«Μού ‘πε ο εχθρός μου ”Αγάπα τον εχθρό σου” κι εγώ υπάκουσα και αγάπησα τον εαυτό μου»
Μαρκέλλα Καζαμία:
Martin Grey με εμπνέεις…
«Κόλαση είναι οι άλλοι» όπως πολύ σοφά ανέφερε σε ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά του έργα ο φιλόσοφος Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Οι άλλοι ή ο άλλος που στέκεται απέναντι μας και μας καταδυναστεύει, που μας πληγώνει, που μας αδικεί αλλά εμείς είμαστε ακινητοποιημένοι, βυθισμένοι σε συναισθήματα που μας κρατάνε δεμένους και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, παλεύουμε να σώσουμε σχέσεις και καταστάσεις που είναι πολύπλοκες και να βρούμε την άκρη σε ένα κουβάρι που έχει χάσει προ πολλού την αρχή και το τέλος του, σε ένα μίτο που και η ίδια η Αριάδνη έχει ξεχάσει την ύπαρξη του.
Ένας φαύλος κύκλος αλληλοκατηγοριών για το ποιος φταίει περισσότερο, για το ποιος έκανε τα περισσότερα λάθη και προκάλεσε το μεγαλύτερο κακό. Γιατί το έκανε, πώς, τι θα μπορούσε να είναι διαφορετικό; Αναπάντητα ερωτήματα που συνήθως παραμένουν έτσι γιατί απλώς δεν μπορούν να γίνουν όπως τα θέλουμε, γιατί δεν τα ελέγχουμε εμείς αλλά ο άλλος που είναι απέναντι μας.
Και όμως ο άλλος είναι ο καθρέφτης μας, πάνω του αντικατοπτρίζεται η δική μας ψυχοσύνθεση, οι δικές μας ανοχές και ενοχές και η δική μας ανασφάλεια. Οι σχέσεις θύματος – θύτη δεν θα υπήρχαν αν η σχέση με τον εαυτό μας δεν δημιουργούσε αυτές τις προϋποθέσεις.
Όταν ο άλλος δεν σου δίνει αυτό που θέλεις, όταν σε υποτιμάει ή σε μειώνει, όταν σε κακοποιεί λεκτικά ή σωματικά, δεν το κάνει εκείνος στην πραγματικότητα, αλλά το δικό σου καθρέφτισμα πάνω του. Και αν το επιτρέπεις είναι επειδή εσύ ο ίδιος το κάνεις πρώτος στον εαυτό σου.
Όταν βλέπουμε το περιβάλλον γύρω μας εχθρικό, τότε γίνεται εχθρικό. Όλα οδηγούν σε διαρκείς μάχες και ατέλειωτες διενέξεις. Σε εγωιστικές σχέσεις και πληγωμένες καρδιές. Και η συμφιλίωση δεν θα έρθει ποτέ αν δεν συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας και τα θέλω μας. Αν δεν αγκαλιάσουμε πρώτα εμείς αυτό που είμαστε και αυτό που πιστεύουμε.
Όταν ο «εχθρός» μας ζητάει να τον αγαπήσουμε, μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για όλα όσα δεχτήκαμε ή προκαλέσαμε εν αγνοία μας σε μας τους ίδιους, όταν αγαπήσουμε τη σκοτεινή και φωτεινή πλευρά μας εξίσου και όταν κοιτάξουμε τους δικούς μας εσωτερικούς δαίμονες στα μάτια και τους χαμογελάσουμε.
Προσπάθησε να τους χαμογελάσεις και να τους αντιμετωπίσεις με χιούμορ, δείξε τους ότι δεν τους φοβάσαι αλλά τους αγαπάς και τότε γίνονται τόσο ήμεροι που μπορεί να δεχτούν ακόμα και να τους χαϊδέψεις! Σαν εξημερωμένα ζώα σου δείχνουν ότι δεν υπάρχουν «εχθροί» που μπορούν να σε βλάψουν – ούτε μέσα σου ούτε γύρω σου – παρά μόνο αν τους μεταμορφώσεις εσύ μέσα από το δικό σου παραμορφωτικό καθρέφτη!
Εύκολο να τα λες όλα αυτά, δύσκολα να τα κάνεις… Φιλοσοφώ το ξέρω και όταν το κάνω αυτό οι άντρες φίλοι μου με μαλώνουν, δεν χρειάζεται πολύ φιλοσοφία, πράξη χρειάζεται, οι άντρες που τα κάνουν όλα πιο απλά ξέρουν…
Πες μου Martin Grey, πες μου, τι πιστεύεις;
Martin Grey:
Μου πε ο εχθρός μου «αγάπα τον εχθρό σου» μα είναι τελείως μαλάκας.
Όχι πες μου, άμα θες ρε να του σπάσεις τα δόντια, γίνεται μετά να τον φιλήσεις;
Ο θυμός είναι τόσο αγνός όσο και ανεξέλεγκτος. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ανακυκλώνεται μέσα σου, όταν ειδικά κάποιος άλλος είναι υπαίτιος. Είναι όμως υπαίτιος κάποιος άλλος, για αυτά που παθαίνουμε;
Μήπως τελικά είμαστε εμείς που δίνουμε λάθος μηνύματα και λαμβάνουμε «ξένες» αντιδράσεις;
Εάν στρέψουμε τα μάτια μας προς τα μέσα και δούμε τις αντιδράσεις του χαρακτήρα μας, προσπαθώντας όχι να τις αμβλύνουμε άλλα αρχικά να τις κατανοήσουμε, είναι ίσως το πρώτο βήμα να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας.
Μόλις αγαπήσουμε τον εαυτό μας σίγουρα θα κατανοήσουμε και την διαφορετικότητα μας. Δεν είναι δυνατόν όλοι να είμαστε ίδιοι και δεν είναι δυνατόν να μην κάνουμε λάθη.
Η μοναδικότητα έγκειται στη διαφορετικότητα και η συμφιλίωση με αυτό είναι αναγκαία για την εκτόνωση του θυμού μας.
Μαρκέλλα Καζαμία:
Και τι γίνεται όταν μια σχέση δεν σώζεται με τίποτα; Όταν κάνουμε όλα τα παραπάνω αλλά το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο;
Martin Grey:
Τότε αγαπημένη μου ισχύει το ΟΛΑ Η ΤΙΠΟΤΑ! Καλύτερα απομακρύνσου παρά να συμβιβαστείς! Είναι αυτή η καθολική κατάκτηση που με χαρακτηρίζει ταυτόχρονα με την πλήρη αδιαφορία όταν χάνω το ενδιαφέρον μου που με προσδιορίζει! Η επέλαση είναι δεδομένη και το ημίμετρο δεν έχει πουθενά θέση!
