Δεν θα πω ψέματα. Έχω γιορτάσει Βαλεντίνους φορτωμένη με ό,τι ροζ κορδελίτσα, λουλουδάκια, γουτσουγουνάκια βάζει ο νους σας.
Μου τελείωσαν όμως νωρίς όλα τα σοροπιαστά.
Όχι ότι δεν αγαπούσα μετά.
Τουναντίον, το πάθος φουντώνει όσο το αίσθημα μεγαλώνει.
Αλλά έγινε πάθος, δεν έμεινε απλά στο λάθος.
Μετά από εκεί και πέρα, ξεσκόνισα και έβαλα όλα τα σκουπιδαριά στη θέση τους, κάπου στους σκουπιδοτενεκέδες ανακύκλωσης του χρυσωμένου χαπιού.
Αυτού που το καταπίνεις και καταπίνεις τα πάντα, ακόμα και αν σου γυρίζουν τα άντερα τα πάνω κάτω.
Τώρα θα μου πεις, μέρα που είναι βοήθειά μας, αντί για Βαλεντίνους σκέφτεσαι απόβλητα;
Ο καθείς με τα βίτσια του αγάπες μου.
Θυμάμαι που λέτε ένα σκουπίδι παλιό, που μια μέρα σαν και αυτή, πίσω στη χαζορομαντική εποχή, μου είχε ένα αυτοκίνητο γεμάτο δώρα.
Άνοιγες το μεγάλο κουτάκι έβρισκες λουλουδάκι, άνοιγες το μεσαίο έβρισκες χρυσαφικό, άνοιγες και το μικρό, έβρισκες εσώρουχο νταντελωτό.
Σύντομα, κουτί στο κουτί και κουρτίνα στην κουρτίνα, έπεσα και στον Ζονγκ, τον ίδιο αυτοπροσώπως, που μετά τον Βαλεντίνο που γιορτάσαμε με όλη τη ζάχαρη εγχώριας φυτείας, άρχισε να μπάζει νερά, τόσο που κινδυνέψαμε να πνιγούμε στο ίδιο μας το σιρόπι.
Το πρώτο Σαββατοκύριακο έπρεπε να μαζέψει ελιές στο εξοχικό, το δεύτερο σταφύλια, το τρίτο προφανώς όλο και κάποια ρώγα τον καλούσε εκεί, εκεί στην υπόλοιπη Αττική.
Ωστόσο, το παραμύθι-παραμύθι, ευτυχώς που το γαμοένστικτο με οδήγησε σε μια γαλιάντρα κοινή μας φίλη, που μου τα ξεφούρνισε όλα με το νι και με το στίγμα. Το περίμενε δε η ίδια πως και πως, όπως όλες οι γαλιάντρες των καιρών μας.
Αυτό το συμβάν ο ΒαλεντινοΖονγκ μου το κουβαλούσε έκτοτε σε όλη την κοινή παρέα και του το κράτησε μανιάτικο που εξαπάτησε την αφεντιά μου.
Φυσικά όταν κοιτάζω πίσω, δεν μπορώ να πω πως το συγκεκριμένο σκουπίδι μου με βρόμισε τόσο τελικά. Γιατί και το κέρατο παλιά είχε άλλη αξία επάνω στη γκλάβα σου. Το σεβόσουν, ρε αδερφέ. Τόσους Κωστόπουλους, ΚΛΙΚ και NITRO μετά, τόσες θητείες επάνω στο απελευθερωμένο image, το συνήθισες… το απομυθοποίησες, στο φορέσαν και το φόρεσες, το προσπέρασες και σε προσπέρασε.
Άλλες καταστάσεις άρχισαν να πονάνε με τα χρόνια και όχι τα σκουπίδια, τα παρολίγον ζετέμ που ξέμειναν μικρά τοτέμ στα μονοπάτια των ροζ σου αναμνήσεων…
Το γκομενικό, κακά τα ψέματα, το ξεπερνάς με ένα μπραφ.
