το 1987 αποτελεί ίσως την πιο σημαντική στιγμή στην ιστορία της περιβαλλοντικής προστασίας. Αειφόρος ανάπτυξη είναι η ανάπτυξη που ικανοποιεί τις ανάγκες των σημερινών γενεών χωρίς να στερεί τη δυνατότητα των μελλοντικών γενεών να ικανοποιήσουν τις δικές τους ανάγκες. (Εκθεση Brundtland για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη, Our Common Future, 1987)
Η πολιτική ωρίμανση της περιβαλλοντικής πολιτικής φανερώνεται στη Συνδιάσκεψη του Ρίο για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη το 1992 όπου καθιερώνεται και πολιτικά η αρχή της αειφόρου ανάπτυξης, και τονίζεται η ανάγκη τόσο παγκόσμιων λύσεων όσο και τοπικών δράσεων. Ακολουθεί η σύναψη πολλών νέων σύγχρονων περιβαλλοντικών συμβάσεων όπως η Σύμβαση του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή (1992) και το μετέπειτα Πρωτόκολλο
του Κιότο (1997), η Σύμβαση για τη Διατήρηση της Βιοποικιλότητας (1992), η Σύμβαση του ΟΗΕ για την Αντιμετώπιση της Ερημοποίησης (1994), κοκ.
Όμως μέχρι και σήμερα τα επιστημονικά δεδομένα συνεχίζουν να παρουσιάζουν ανησυχητικά στοιχεία σχετικά με την κατάσταση του πλανήτη. Παράλληλα, οι αναπτυξιακές ανάγκες εκατομμυρίων ανθρώπων (πρόσβαση σε βασικές ανάγκες, καθαρό νερό, φαγητό, βασικές συνθήκες υγιεινής, κτλ) είναι πιεστικές, ενώ η υποβάθμιση των λειτουργιών των οικοσυστημάτων συμβάλει στην περαιτέρω εξαθλίωση ορισμένων ομάδων ανθρώπων. Γι’ αυτό και η Συνδιάσκεψη του Γιοχάνεσμπουργκ για την Αειφόρο Ανάπτυξη το 2002 έθεσε ουσιαστικά ως θέμα προτεραιότητας την εφαρμογή της πληθώρας περιβαλλοντικών δεσμεύσεων που έχουν συμφωνηθεί ιδίως κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες.