Τα έργα εποχής είναι θέμα…δόσης. Αν έχεις καιρό να δεις ένα, ειδικά ένα προσεγμένο και καλοφτιαγμένο έτσι όπως μας έχουν συνηθίσει εδώ και δέκα χρόνια (από την Jane Austenίτιδα και μετά!) χαλαρώνεις στην καρέκλα να το ευχαριστηθείς. Πόσο μάλλον που είχα δει το συγκεκριμένο έργο και στο θέατρο στο Λονδίνο πριν πολλά χρόνια.
Στην πράξη η ταινία είναι πιο κοντά στον δράκουλα όμως. Ότι ιδιότυπες παραξενιές είχε χάθηκαν στην μετάφραση. Πλούσιο εικαστικά αλλά οι πρόσθετες τοποθεσίες (προς χάρη της κινηματογραφικής απόδοσης φαντάζομαι) του αφαιρούν τον πλούτο της λεπτομέρειας. Πόσο μάλλον που ο πρωταγωνιστής είναι μάλλον μονόπλευρος, μονίμως θλιμμένος και συνεπώς…βαρετός. Η ιδέα να τον κάνουν χήρο τελικά δεν προσθέτει στην υπόθεση αλλά αφαιρεί καθότι τοποθετεί τον ήρωα σε ένα “κουτάκι” υπερβολικά έντονο από μόνο του. Επίσης προβληματικό δραματουργικά είναι το γεγονός ότι δεν μασάει πουθενά. Βουτάει σε βάλτους, ανοίγει τάφους, πάει στις πιο σκοτεινές γωνίες και κυνηγάει φαντάσματα χωρίς την παραμικρή αμφιβολία.
Κοράκια πετάγονται, λάσπες πετάγονται, όλα τα συνηθισμένα κόλπα των θρίλερ είναι εδώ σε ήχο και ατμόσφαιρα. Δεν κάνει το λάθος να το παρακάνει με ειδικά εφέ και η διεύθυνση φωτογραφίας είναι προσεκτικά χτισμένη γύρω από την κάθε σκηνή, με κενό χώρο, σκιές και πινελιές χρώματος.
Δεν είναι αριστούργημα. Αλλά αν θέλετε μια δόση αγγλικίλας, ανατριχίλας και ταινίας εποχής, εδώ θα τα βρείτε όλα σε ένα βολικό πακέτο.