Για να ακριβολογώ δεν ξέρω αν είναι δυο οι πόντοι. Μερικά από τα χαρτιά μου γράφουν 1.76, άλλα 1.75. Σαν Έλληνας, ούτε αυτό δεν ξέρεις με βεβαιότητα. Πας στην αστυνομία για την ταυτότητα και μπορεί απλά να σε ρωτήσουν. Εκτός κι αν έλεγα 2.10, θα έγραφε οτιδήποτε για να μην μπει στον κόπο να με μετρήσει. Όταν πήγα για διαβατήριο τους είπα ότι δεν ήμουν σίγουρος και μου έδειξαν ένα μέτρο στον τοίχο. Αλλά πάλι βαριόντουσαν 
οπότε μόνος πήγα, μόνος το κοίταξα όσο μπορούσα χωρίς βοήθεια. Αν τους έλεγα “όσο και ο Παναγιώτης Φασούλας” αυτό θα έγραφαν και θα έβρισκα τον μπελά μου σε κάποιο αεροδρόμιο του εξωτερικού μάλλον αργά ή γρήγορα.
Για να το έγραψαν πολλοί όμως, κάτι τέτοιο ύψος θα ήμουν. Νομίζω. Έλληνας είμαι, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για οτιδήποτε τελικά. Τώρα μετρήθηκα με τα παιδιά και είμαι 1.72 όμως. Ίσως να έχω κοντύνει από το πολύ κουβάλημα στους ώμους. Μερικές φορές έβαζα και δυο παιδιά εκεί πάνω. Από τον Όλυμπο ως το εμπορικό κέντρο, το είχα βρει λύση ανάγκης συχνά πυκνά. Θα μάζεψαν τα μπόσικα οι σπόνδυλοι, πόσο να αντέξουν κι αυτοί; Και στον στρατό το πόδι μου μεγάλωσε ένα νούμερο από την πολύ ορθοστασία στη σκοπιά.
Ελλάς Ελλήνων κοντών. Που μπλέκουμε την εθνική υπερηφάνεια με μνημεία για έναν κοντό Λεωνίδα και κοντόχοντρους φασίστες στη Βουλή μας. Που δεν ξέρουμε ούτε καν το ύψος μας τελικά και περιμένουμε ξένους να μας μετρήσουν σωστά κάποια στιγμή. Αλλά δεν έχει σημασία το ύψος. Όταν δεν μας συμφέρει κυρίως.