Τη φιλική πουστιά με την καμία.
Αλλά αυτό δεν ανήκει στον Άγιο Βαλεντίνο, μάλλον φέρνει σε Άγιο Κρετίνο και θα το αναλύσω σε άλλο δοκίμιο υψηλού ψυχοψαχουλέματος, γιατί φοβάμαι ότι θα βγω εκτός θέματος και θα σας ζαλίσω τον έρωτα με όλα αυτά τα βασανιστικά «φιλικά» ξενέρωτα.
Με λίγα λόγια, σε ένα αντικειμενικό φλάσμπακ, το σκουπίδι μοιάζει πλέον κόκκος σκόνης.
Πόση αξία έχει ο κόκκος;
Στάνταρ αδυνατείς να τον διακρίνεις με γυμνό μάτι.
Η μόνη περίπτωση που σε πονά είναι αν σου μπει στο μάτι, αλλά και εκεί με λίγο δάκρυ το απομακρύνεις, γιατί όλα τα ξένα σώματα, απομακρύνονται από το ίδιο σου το σύστημα.
Χωρίς πολύ μελό, χωρίς περιττά δράματα και δημόσιους εξευτελισμούς.
Κλαις λίγο και ξεσπάς, τόσο απλά.
Άσε που κατά πάσα πιθανότητα και εσύ ο ίδιος που ταλαιπωρήθηκες από σκουπίδια, σίγουρα έχεις αποτελέσει το σκουπίδι για άλλες καθωσπρέπει και καθαρές καρδιές.
Έτσι λειτουργούν όλα.
Ισότητα δεν βρίσκεις πουθενά.
Δεν αγαπάς όμοια, δεν φιλάς παρόμοια, δεν ερωτεύεσαι πάντα με προνόμια ή και χωρίς αυτά.
Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής.
Αγαπάς, αγαπιέσαι, φιλάς, φιλιέσαι, πετάς, πετιέσαι… Εναλλασσόμενα και βασανιστικά.
Για όλους και απ’ όλα έχει ο μπαξές. Και ευτυχώς δηλαδή, γιατί κάθε εμπειρία είναι σχολείο, ώστε να κάνεις ακριβώς τα ίδια λάθη (δεν αλλάζει ο άνθρωπος, μην το παιδεύουμε), αλλά τουλάχιστον να έχεις καβάντζες αντιβιωτικές αντιδράσεις, όταν θα σου σκάσει το μικρόβιο και χρειάζεται θεραπεία.
Σούπερ ο έρωτας δεν αντιλέγω κι αν το νιώθεις γιόρτασέ τον να πάει στο καλό, μη μας σπας τα νεύρα, αν πάλι σε βρίσκει μόνο, δεν είναι και για θάνατο, ανθρώπινα τα λάθη.
Γιόρτασε με τη μεγάλη σου αγάπη, δεν μπορεί, κάποια θα έχεις.
Το είδωλό σου στον καθρέφτη, τον γάτο σου το μοσχαναθρεμμένο, το παιδάκι σου, τον υπολογιστή σου, το κινητό σου.
Ξεπάγωσε το έτοιμο φαγητό στο φούρνο μικροκυμάτων, βάλε λίγο κρασί στο ποτήρι το κολονάτο και πιες στην υγειά του έρωτα, που όταν σου λάχει, δεν θα αποτελεί στόχο για κανένα τόξο και δεν θα κλείνεται σε κόκκινες ματωμένες και χιλιοτρυπημένες καρδιές.
Τα τόξα σκοτώνουν, οι τρύπες μπάζουν κι ο αληθινός έρωτας δεν γιορτάζει… αναστενάζει!
ΥΓ… για αυτή τη μέρα υπάρχουν και αυτές οι ταινίες… Πάρε ποπ-κορν και άσε το ρετρό να σε κυριεύσει.
