Αν έχετε γράψει την διαθήκη σας, το προτείνω ανεπιφύλακτα. Όχι τα εύκολα, πρακτικά και νομικά θέματα. Αυτά με τον δικηγόρο και με την λογική καλύτερα. Τα άλλα. Γράψτε έναν λόγο για να διαβάσουν στην κηδεία σας. Μελόδραμα. Αλλά είναι εντυπωσιακό πόσο καλά μας φέρνει αντιμέτωπους με την αλήθεια αυτή η διαδικασία. Την πρώτη φορά που το έκανα είχα και κομμάτια για πρώην σχέσεις μου, για τους γονείς μου…έκλαιγα με λυγμούς μέχρι να το τελειώσω. Την τρίτη φορά κατάλαβα ότι είμαι πλέον σε πολύ πιο ισορροπημένη κατάσταση. Πρόβα θανάτου και δοκιμή του Θεού του καθενός…
Κάτι αντίστοιχο είναι και οι εκλογές. Όχι μεταφυσικά. Αλλά αν την πάρουμε στα σοβαρά την διαδικασία και σκεφτούμε το μέλλον των παιδιών μας. Είναι αρκετά στάδια μετά το “α, δεν τον ψηφίζω εκείνον γιατί δεν μου αρέσει“. Είναι πολιτική ωριμότητα. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει κάποιον που τα λέει καλά και σας δημιουργήθηκε το ερώτημα “και τι θα ψηφίσει αυτός;” Αυτός βέβαια, καθότι Έλληνας και μάλλον ελπίζει να διοριστεί στο δημόσιο ή περιμένει δουλειά από κάποιον που τον ενδιαφέρει η πολιτική του τοποθέτηση, δεν το λέει ποτέ και σε κανέναν. Μπορεί να υποστηρίζει τους μεγαλοβιομήχανους στα λόγια αλλά στην κάλπη να ψηφίσει ΚΚΕ. Συνταγματικά προστατευμένο δικαίωμα δεν λέω. Αλλά σε μερικές ιστορικές στιγμές είναι ανεύθυνο.
Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τις ΗΠΑ και την Αγγλία στα πολιτικά πράγματα. Στην Αμερική είναι ξεκάθαρο κάθε δημόσιο πρόσωπο τι ψηφίζει. Οι ακαδημαϊκοί το φοράνε σαν περιβραχιόνιο και είναι μέρος της κάθε συζήτησης. Ανοιχτά. Είναι κομμάτι του δημόσιου διαλόγου και της κωμωδίας τους. Εδώ έγραφα για μια κυβερνογνωστή ότι “ξέρω τι θα ψηφίσεις Ειρήνη” και δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να της ζητήσω την άδεια!
Την Αγγλία την παρακολουθώ γιατί πιστεύω ότι η ψήφος μου πρέπει να φέρει την χώρα σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με επίκεντρο τα προς επίλυση θέματα. Οι Άγγλοι, αν και είχαν σχεδόν 100 χρόνια να ζήσουν κυβέρνηση συνεργασίας, έκαναν εκπληκτική δουλειά αυτή την φορά. Αρχίζω τελεολογικά λοιπόν. Θα ψηφίζω ότι είναι πιθανό να μας φέρει εκεί πιο σύντομα. Να τονίσω ότι το σκεπτικό αναφέρεται μόνο στις εκλογές του 2012. Πολύ πιθανώς στις επόμενες να μην ισχύει.
1. Αποκλείω ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ακόμα και πριν την επιστροφή Λαλιώτη, Τσουκάτου, Μειμαράκη και λοιπών από το παρελθόν ήταν προφανές ότι αυτά τα κόμματα έχουν κάνει τον κύκλο τους. Αν είχαν κάτι να προσφέρουν στην χώρα κάποτε ας το ψάξουν (με το μικροσκόπιο!) οι ιστορικοί του μέλλοντος. Τώρα πρέπει να φύγουν.
Σε πρώτο επίπεδο, θεωρώ οποιαδήποτε ψήφο εκτός των δυο μεγάλων κομμάτων καλή επιλογή. Μετά αρχίζουν τα ψιλά γράμματα. Υπάρχει ψηλό επίπεδο παραπληροφόρησης ως προς το τι σημαίνει η ψήφος σε μικρότερο κόμμα και που δεν είναι “πεταμένη”. (Αναλυτικά εδώ.)
2. Όχι σε κόμμα που θα μπει έτσι κι αλλιώς στην βουλή. ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Συμμαχία, Δημοκρατική Αριστερά και Καμμένος ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Μια δεύτερη, δόκιμη ένσταση ως προς αυτά τα κόμματα είναι ότι έχουμε δει τι μπορούν να κάνουν τόσα χρόνια αφού είτε ήταν στην πολιτική (Καμμένος, Μπακογιάννη, ΛΑΟΣ), ή έχουν αρνηθεί οποιαδήποτε συνεργασία (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) ή δεν έχουν δείξει κανένα έργο (Κουβέλλης) Αυτά τα κόμματα θα μπούνε έτσι κι αλλιώς στην Βουλή. Μερικοί τους αποκαλούν “δεκανίκια” του ενός ή του άλλου από τα δυο μεγάλα κόμματα. Είτε πάρουν 3% ή 6%, αντίθετα με όσα λέει η Παπαρήγα τόσα χρόνια, δεν κάνει καμία διαφορά. Μακροπρόθεσμα η βιωσιμότητα κυβέρνησης συνεργασίας δεν θα κριθεί από 1-2 βουλευτές παραπάνω ή παρακάτω. Εδώ η προηγούμενη που εκλέχθηκε με ισχυρή πλειοψηφία και δεν τα κατάφερε!
3. Αν δέχεστε τα δυο παραπάνω τότε …ψωνίστε ελεύθερα. Δεν υπάρχει χαμένη ψήφος. Ακόμα κι αν ένα μικρό κόμμα πάρει 1%, ακόμα κι αν ένας άξιος νέος πολιτικός πάρει λίγες χιλιάδες ψήφους, αυτοί μέτρησαν. Θετική ψήφο σε όποιον πιστεύετε. Στις μεθεπόμενες εκλογές (που μπορεί να είναι πολύ σύντομα!) θα έχει αυτή την ψήφο υπέρ του σε οποιαδήποτε συζήτηση για συνεργασία ή συγκυβέρνηση. Αντίθετα με την προπαγάνδα της κρισιμότητας της κατάστασης, ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι έτσι κι αλλιώς την χώρα για το άμεσο μέλλον θα την τρέχουν σαν σε σιδηρόδρομο οι συμφωνίες με την Τρόικα. Ευκαιρία να αφήσουμε το τιμόνι σε νέους. Ακόμα κι αν δεν είναι έμπειροι σε πολιτική να φρεσκάρουν λίγο την λογική του ρόλου της πολιτικής. Να συζητάμε για θέματα προς επίλυση και όχι “αριστερά”, “δεξιά” και τα άλλα ανόητα και ξύλινα χωρίς νοήματα του παλιού συστήματος.
ΥΓ Καθότι δεν είμαι αλάνθαστος και τα δεδομένα είναι …κινούμενη άμμος, με μεγάλη χαρά να δεχτώ κριτική από ανθρώπους με πιο ώριμη πολιτική σκέψη στο παραπάνω σκεπτικό. Με επιχειρήματα όμως! Ας βελτιώσουμε το επίπεδο πολιτικής συζήτησης πριν ζητήσουμε από τους πολιτικούς το κάτι παραπάνω.