Και έρχεται κάποια στιγμή που παύεις να νοιάζεσαι και να προσπαθείς-παραδίδεις τα όπλα, που λέμε!
Όχι απαραίτητα αμαχητί. Έχεις δώσει και εσύ τις μάχες σου (από επιλογή) με τους άλλους, ακόμα και με τον ίδιο σου τον εαυτό. Ίσως, όμως, να μην ήταν αρκετές για να κερδίσεις τον πόλεμο μα τουλάχιστον δεν παραδόθηκες με την πρώτη δυσκολία.
Μέσα στο μυαλό σου είχες πλάσει μια ιστορία,ένα παραμύθι για ενήλικα, παιδιά που το τέλος τους ήταν ροζ και χαρούμενο για να μπορέσουν να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα. Ουτοπικό; Ίσως!
Αλλά μια δόση ρομαντισμού και ουτοπίας δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Προσπαθείς να κρατήσεις το παραμύθι σου ζωντανό με το να κάνεις υπομονή. Μιλάς ακόμα και με τον εαυτό σου –τόσο που καταντάει γελοίο- βρίσκοντας χίλιες δυο δικαιολογίες για το ‘’γιατί’’, και καταλήγεις να τον συμβουλεύεις κιόλας (εδώ γελάμε) ενώ μάταια προσπαθείς να βρεις μια λογική εξήγηση για τα πεπραγμένα.
Συνεχίζεις παρόλα αυτά να κάνεις υπομονή γιατί… ΝΑΙ! Έχεις αποθέματα.
Θα είχες αποφύγει πολλά βέβαια αν άκουγες λιγάκι κι αν έβλεπες από την αρχή αυτό που είχαν δει οι άλλοι και που εσύ πεισματικά αρνιόσουν να αναγνωρίσεις! Έτσι,εθελοτυφλώντας, κατέληξες να την κάνεις και πάλι την μαλ@κία.
‘’Vive la… υπομονή’’ λοιπόν και χαράς το κουράγιο αυτού που έχει μπόλικα αποθέματα της!
Μα και αυτή η έρμη η υπομονή έχει τα όρια της και κάποια στιγμή τελειώνει! Εξαντλείται! Η καλή σου ανατροφή και διαγωγή, βέβαια, δεν σε αφήνουν εύκολα να αντιδράσεις όπως θα έπρεπε για να εκτονωθείς, ενώ έως τώρα ούτε όσοι έχουν βάλει την υπομονή σου σε δοκιμασία σε έχουν δει, μονάχα απ’ την καλή! Δεν ξέρουν ακόμα πως … όταν πάρεις ανάποδες μπορείς να τα κάνεις όλα πουτ@να στο … άψε σβήσε… χωρίς καμία αναστολή! Χωρίς καν δεύτερη σκέψη, διότι τις έχεις ήδη κάνει τις σκέψεις σου για να φτάσεις σε αυτό το σημείο.
Όλα όμως κάποτε τελειώνουν (άγραφος νόμος).
Η ροζ φουσκίτσα σκάει απότομα σαν μια τσιχλόφουσκα στα μούτρα μικρού παιδιού τρομάζοντας το. Το ουτοπικό συναίσθημα που κυριαρχούσε ναυαγεί και αυτό σε απύθμενα νερά, ενώ η υπομονή πάει πλέον περίπατο προς άγνωστη κατεύθυνση. Απογοήτευση για τις μάχες που δόθηκαν μα δεν κερδήθηκαν. Ευθύνες στον ίδιο μας τον εαυτό, που έστω για λίγο, αφέθηκε και εμπιστεύτηκε.
Ενώ την ίδια στιγμή το σαράκι της αμφιβολίας βρίσκει κατοικία εντός μας. Τι θα γινόταν ΑΝ…;
Πάντοτε θα υπάρχει ένα‘’ίσως’’, ένα ‘’αν’’, και ένα ‘’γιατί’’! Ένα μάζωμα εμπειριών είναι η ζωή-καλών ή κακών δεν έχει σημασία- πάντα αποκομίζεις κάτι από την κάθε μία!
Αυτή είναι λοιπόν η στιγμή που η σελίδα γυρίζει.
Κρατάς όλα όσα έμαθες από τις προηγούμενες – κι αν ήσουν καλός μαθητής θα φροντίσεις να μην τα ξεχάσεις- ενώ ετοιμάζεσαι να γράψεις και πάλι.
ΙΣΩΣ το επόμενο παραμύθι ΑΝ είσαι πιο προσεκτικός κι επιφυλακτικός να είναι πολύχρωμο ΓΙΑΤΙ τα παραμύθια ποτέ δεν παύουν να υπάρχουν και να γράφονται…!!!!