι που έχει πια εξαφανιστεί…) υποθέτω ότι για μήνες δεν είχε πατήσει ψυχή. Το ίδιο βλέπω κάθε φορά που επισκέπτομαι την Οίτη. Αραιά, πολύ αραιά και που να δω άλλον άνθρωπο.
Το φυσικό περιβάλλον βέβαια δεν πρέπει να είναι απλά για εκμετάλλευση. Τα σπάνια είδη της Οίτης δεν θα γυρίσουν σε δέκα χρόνια αν ξαφνικά αποκτήσουμε outdoor συνείδηση σαν λαός τότε. Αλλά όσο υπάρχει αυτό το μεγάλο κενό ανάμεσα στις καλές προθέσεις και τον τρόπο ζωής μας, πολύ δύσκολα μπορούμε να νικήσουμε τέτοιες μάχες. Αντί για διαμαρτυρίες με έξυπνα πανώ, πρέπει να βρούμε τρόπους να ανεβάσουμε κι άλλους Έλληνες στο βουνό να το εκτιμήσουν. Και να το χρησιμοποιούν. Με την καλή την έννοια.
http://mountain-oiti.blogspot.com/ για την ιστοσελίδα του καλού αγώνα.