Με τη γυναίκα μου αποφασίσαμε ότι δεν θέλουμε παιδιά. Το θέμα είναι πως να τους το πούμε. Τους φτιάξαμε σαντουιτσάκια με 4 πόντους ζαμπόν. Βασικά λήγει αύριο, το είχαμε αφήσει ανοιχτό, καλύτερα να το φάνε σήμερα. Έδειξα προς την πόρτα του ψυγείου.
“Παιδιά όπως βλέπετε έχουμε πρόβλημα. Είναι γεμάτο με τις ζωγραφιές σας και δεν χωράνε άλλες. Ακόμα και με επιδότηση από την κυβέρνηση, πόσα ψυγεία να πάρουμε πια;” Πολλοί λένε ότι είχαν προβλήματα στην παιδική τους ηλικία, τα δικά μου θα λένε ότι ενώ ήταν πέντε παιδιά, έπαιρνα πάντα την τετράδα σοκολάτες. Σε δέκα χρόνια δε νομίζω να γκρινιάζουν για αυτό στον ψυχοθεραπευτή τους εξού και τους ταϊζω κατεψυγμένα διαρκώς.
H γυναίκα μου στεκόταν στην πόρτα και με κοιτούσε σαν παρτσακλό. Είχε πάει για τζόκινγκ φορώντας πλήρες μακιγιάζ και γύρισε σαν πίνακας του Πικάσο. Ο σκύλος δίπλα της απλά έμεινε ξαπλωμένος στο πάτωμα. Αν είσαι ότι τρως, αυτός έχει γίνει παντόφλα πια. Έβγαλα από το ψυγείο μια βότκα να μου δώσει κουράγιο να συνεχίσω. Είχε γεύση “Παναγιά μου! Οι γείτονες πρόκειται να ακούσουν πολύ δυνατά χέβι μέταλ σε λίγο.” O τετράχρονος γιός μου στεκόταν μάγκικα με τον ψεύτικο ασύρματο ζωσμένο στη μέση και ύφος εγκαταστάτη οπτικών ινών. Θα γίνει κάτι σπουδαίο αυτός, όταν πεθάνει διάσημος όλοι θα τον συζητάνε. Γιατί άραγε ποτέ δεν συζητάνε την γέννηση κάποιου που θα γίνει διάσημος;
Δύσκολη χρονιά, δεν ξέρω τίποτα πια με σιγουριά. Όταν είδαμε το Endgame θεωρήσαμε ότι αποκλείεται η Marvel να μπορέσει να συνεχίσει μετά από τέτοια παγκόσμια τραυματική εμπειρία. Τώρα μπήκε 2022, χαλαρά, φυσιολογικό μας φαίνεται το σκηνικό. Έχουμε ταλέντο να παίρνουμε μια χάλια κατάσταση και να την κάνουμε χειρότερη. Όμως έχω μηδενική ανοχή με τους ανθρώπους γύρω μου. Λένε πριν κρίνεις κάποιον να περπατήσεις ένα μίλι στα παπούτσια τους. Καλή συμβουλή μου φαίνεται. Δυο σε ένα λύση. Και δεν είσαι πια κοντά τους να σου την σπάνε και κρατάς και τα παπούτσια τους αν σε βολεύουν.
Ξέφυγα από τα παιδιά και τη γυναίκα και μπήκα στο υπόγειο, την καβάντζα μου, την ηρεμία μου, λέγοντας δυνατά στην απελπισία μου “έλεος! Ας πεθάνω τώρα.” Ένας νίντζα ντυμένος στα μαύρα πετάχτηκε από πίσω από την κουρτίνα με κάτι μούτρα ως το πάτωμα.
“Ρε φίλε, ήθελα να είναι έκπληξη!”
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι ΜεξικανοΠόντιος συγγραφέας χωρίς παιδιά ή γυναίκα, εξού και μπορεί να γράφει τέτοιες μεγάλες αλήθειες. Η φωτογραφία είναι από το Βερολίνο, δεν είχε γαλάζιο ουρανό, τον βάλαμε μετά τιμής ένεκεν.