Ο όρος “αντιήρωας” σου έρχεται από την πρώτη σκηνή. Σχεδόν στεναχωριέσαι να βλέπεις μια τόσο όμορφη γυναίκα να δείχνει τόσο άσχημη. Όχι μόνο αισθητικά αλλά και σε αυτά που κάνει. Η κάμερα επιμένει στον άτσαλο τρόπο που πίνει Κόκα κόλα και ρεύεται, που ξύνει κάτι στα μαλλιά της. Υποφέρουμε! Αλλά στο καπάκι φτιασιδώνεται λίγο και εντυπωσιάζει. Σχεδόν!
Γιατί συν τοις άλλοις η πρωταγωνίστρια είναι εξωφρενικά ανόητη. Ξεκινάει να βρει έναν πρώην της που μόλις έκανε παιδί για να του διαλύσει τον γάμο. Σεναριογράφος και σκηνοθέτης είχαν ξαναβρεθεί στο “Juno” και εδώ έχουμε λίγο από τον παρόμοιο αέρα ανεξάρτητης παραγωγής. Αντί για μικρούς να αναρωτιούνται περί μεγάλων εδώ βλέπουμε μια μεγάλη να παλιμπαιδίζει.
Είναι κάποιο νέο είδος κωμωδίας νομίζω. “Οδυνηρή κωμωδία”. Σε κάνει να νιώθεις γέρος που ξέρεις τα τραγούδια ή γέρος που καταλαβαίνεις αυτά που δείχνει. Αλλά κάπως καταφέρνει να τα δείχνει με καινούργιους τρόπους. Ακόμα κι αν ξέρεις τι θα γίνει, το κάνει με έναν ασυνήθιστο τρόπο. Πάει να υπογράψει τα βιβλία της και ο υπάλληλος στο βιβλιοπωλείο την γειώνει τελικά!
Αλλά σιγά σιγά ξεδιπλώνει με μαεστρία πολλαπλά επίπεδα. Η Θερόν ήταν η δημοφιλής του Γυμνασίου. Γυρνάει στην πόλη που θέλει να ξεχάσει αλλά ευχαριστιέται μαζοχιστικά τις αναμνήσεις που είχε απωθήσει. Το παιδί που απέφευγε τότε, που όλοι νόμιζαν ότι είναι γκέι γίνεται σαν κολλητός της τώρα. Αντιηρωίδα με τα όλα της. Κακιασμένη, μικροπρεπής, ανόητη.
Όχι ανόητη. Τελικά δεν είναι το θέμα πως θα καταστρέψει τον γάμο του πρώην γκόμενού της. Απλώς θέλει να ξεκουνηθεί η ίδια, να βρει την έμπνευση. Το έργο δουλεύει επειδή διαπρέπει στις λεπτομέρειες αλλά και μεταφέρει την οικονομική κρίση στο ρομάντζο. “The 90’s were awesome…” αναπολούν… “psychotic prom queen – bitch” στην αμέσως επόμενη σκηνή… H ταινία τελικά καταφέρνει να είναι μια ανάλαφρη κωμωδία αλλά χωρίς gags που θα χωρέσουν σε κλιπάκι στο YouTube. (Αρρώστια εμφανής στο τελευταίο του Adam Sandler…) Η εναλλακτική της ματιά μάλλον θα διώξει όσους περιμένουν κάτι ανόητο αλλά τελικά καταφέρνει να μην είναι “βαρύ” επειδή δεν ψάχνει να μας δώσει την απάντηση σε όλα τα προβλήματα του Σύμπαντος. Η πρωταγωνίστρια είναι ανόητη αλλά και υπέροχη όπως όλοι μας, πανέμορφη με μπιμπίκια.